Pohwasogeuro (a.k.a. 71: Into the Fire – 2010)
Hmmmm, ik heb zeker best genoten van het Koreaanse 71: Into the Fire, maar weet eigenlijk niet echt wat ik erover moet zeggen. Hij is knap gemaakt, de actiescènes (lees: oorlogsgevechten) zijn allemaal best vet en heroïsch geschoten, maar uiteindelijk leed de film een beetje onder hetzelfde als waar Max Manus ook onder leed toen ik ‘m zag: ondanks dat het waargebeurd is, boeide het verhaal me niet zo heel veel…
Kijk, als je Zwartboek in Brazilië vertoont, dan kan het ook best zijn dat ze hem daar niet echt geweldig vinden. Doordat wij weten dat het zich ook écht hier in NL heeft afgespeeld, maakt zo’n film toch meer indruk. Zo’n zelfde gevoel had ik bij het Noorse Max Manus, en nu dus ook weer bij het Koreaanse 71: Into the Fire. Ook al vond ik het wel interessant om een film te zien over een oorlog die ik eigenlijk helemaal niet ‘ken’: de Koreaanse oorlog in de jaren 50 van de vorige eeuw, waarin het communistische noorden het voorzichtig kapitalistische zuiden trachtte in te nemen.
De film begint met een heftig slagveld, waar we hoofdrolspeler Oh Jang-beom zien verstijven op het moment dat hij z’n sergeant kan redden. Hij is dan ook geen echte soldaat, maar een zogenaamde ‘student-soldaat’. Schijnbaar sloten vele studenten zich tijdens de oorlog bij het leger aan om het noorden te verslaan. Het gevecht verloopt desastreus voor het zuiden, mede ook omdat het communistische troepen worden geleid door een wel erg zelfverzekerde Park Moo-rang. De Zuid-Koreaanse troepen vluchten in een voormalige meisjesschool, waar zich meer studenten aan komen sluiten.
Niet veel later moet de leider van de troepen zich met z’n meeste mannen melden voor een andere grote slag, en wordt de weinig ervaren Oh Jang-beom ineens aangesteld als leider van het 71-koppige studentenlegertje. Langzaam maar zeker maakt Park Moo-rang echter z’n opmars richting de school, en dan weet je al dat er een heftig en heroïsch eindgevecht zal gaan komen, want anders was er over dit verhaal nooit een film gemaakt natuurlijk…
Sorry, ik wil niet ironisch of zelfs sarcastisch doen. Een ex-collega bij de videotheek was zó enthousiast over de film dat hij hem direct op Blu-ray heeft aangeschaft. Zo enthousiast ben ik echter niet over de film, alhoewel de film visueel wel knap gemaakt is. De film was dan ook genomineerd voor Best Visual Effects op de Asian Film Awards. Hoofdrolspeler Seung Hyun Choi was overigens ook genomineerd als beste nieuwkomer, terwijl hij in Zuid-Korea toch vooral erg bekend is als rapper.
Ja, het acteerwerk in de film is behoorlijk goed. Naast de hierboven reeds genoemde karakters/acteurs (vergeef me dat ik die namen niet wéér overtyp), spelen er nog een aantal goede acteurs in deze film. De James Dean-achtige rebel is aanwezig, alsmede diverse hyper Aziatische ‘jokers’, die ik als typetje wel vaker in Aziatische films zie. Maar waarom voelde ik me dan toch wat ‘reluctant’ om iets over deze film te schrijven?
71: Into the Fire is best aangenaam om te kijken, ook al zal ie niet in mijn top 25-lijstje van het jaar komen. Maar ja, ik kijk dan ook wel heel veel films ;).