Welcome to the Rileys (2010)
James Gandolfini, Kristen Stewart en Melissa Leo tonen in Welcome to the Rileys zeer ingetogen hun grote klasse. Daarnaast weet regisseur Jake – zoon van Ridley – Scott vrijwel alle cliché’s te vermijden en maakt hij zó goed gebruik van de stad New Orleans dat ik best veel moeite wil doen om te achterhalen waarom ik niet keihard achterover werd geslagen door deze film.
Hij raakte me zeker wel, maar dat harder gekund. Of zou Scott ook hier niet voor het conventionele makkelijke drama hebben gekozen, maar juist realisme hebben nagestreefd?
Gandolfini en Leo spelen een stel dat bijna 30 jaar getrouwd is. Een aantal jaren geleden is hun 15-jarige dochter echter overleden, en beiden willen, kunnen en zullen daar nooit overheen komen. Doug (Gandolfini) heeft een buitenechtelijke relatie, rookt stiekem sigaretten in de garage en wil eigenlijk vooral verder kunnen. Maar dat lukt maar niet echt.
Lois (Melissa Leo) is behoorlijk ingestort, ook al wordt maar langzaam duidelijk wat voor gevolgen dat heeft. Ik ga niet vertellen hoe en wat, want toen het eenmaal geopenbaard werd bedacht ik me direct: “WTF? Waarom wordt dit niet vergezeld van bombastische sound fx om mij erop te wijzen hoe heftig dit eigenlijk is?”, niet veel later gevolgd door “Sow, dat komt effe ‘beter’ aan als je het zelf moet voelen, zonder geholpen te worden door over-dramatische filmische trucjes.”. Niet dat het earth shattering is wat er gebeurt, maar Scotts aanpak van die scène toont wel een beetje het realisme dat de film ook typeert. Niks in your face emoties, niks geen standaard oplossingen en motivaties, maar onvoorspelbaarheid.
Tijdens een conventie in New Orleans trekt Doug het op een gegeven moment niet meer, en ‘vlucht’ een stripclub in. Daar ontmoet hij Mallory (Stewart), een 16-jarig white trash meisje die nogal agressief is in het verkopen van haar lichaam. Als z’n collega’s binnenkomen vlucht hij dan wel met haar naar boven, maar seks is nooit wat hij in gedachten had. Natuurlijk verwacht je dat hij in haar z’n verloren dochter hoopt terug te vinden, maar zo simpel wordt het niet. Of misschien wel, maar dat wordt nergens goedkoop uitgemolken.
Ja, ik was ook onder de indruk van Stewart. Ik wist al dat ze kon acteren (zie Into the Wild, What Just Happened en zelfs The Runaways), ondanks haar rol in Twilight ;). Hier toont ze echter een rauw- en naaktheid die ik nog niet echt van haar kende, alhoewel haar rol wel iets weg heeft van die in Into the Wild. Doug is misschien wel haar laatste strohalm voordat ze compleet afglijdt in de wereld van seks en drugs, maar wil ze die wel grijpen?
Okay, ik merk nu dat ik zo nog wel effe door kan typen. Over hoe Scott de stad New Orleans gebruikt bijvoorbeeld. Deels als grote stad waarin je zomaar kunt verdwijnen, deels ook als stad van zeer aantrekkelijke zonde, maar ook als stad die in puin ligt na Katrina. Ik denk niet dat ze een betere stad hadden kunnen kiezen als decor voor deze rustige, krachtig geacteerde, maar ook niet voor iedereen toegankelijke film.
Interessant, ik voelde jullie kritiek puntjes helemaal niet. Ik vond ‘m overweldigend mooi, en alles in perfecte proportie. Drama laten gebeuren en glijden zonder aan te kondigen is way more heavy en realistsich, vind ik. Wanneer je tragiek vantevoren intuïtief aanvoelt is de heftigste en mooiste bevestiging juist ’terloops’ en klein. Tenzij je als filmmaker uiteraard voor het shock-element kiest; wat net zo mooi kan zijn. Ik vond deze film horen in het 2011 rijtje: ‘Blue Valentine’, ‘The Fighter’, ‘Jake Goes Boating’, ‘Barney’s Version’ en ‘Stone’… oftewel mijn favorietjes.
Simpelweg een van de mooiste films van het afgelopen jaar. Wow, wat een schoonheid!
Wat mag ik denk ik blij zijn dat ik Kristen Stewart in deze film heb leren kennen. Ik heb en wil geen enkele twilight film zien, dus ze was ‘nieuw’ voor mij. Gebaseerd op deze rol durf ik te zeggen: Goede actrice zeg! Dat Melissa Leo goed was wist ik nog van The Fighter, en James Gandolfini is altijd fijn om naar te kijken. Qua acteren niks te klagen dus in deze film.
Toch heb ik wel wat kritiek, want ik had ook het idee dat ik het allemaal veel harder had kunnen voelen. Ik denk dat Jake Scott ons hier en daar niet genoeg over de situatie heeft uitgelegd. je ziet bijvoorbeeld wel dat ’t slecht gaat met mama, maar HOE slecht weet je eigenlijk pas te laat, waardoor sommige van haar eerdere akties kracht verliezen.
Natuurlijk kan het ook zijn dat Scott z’n film helemaal niet zo zwaar wilde maken. Dit onderwerp kun je loeizwaar maken, ik denk dan bijvoorbeeld aan Blind Date van onze eigen Theo van Gogh, maar dat moet je als regisseur ook willen.
Maar goed. Het feit dat ik zo lang blijf typen zegt iig dat ik hem toch wel heel mooi vond denk ik. Misschien had ik gewoon zin in zwaarder.
trouwens, gruwelijk gave filters gebruikt in deze film! Ik zet vaak ‘Theatrical mode’ aan op m’n TV maar bij deze hoefde dat niet.
Even bijstellen: Ik kende kristen al LANG! Ik had even niet in de gaten dat ze in het fantastische Adventureland en Into the Wild zat. Ik ga voortaan beter mijn huiswerk doen voordat ik reageer ;)