Bridesmaids (2011)
Dat Kristen Wiig misschien wel de beste vrouwelijke komiek éver is (ik ken Lucille Ball niet, btw), dat wist ik – als grote fan van Saturday Night Live – al een aantal jaren. Maar dat de rest van de wereld dit door Bridesmaids nu ook door zal krijgen, daar ben ik erg blij mee. Want waar vieze kots-, poep- en seksgrappen eigenlijk altijd het terrein van mannen waren (Wedding Crashers, The Hangover, etc), daar tonen Wiig en consorten nu aan dat vrouwen net zo goor én tegelijkertijd grappig kunnen zijn.
Okay, ik ben niet onbekend met het op een voetstuk plaatsen van vrouwen waar ik iets meer voor voel. En ik snap ook goed hoe ongemakkelijk dat voor zo’n vrouw kan zijn. Bridesmaids toont echter dat vrouwen met een gerust hart van dat voetstuk af kunnen springen, flikkeren of stappen, en nog altijd aantrekkelijk blijven.
Natuurlijk ben ik als filmfreak behoorlijk beïnvloed door het Hollywood-beeld van vrouwen, die in films vooral mooi, supportive en sexy moeten zijn. Een groot deel van m’n ‘op een voetstuk plaatsen van vrouwen’-neiging zou ik hierop af kunnen schuiven, maar eigenlijk schaam ik me direct dat ik dat als excuus gebruik. Toch wil ik hiermee wel benadrukken hoe knap het daarom niet alleen is dat ik gisteren echt KEIHARD heb moeten lachen om Bridesmaids, maar ook dat het zeer verrassend is dat Bridesmaids inmiddels de ‘highest grossing female comedy’ aller tijden is, ondanks dat het dus 100% tegen het normale Hollywood-beeld van vrouwen in gaat. Wat precies een ‘female comedy’ is weet ik overigens niet, zeker als blijkt dat de vorige recordhouder Sex and the City was, maar dat terzijde…
Het verhaal gaat over Annie (Wiig) en haar beste vriendin Lilian (SNL-veteran Maya Rudolph) en hun problemen met het leven, liefde, alcohol, seks en volwassen worden. De poep knalt tegen de spreekwoordelijke ventilator als Lilian vertelt dat ze gaat trouwen en Annie graag als maid of honor wil. Natuurlijk is Annie vereerd, maar niet veel later raakt ze nogal gestresst over wat ze in die rol allemaal moet regelen. Combineer dat met haar angst dat ze haar beste vriendin kwijtraakt, en je kunt je voorstellen dat er nogal wat mis kan gaan.
Ik durf echter vrij zeker te wedden dat je je niet kunt voorstellen wát er uiteindelijk allemaal mis gaat, want dat gaat beyond het voorstellingsvermogen van de meeste mensen, denk ik. Dat toont ook direct het talent van vooral Wiig, die het scenario schreef, samen met Annie Mumolo, die een klein maar best hilarisch rolletje in de film heeft als “Nervous Woman on Plane”. Natuurlijk is het wel fijn om een producent als Judd Apatow te hebben, die z’n naam vestigde met de mannelijke versies van deze film. Zo regisseerde hij o.a. The 40-Year Old Virgin en Knocked-Up, maar produceerde eerder ook Superbad, Forgetting Sarah Marshall en Anchorman: The Legend of Ron Burgundy, to name a few. Ook regisseur Paul Feig heeft behoorlijk wat komedie-ervaring, want hij regisseerde eerder tal van afleveringen van series als Freaks and Geeks, Bored to Death, The Office en Weeds.
Maar okay: genoeg namedropping.
Doordat Annie ook de feestjes vooraf moet organiseren komt ze al snel in contact met andere vriendinnen van Lilian, wat niet het enige moment was dat ik aan The Hangover moest denken. Om deze recensie niet al te lang te maken zal ik niet iedereen uitgebreid voorstellen, maar tussen die ‘ontmoetscènes’ zat wel een scène die ik bv. never nooit met m’n eigen moeder zou willen zien (iets met “gebroken dekens”) ;). Daarnaast zien we Lilians nieuwe schoonzusje nogal zelfverzekerd zijn, compleet tegen haar niet-voordelige uiterlijk in. De meest invloedrijke ontmoeting is echter die met Helen, die nogal hard met Annie wil strijden om Lilians beste vriendin te zijn. Dat levert een paar hilarische maar ook pijnlijke scènes op, wat precies ook aantoont waarom deze film werkt: de film heeft een hart, en de emoties achter de enorme hoeveelheid grappen zijn herkenbaar. Want uiteindelijk gaat de film natuurlijk over vrienschap en opgroeien, en ook over de pijn dat dat kan doen.
Natuurlijk blijft het lastig om een komedie aan te raden, want misschien lach ik wel om een scheet, en jij om een boer. En misschien is het beste aan Bridesmaids wel dat de film écht laat zien dat die voorkeur voor scheten of boeren niet sekse-afhankelijk is. Wat ik zeker weet, is dat er dit jaar geen betere komedie uit zal komen die je met je date kunt gaan kijken, want meiden zullen het geweldig vinden dat ze eens een keertje serieus genomen worden in een komedie, en kerels zullen verrast zijn doordat deze ogenschijnlijke chick flick zo hilarisch is…