Searching for the Wrong-Eyed Jesus (2003)
Geweldige muziek en een zeer interessante kijk op het zuiden van de VS deden mij meer begrip ontwikkelen voor iets wat wij (lees: “ik”?) vrijwel altijd als gestoorde christenfundamentalisten zagen. En dat is behoorlijk knap, want meestal lach ik om mensen die in een kerk ineens gaan shaken en zingen, omdat ze ‘bevangen’ worden door de heilige geest. Searching for the Wrong-Eyed Jesus liet me inzien dat bekrompenheid mij ook niet altijd helemaal vreemd is.
De titel is ontleend aan Jim White’s album “The Mysterious Tale of How I Shouted Wrong-Eyed Jesus”. Jim White is ook de presentator van deze docu, gemaakt voor de BBC. Het echte doel van de documentaire wordt eigenlijk nergens echt duidelijk, behalve dat ze een soort van portret wilden maken van het leven ‘in the South’. En dan vooral het leven van de arme mensen daar, die weinig keuze hebben in hun leven. En langzaamaan begon zich bij mij dus een ‘begrip’ te ontwikkelen voor een leven dat ik gelukkig niet ken; een leven waarin je géén overdaad aan keuzes hebt…
Wat de documentaire namelijk goed laat zien – naast, en ik wil het nogmaals noemen, de geweldige muziek – is wat er misschien wel in de gehele Verenigde Staten voor een steeds groter wordende groep de werkelijkheid wordt: omgaan met armoede. Jim White vertelt dat arme mensen in het zuiden slechts de keuze hebben tussen een leven van drank, drugs en criminaliteit (lees: de hel) en een leven in het teken van Jezus. Oftewel: lid worden van de Pentacostal Church (de Pinkstergemeente) en in de kerk alle demonen eruit zingen en dansen.
In beide gevallen levert het echter muziek op. Nu heb ik weinig met kerkmuziek, maar de beleving die je in deze documentaire ziet is toch wel aanstekelijk. Het is inderdaad veel te makkelijk om ze af te doen als religieuze extremisten waar iets mee mis is. Je ziet de mensen namelijk ook geïnterviewd worden, en dan komen ze allemaal vrij normaal over. Pas in de kerk gaan ze helemaal los, en ergens is het mooi om te zien dat dat ook om iets anders kan dan het WK Voetbal of vette technomuziek. Nog steeds ben ik erg blij met het feit dat wij hier kunnen kiezen uit meer dan twee levenspaden, maar ik besefte me na het zien van deze documentaire wel hoe gelukkig wij ons hier mee moeten prijzen. Ik heb de vrijheid om uit te zoeken wat spiritualiteit voor mij betekent, zonder meteen in de goot terecht te komen of me aan te moeten sluiten bij een georganiseerd geloof…
Okay, dat gezegd, wil ik deze film vooral aanraden aan muzikanten, en aan mensen die ook ‘genoten’ van films als White Lightnin’ en The Wild and Wonderful Whites of West-Virginia. Het is namelijk een rauw en muzikaal portret van een gemeenschap waar ik gelukkig niet toe behoor. Maar dat kan ook één van de redenen zijn dat ik niet de drang of noodzaak voel om een banjo op te pakken en écht muziek te maken…