Green Lantern (2011)
Aan het begin van Green Lantern krijg je zoveel voice-over informatie over je heen gegooid, dat ik op een gegeven moment dacht: “Sow, dat is een flinke hoeveelheid quatsch die je zomaar effe moet aannemen“, en eigenlijk raak ik daarmee meteen m’n vrijwel allesoverheersende kritiek op deze film: zet je noodzaak voor geloofwaardigheid, motivaties en dramatische ontwikkeling aan de kant, want anders ga je deze film erg slecht vinden. Mij lukte dat niet, en ondanks de voor 80% goede visual effects vond ik Green Lantern een schoolvoorbeeld van een film waarbij vrijwel alles slecht is gedaan.
En ik kan echt wel genieten van lekkere simpele blockbuster superheldenfilms. Captain America: The First Avenger was een stuk beter gemaakt. Ook Thor deed het beter bij mij. En nu ik dit typ bedenk ik me ineens: misschien komt het wel doordat het verhaal achter Green Lantern nogal HUGE is; vandaar ook die over-informatieve voice-over aan het begin van de film waarschijnlijk. Maar in een film waarbij het zo duidelijk is/wordt dat er sequels gaan komen (echt beschamend hoe slecht die scène er nog aan vastgeplakt is, btw), daar had ik gekozen om deze gehele eerste film te gebruiken om die backstory op een ‘geloofwaardige’ manier te vertellen. Maar ja, dat is natuurlijk te risicovol. “We moeten nu en zo snel mogelijk geld verdienen, en als dat met deze lukt, dan verzinnen we wel weer een verhaaltje om de volgende film mee te vullen“, zal ongeveer de gedachte zijn geweest. Maar ja, dat levert dus een eerste film op die wat mij betreft al overbodig was, en waarvan ik het vervolg in elk geval niet wil zien.
Okay, iets over het verhaal dan? Het Green Lantern Corps is een intergallactisch vredescorps met aan het hoofd een paar oude onsterfelijke wijzen (wat onsterfelijkheid doet met zaken als “geweten”, “ziel” e.d., daar zullen we hier maar niet op in gaan, want daar durfden de makers ook niet aan, helaas). Het universum is opgedeeld in zo’n 3600 gebieden, waarvan één gebied al zo’n duizend keer groter is dan wat wij – nietige mensen – weten van het helal. Elk gebied heeft één groene lantaarndrager als soort van conciërge/bewaker, en laat nou net de conciërge van het gebied waar de Melkweg onder valt gewond raken door toedoen van de evil Parallax. Deze conciërge crasht op onze Aarde, en de ring vindt in Hal Jordan een waardige opvolger. Oh ja: in de tweede scène in de film toont Hal dat hij een fan van Top Guns Maverick is, maar wel met issues. En oh oh, gaan die issues hem niet in de weg staan als hij een échte groene lantaarndrager wil worden..???
Ja, ik neem aan dat je al m’n ironie voelt. Zoals ik al zei: ik vond Green Lantern ongeveer uit elke bocht vliegen waar maar uit te vliegen valt. Hoofdrolspeler Ryan Reynolds heeft het juiste lichaam voor de rol, love interest Blake Lively is zo gruwelijk mooi dat ik de film veel zou willen vergeven, maar haar karakter is zo ongefundeerd dat ik bijna aan haar talent zou twijfelen, mocht ik haar veel betere rollen in The Town en New York, I Love You en haar lekkere zelfspottende bijdrage aan Saturday Night Live niet kennen. Peter Sarsgaard doet nog het meeste met z’n rol als ongewilde Parallax-discipel Hector Hammond, maar dat redt deze film ook niet. Het scenario rammelt aan alle kanten, en dat komt volgens mij gewoon omdat de backstory te groot is om zomaar effe in één openingsscène te laten vertellen door de voice-over van Geoffrey Rush. Hierdoor is er nergens tijd (genomen) om de handelingen te onderbouwen.
Okay, één vrij duidelijk en oppervlakkig voorbeeld om het te illustreren (over de ‘diepere’ voorbeelden durf ik nog eens niet te beginnen): op het moment dat Hal op de planeet Oa aankomt, de thuisplaneet van de wijzen, krijgt hij een training. Z’n eerste les: vliegen zonder vliegtuig. Bovenaan een ‘rots’ vliegt z’n leraar Tomar-Re zomaar weg, en als Hal geheel fearless (de reden dat hij gekozen is!) van de rots springt valt ie het beeld uit naar beneden. Maar zonder enige aanwijzing van z’n leraar zien we ‘m ineens omhoog komen en heeft ie ’t vliegen onder de knie… Hoe wat de fuck waarom???
Dat was het moment dat ik aan Avatar moest denken, en niet alleen omdat het leren vliegen op die rare wezens daar een stuk beter is aangepakt, maar ook omdat dat een film is waarin een soortgelijk groots verhaal wél op de juiste manier wordt verteld.
Sorry Martin Campbell, ik ben blij dat je de James Bond-franchise nieuw leven hebt ingeblazen met Casino Royale, maar met Green Lantern lever je gewoon een slechte film af. Misschien had je serieuze scenarioschrijvers in moeten huren…