The Last Seduction (1994)
Uit een mini-steekproef concludeerde ik zojuist dat ik zeker niet de enige ben die deze film in 1994 gemist heb. En dat is best opmerkelijk, want ik zag deze film gisteravond en ik ben nog steeds onder de indruk van de acteerprestatie van Linda Fiorentino. Of mogelijk ben ik wel meer onder de indruk van de ‘bitcherigheid’ van haar karakter, want ik kan me niet herinneren dat ik ooit een groter K#$%IJF in een film heb gezien. Misschien Barbara Stanwyck in Double Indemnity, maar zeker weet ik dat niet.
En wat zou een psycholoog of -iater zeggen van het feit dat je stiekem toch wel wilt dat ze met al haar ‘misdaden’ weg komt..?
Naast Fiorentino spelen ook Bill – Lost Highway – Pullman en Peter Berg grote rollen. Pullman als de crook die een pootje wordt gelicht door z’n vrouw Bridget (Fiorentino), die hij terecht “Bitch-et” noemt, en Berg als sulletje Mike in het kleine stadje waar Bridget naar toe vlucht en die in haar zijn vlucht úit dat stadje denkt te vinden. Maar wat Mike niet door heeft is hoe gewiekst Bridget is, en we zien hem bijna als een vlieg in haar web vliegen, terwijl hij zelf denkt slim genoeg te zijn, en misschien wel net zo’n ‘slimme spin’. Niet dus, zeker niet als Bridget (inmiddels als “Wendy Kroy” door ’t leven gaand) ook nog eens haar geile lichaam in de strijd gooit. Haha, als een lammetje wordt ie naar de slachtbank geleid, en denk maar niet dat daar verdoofd geslacht wordt…
Ik heb een geweldig klein boekje op het toilet liggen, met daarin “the smartest, toughest, nastiest quotes from film noir“, uit films van 1941 tot 2005. En daarin ontdekte ik deze film, en uit de quotes bleek direct hoe gewiekst Bridget/Wendy haar aantrekkelijkheid en het ontbreken van enige scrupule combineert tot een geweldige femme fatale. Natuurlijk wel met de hulp van regisseur John Dahl, die sommigen zullen kennen als regisseur van Red Rock West en Rounders, maar die de laatste jaren vooral afleveringen regisseerde van series als Breaking Bad, True Blood, Dexter en Californication. Inderdaad: dat wekt wel wat interesse, verwacht ik…
Ik kan nog veel schrijven over deze film, maar eigenlijk hoop ik dat je mij vertrouwt en deze film zelf gaat ontdekken, als je ‘m nog niet kent. Als alle kleur uit het beeld was gehaald (en de kleding, auto’s en omgeving wat was aangepast), dan had dit bijna zo een film noir uit de jaren 50 kunnen zijn geweest. Politiek geweldig incorrect, een femme fatale zoals je die niet vaak ziet en net genoeg losse eindjes die je ’t gevoel geven dat de film zo uit een ‘grotere werkelijkheid’ is getrokken, en daardoor geloofwaardiger wordt. Of juist interessanter, omdat je nu zelf nog wat kunt puzzelen.
En nu hoop ik dat je begrijpt wat ik bedoel…
Mijn interesse is gewekt dus ik ga deze zeker kijken. Ik heb niet zo heel veel film noir gezien, Gilda was mijn eerste en laatste aanraking met film noir tot nu toe, voornamelijk eigenlijk omdat mijn omgeving het gewoon weg niet kan waarderen. Ze zullen het toch weer even moeten ondergaan :) Ik zal, indien je dit op prijs stelt, laten weten wat ík er van vond.