Barney’s Version (2010)
Toen ik een flinke tijd geleden voor ’t eerst de trailer voor Barney’s Version zag kon ik niet wachten om deze film te zien, zeker omdat Paul Giamatti afgelopen januari de Golden Globe voor beste acteur in een komedie won. Toen ik ‘m echter niet in de bioscoop kon zien ebde m’n enthousiasme wat weg, en toen ik afgelopen zondag de DVD in de videotheek zag staan stond ik eerlijk gezegd niet heel hard te springen om de film te kijken. Maar: achteraf gezien ben ik toch wel voor 85% blij dat ik ‘m wél gekeken heb…
Zoals m’n enthousiasme om de film te zien in de loop der tijd afnam, zo nam ’t gevoel dat het toch wel een mooie film was richting het einde van de film juist toe. Tot aan twee-derde van de film dacht ik nog: “Oh, wat een rustige film, en waarom voelt ’t aan alsof ie niet echt ‘los’ wil gaan?“, maar ineens raakte de film bepaalde snaren, waardoor ik bovenstaand percentage al snel omhoog schroefde. De film leek in eerste instantie maar wat voort te kabbelen, zonder duidelijke dramatische ontwikkeling. Meer een aantal situatieschetsen achter elkaar, terwijl een film met de titel Barney’s Version toch vooral een personageschets met bijbehorende dramatische ontwikkeling van het personage lijkt te moeten zijn.
Maar gelukkig kwam het allemaal toch nog vrij goed. En ik had onderweg natuurlijk wel al genoten van het geweldige acteerwerk van Giamatti, maar zeer zeker ook van Dustin Hoffman, die z’n nogal ‘onaangepaste’ vader speelt, en precies die boom was waar Barney’s appel niet ver vanaf viel…
Okay, iets over het verhaal. Giamatti speelt Barney Panofsky, een man die aan het begin van de film in een boek van een politiecop wordt beschuldigd van moord. Het is leuk dat helemaal niet snel duidelijk wordt wie er dan vermoord zou zijn, en deze vorm resulteert er wel in dat Barney zijn levensverhaal grotendeels in flashback kan gaan vertellen. En dat is een nogal apart levensverhaal, met drie huwelijken met behoorlijk verschillende vrouwen, waarvan de laatste (Rosamund Pike) een soort ‘heiligheid’ heeft die sommige vrouwen nu eenmaal schijnen te hebben, als in: van een man blijven houden, ondanks al z’n irritante neigingen. De manier waarop hij achter haar aan zit is ook wel erg volhardend, aandoenlijk en misschien zelfs romantisch. Ondanks de nogal vreemde bijsmaak, want hij werd op slag verliefd op haar op z’n bruiloft. Alleen trouwde hij daar met Minnie Drivers karakter, die enkel “The 2nd Mrs. P” wordt genoemd op de aftiteling.
En inderdaad: vanaf het allereerste moment verliefd zijn op een ander kan nooit goed zijn voor ’n huwelijk.
Barney is trouwens een tv-producent en maakt een gruwelijk slechte soft-erotische soapserie. De scènes in de studio worden echter leuker als je de personen herkent die de regisseurs van de serie spelen. Dat het verhaal zich in Montreal (Canada) afspeelt kan al iets teveel verklappen, maar ik vond het in elk geval een leuke verrassing.
Tegen het eind van de film begint Barney last te krijgen van Alzheimer, waardoor z’n wereld steeds ‘kleiner’ wordt. En die eindscène liet me precies voelen hoe de film langzaam onder m’n huid was gekropen, want daar komen een paar dingen bij elkaar die je af kunt doen als trucje, maar die mij mogelijk ook nog op een andere manier naar de film als geheel moet laten kijken. Ik weet niet zeker of het zo diep gaat, maar als dat wel zo is, dan zou die 85% nog wel iets hoger kunnen worden, ook al zal het boek toch wel beter zijn…