How Do You Know (2010)
Love it or hate it, lijkt het credo voor How Do You Know te zijn. Ik behoor grotendeels bij de eerste categorie, en was dan ook best verbaasd over de grote hoeveelheid slechte reacties op IMDb. Ook al begrijp ik dat romantische komedies, die ook nog iets intelligenter willen zijn, vaker dit soort tegenstrijdige reacties oproepen. En misschien was ik wel betoverd door Reese Witherspoons blauwe ogen of kon ik me net iets te goed identificeren met Paul Rudds onhandigheid en ‘meeting the perfect girl at exactly the wrong moment’-ervaring. Wat ik enkel wil zeggen: ik heb me erg goed vermaakt met deze nieuwe van James L. – Terms of Endearment, As Good as It Gets – Brooks. En ja: Jack Nicholson komt ook voorbij…
En juist een scène met Nicholson en Rudd (die vader en zoon spelen, verwikkeld in een juridisch lastige zaak) toont waarom deze film anders is dan de standaard romantische komedies. Nicholsons karakter toont op een gegeven moment een zelfkennis die deels ontwapenend is, maar misschien ook wel staat voor wat Brooks met ons als publiek doet. Hij zegt iets van: “I think you should leave now, because I’m not sure whether I’ll start manipulating you. Maybe I am already.”, waarmee hij eigenlijk aantoont dat hij mogelijk niet te vertrouwen is, maar dat het al zo diep in z’n persoonlijkheid zit opgesloten, dat hij het zelf wel eens helemaal niet meer door zou kunnen hebben. Iets waar iedereen wel iets van herkenning in zal vinden, lijkt me (or is it just me? ;)).
Toch was het licht gevaarlijk om Nicholson in te huren, want hij trekt natuurlijk wel veel aandacht naar zich toe. En hier heeft ie maar een kleine bijrol, to be honest. De hoofdrollen zijn weggelegd voor Rudd en Witherspoon, met een grote bijrol voor Owen Wilson als ’the other guy’. Maar dan wel een multimiljoenen-contract-hebbende gladde womanizer met een goed hart. Hij is oprecht en eerlijk, en als hij dan opbiecht waarom hij zoveel ingepakte tandenborstels in z’n badkamer heeft liggen, en dat hij “sort of monogamous” is, dan lijkt het ook echt alsof hij niet door heeft op wat voor verwende roze wolk hij leeft.
Het mooiste deel van het verhaal wordt echter getoond in de scènes tussen Rudd en Witherspoon. Hun eerste date is al gedoemd te mislukken, omdat George (Rudd) net te horen heeft gekregen dat hij onderzocht wordt door het Openbaar Ministerie. Daarnaast had z’n vriendin geen zin, tijd en energie om hem in zo’n lastige periode bij te staan en kost z’n advocaat zoveel dat hij z’n appartement wel moest verkopen en nu in een crappy hok vol dozen zit ergens. “You’re a real chick magnet”, zegt Lisa (Witherspoon) heerlijk ironisch met een knipoog, maar ook deels wel terecht. En om ’t voor George nog lastiger te maken: op het moment van hun eerste date heeft Lisa al iets met Matty (Wilson), die exact het tegenovergestelde leven van George leidt: hij is rijk, een sportman, smooth talking, probleemloos, net ietwat te simpel, eerlijk, net niet helemaal monogaam, maar ach: kun je alles hebben?
Natuurlijk voel je wel aan hoe de film zal verlopen, en ik denk dat daar ook de reden zit dat veel mensen de film saai en/of niet goed vinden. Als je namelijk niet mee wilt (of kunt) gaan in het verhaal, en je te kritisch op afstand blijft, dan kan ik me wel voorstellen dat de film misschien niet ‘aan komt’, of in elk geval niet boven ‘cliché’ en ‘voorspelbaar’ uitstijgt. Ik zat er echter wel lekker in, en ben dan ook blij dat ik ‘m gezien heb :).