Kiss Me Deadly (1955)
M’n drang om deze klassieke film noir uit 1955 te gaan kijken groeide de laatste maanden behoorlijk. Een vriend vertelde me er al een keer over, en een paar weken geleden las ik iets over de link tussen deze film en QTs Pulp Fiction. Ik was dan ook blij dat ik ‘m afgelopen vrijdagavond dan ook eindelijk kon opzetten. Helaas heb ik ‘m gisteravond (zondag) pas afgekeken, want ik was vrijdag wat te moe. Wat overigens ook de reden is dat ik de afgelopen week maar twee (!) films heb gezien, sorry.
Maar: Kiss Me Deadly is een intrigerende en rauwe film die dan misschien wel zwart-wit geschoten is, maar ook een film die nu nog ‘actueel’ is en in onze tijd zelfs verfrissend zou zijn. Ook al zal deze film eind jaren 50 (aan het begin van de Koude Oorlog en de nucleaire wapenwedloop) veel directer en intenser aangevoeld hebben.
Kiss Me Deadly begint met een vrouw die over straat rent en auto’s probeert aan te houden. Ze is hard op de vlucht voor ‘iets’ of ‘bepaalde iemanden’, en dat zie je goed op het gezicht van Cloris Leachman in haar eerste rol. Ik kende haar vooral van haar bijdrage aan Comedy Central’s The Roast of Bob Saget, waarin ze niet écht ladylike is, too put it mildly ;).
Maar terug naar de film. De auto die wel moet stoppen is die van privé-detective Mike Hammer, de protagonist van de film. Omdat hij nogal slick en recht-door-zee is wilde ik me best graag met hem identificeren, maar hoe verder de film vordert, des te duidelijker wordt het dat hij toch ook wel een enorme klootzak is. Hij vertelt mannen dat ze tegen hun vrouw moeten zeggen dat ze hun bek dicht moeten houden (terwijl deze vrouw er gewoon bij staat), gebruikt mensen als een blonde politicus uit Limburg en raakt eigenlijk alleen maar geïnteresseerd in het verhaal achter deze vrouw omdat het nogal “BIG” lijkt, en er dus veel geld te verdienen zal zijn.
Maar net als Hammer weet je als kijker ook niet wat je te wachten staat. Het wordt uiteindelijk bijna surreëel, ook al mag dat jou nooit tegenhouden deze film te kijken. Het deed mij zelfs m’n beleving van Pulp Fiction herevalueren, alhoewel ik denk dat Tarantino met de lichtgevende inhoud van het koffertje enkel een ode/hommage/knipoog aan Kiss Me Deadly maakt, en verder geen inhoudelijke link legt. Dat dat wel vaker mijn kritiek op QT is zal ik hier verder niet aanhalen, maar het is wel leuk te zien dat hij z’n klassiekers in elk geval wel kent.
De versie die ik zag wijkt schijnbaar iets af van het origineel uitgebrachte Kiss Me Deadly. Ik zag namelijk de versie met het einde dat in het ‘origineel’ ontbrak, maar wat oorspronkelijk wel het bedoelde einde was. En het metaforische van die twee personen die samen de oceaan inlopen maakt de essentie van de complete film ineens een stuk dieper en/of duidelijker.
Meer vertel ik niet. Ik hoop dat je inmiddels wel al door hebt dat als je film serieus neemt, van film noir houdt en/of wilt zien waar QT een deel van z’n mosterd haalt, dat Kiss Me Deadly een must-see is. Het is dat ik de film niet 100% fit zag, anders had ie waarschijnlijk nog wel meer indruk gemaakt…