Transformers: Dark of the Moon (2011)
Ja, Transformers: Dark of the Moon is een stuk minder irritant dan deel 2 (Rise of the Fallen). Dat is echter nog geen compliment!
Waar ik dit derde deel wel mee wil complimenteren is de overweldigende actie, maar dat was niet echt een verrassing, als je de trailer al een paar keer gezien hebt. Toch weet Michael Bay weer het maximale uit de computer-generated imagery te halen. Wat een ontzettend spektakel..!
Het is goed dat ze proberen om een verhaal erin te verweven, over hoe de space race tussen de VS en de USSR in de jaren ’60 is ingegeven door een alien inslag op de maan. We leren al snel dat het hier om een Autobot-ruimtevaartuig gaat, en dat is best een interessant gegeven. Toch werkt het in de trailer een stuk beter dan in de film, of zou de trailer de verrassing voor mij wat verknald hebben?
Daarnaast is Sam Whitwicky (wederom een rol van Shia LaBeouf) inmiddels afgestudeerd, maar komt ie maar niet aan een baan, ook al heeft ie de aarde twee keer gered van de Decepticons. Gelukkig wordt ie ‘onderhouden’ door de belachelijk lekkere Rosie Huntington-Whiteley (in het echt een Victoria’s Secret-model), maar de reden voor hun liefde zit mogelijk wel in het hoofd van schrijver Ehren Kruger, maar in de film zie je daar niks van terug. En nu typ ik hier alweer veel te veel woorden over, want je kijkt deze film natuurlijk alleen vanwege de VETTE actie.
Inderdaad, dat is waar. Toch moeten de basiselementen wel geloofwaardig zijn, hoe ongeloofwaardig de alien invasion van de transformerende robots ook is. En daar gaat het wel wat mis. De ontwikkeling van het karakter van John Turturro, de introductie van Frances McDormands karakter en de motivatie van Patrick Dempsey’s acties zijn niet overtuigend, wat ervoor zorgt dat het geheel een beetje een rommeltje is. In de X-Men-filmserie is dat bijvoorbeeld wél goed gedaan, ook al was ik na Transformers 2 al lang blij dat ze iets meer proberen. Maar meneer Bay stond natuurlijk keihard te trappelen om zo snel mogelijk te laten zien wat voor een koning hij is op het gebied van CGI, en na ongeveer drie kwartier trachten een verhaal te vertellen barst het computergeweld los. Chicago wordt aangevallen en secured door de Decepticons, en hun snode plannen worden natuurlijk het eerste doorzien door Sam en consorten. Niet ver in deze gruwelijk lange eindscène raakte ik het spoor wel een beetje bijster, wat mogelijk en deels kwam doordat ik deze film dinsdagnacht om 0.05u als één van de eerste in de wereld in de Pathé zag.
Maar: na afloop moest ik wel even bijkomen. Ten eerste van het irritante gevoel dat de 3D-bril m’n neus had gegeven (de 3D zelf is hier best okay en gelukkig niet zo ‘dof’), maar toch ook wel van het spektakel dat ik gezien had. Transformers: Dark of the Moon is echt een mega-dikke-blockbuster-film, die zeer zeker veel geld op zal gaan brengen. Er was echter ooit een tijd dat ook de grote blockbusters een beter uitgewerkt verhaal hadden…