The Offence (1972)
“it seemed less real, and that was
what was
needed“,
aldus het einde van Charles Bukowski’s gedicht The Blade, over de noodzaak om af en toe toch ook z’n eigen kop in het zand te steken. En ik denk dat daar ook de reden ligt dat Sidney Lumets The Offence nooit écht succesvol is geworden. Deze film is namelijk wel té echt, te reëel. En die realiteit is bloody rauw en voelt behoorlijk ongemakkelijk. Lumet zelf noemde de film ook “emotionally unsuccessful”, maar doelde daarmee waarschijnlijk vooral op de hoofdpersoon in de film; een rol van een ongelooflijk goede Sean Connery. Maar damn!, ik kan ‘m maar moeilijk uit m’n hoofd zetten…
Kort het verhaal: Sean Connery speelt brigadier Johnson, al 20 jaar in dienst van het politiekorps. De zaak waar hij nu aan werkt is die van een pedofiele kinderverkrachter (pardon my pleonasme). Er wordt iemand opgepakt, en Johnson wil hem even alleen gaan ondervragen. En daar gaat iets mis…
Kijk, “kort” is inderdaad het juiste bijvoeglijk naamwoord. Het is echter moeilijk om meer over het verhaal te vertellen, deels omdat ik wil dat je deze film zelf ondergaat (als je er klaar voor bent en/of open genoeg voor staat), maar ook omdat de film behoorlijk vernuftig in elkaar is gezet qua structuur e.d. De film is helemaal door elkaar heen geknipt, waardoor het schijnbaar ‘kleine’ verhaaltje meer dan filmvullend wordt. De film start namelijk met de nasleep van het verhoor, waarna Johnson verward naar huis gaat, waar hij z’n vrouw nogal ‘hardmondig’ onderuit haalt. Maar ook zie je hem om hulp vragen voor wat er gebeurd is. Niet veel later wordt hij meegenomen naar het bureau (en dan vertel ik dus tóch meer…), waar hij wordt ondervraagd door één van z’n superieuren, en ook daar zie je hem in tweestrijd. Zoekt hij hulp, of is hij toch al ‘over the edge’?
Uiteindelijk krijg je dan natuurlijk de inmiddels beruchte ondervraging te zien, en dat is niet alleen erg goed geregisseerd, maar vooral ook erg goed geschreven. Niets voelt ‘gemaakt’ aan, terwijl het gesprek tussen Johnson en de verdachte wel alle kanten op gaat. Het uiteindelijke resultaat van die ondervraging roept echter net zoveel vragen als antwoorden op, maar toont vooral de kracht van de film (en z’n makers), want hoe f%#$ing subtiel is daar naar toe gewerkt zeg..!
Ja, The Offence is inderdaad een onverwacht juweeltje uit het gigantische oeuvre van de onlangs overleden Sidney Lumet. Natuurlijk ken je 12 Angry Men, Dog Day Afternoon, Serpico en Network wel, die gelukkig wél alle credits hebben gekregen die ze verdienen. The Offence krijgt dat helaas niet. Hij heeft het in ’72 in de bioscopen niet echt goed gedaan, en ik ben ook bang dat veel mainstream-kijkers de film tegen zullen vinden vallen (haha, is dat een ‘Belgiïsme’?). De manier van vertellen zal vooral nu behoorlijk onconventioneel overkomen, en er gebeuren in de film gewoon zoveel dingen die een rotgevoel oproepen dat ik Bukowski hierboven moest citeren…
Maar: Lumet toont wéér aan dat film zoveel meer is dan enkel vermaak.