Ajeossi (a.k.a. The Man From Nowhere – 2010)
Deze snoeiharde Koreaanse thriller is bij vlagen visueel spectaculair, lomp hard, erg vet en gewoon wel goed gemaakt.
En ik wilde bijna typen: “Wat lijkt het me toch heerlijk om in een land te wonen waar je zo lomp kunt zijn en toch geloofwaardig kunt blijven”, maar dat zou betekenen dat ik het heerlijk zou vinden om in een land te wonen waar orgaanhandel e.d. geen ver-van-mijn-bed-show zou zijn, en dat bedoel ik natuurlijk niet. Maar uit al die slechtheid heb je wel de mogelijkheid om zo’n keiharde film te maken, waarin wraakgevoelens en motivaties zo lekker ‘groots’ kunnen worden gebruikt…
Nu denk ik ineens aan Rundskop, waar ook een zeer heftige situatie plaatsvindt, zonder dat er iets gruwelijks als slavenkinderen o.i.d. plaatsvindt. Dus mogelijk kun je in elke samenleving wel een geloofwaardige doch zeer heftige motivatie neerzetten. En ik voel dat ik me bijna vastlul nu, dus laat ik het hier bij houden: The Man From Nowhere past wel in het rijtje Oldboy, The Chaser en I Saw The Devil. Gruwelijk lomp, maar wel gegrond in vrij geloofwaardige motivaties.
Ik moet wel direct toegeven dat Oldboy en The Chaser betere films zijn dan The Man From Nowhere, maar veel beter dan die twee krijg je ze in het actiethriller-genre ook niet. Of zoals Roger Ebert terecht over The Chaser zei: “…the people in Hollywood shouldn’t remake this movie, they should study it…” (o.i.d.). Nu weet ik dat Oldboy inmiddels in de ‘remake-steigers’ van Hollywood staat (met Spike Lee als regisseur en Josh Brolin als hoofdrolspeler, dat dan weer wel), maar volgens mij laten ze The Chaser vooralsnog met rust. Gelukkig maar…
Maar terug naar The Man From Nowhere. Tae-Sik Cha is een soort conciërge in een flatgebouw, en daarnaast is hij ook lommerd. Z’n verleden lijkt duister, maar dat wordt goed en lang genoeg onduidelijk gehouden. Z’n enige echt menselijke contact heeft ie met een klein meisje (So-Mi), die met haar drugsverslaafde moeder in het pand woont. De moeder is zo slim om een plakkaat heroïne te jatten van een drugsbende, dus niet veel later komen ze achter haar aan. Ze wordt samen met haar dochter ontvoerd, en voordat Tae-Sik het weet is ie betrokken bij de handel in drugs, organen en kindslaven. Wat z’n tegenstanders echter niet weten is dat Tae-Sik nogal wat heftige emoties heeft te verwerken, dus je begrijpt waarschijnlijk al dat er een fijn ‘climactisch’ eindgevecht zal plaatsvinden…
Ja, The Man From Nowhere is een ontzettend lekkere lompe actiethriller. Uit de vorige alinea zul je echter wel al begrepen hebben dat het qua verhaal niet echt vernieuwend is. Er zitten wel een paar gave/interessante shots/camerabewegingen in. Zo springt Tae-Sik een keer uit een raam, en het lijkt wel alsof de cameraman gewoon achter hem aan gesprongen is. Daarnaast heeft regisseur Lee Jeong-Beom waarschijnlijk ook Kubricks Killer’s Kiss gezien, want er zit ook een aardige karate-achtige vechtscène in waarbij de acteurs met de cameraman lijken te knokken. Helaas duurt dat maar een paar seconden, dus écht heftig is het niet, maar wel leuk dat ze het proberen.
Voordat ik het tweede kritiekpunt noem wil ik even melden dat ik respect heb voor vrijwel elk levend wezen op aarde, van welk ras dan ook. Ik heb alleen niet enkel moeite om Chinees en Koreaans als taal uit elkaar te houden, maar ook Chinezen en Koreanen verschillen voor mij niet zóveel dat ik in één oogopslag zie of iemand nou een Chinees, Koreaan of Japanner is (de grote overeenkomsten tussen Japanners en Chinezen worden overigens ook (plottechnisch) in een Kurosawa-klassieker gebruikt, als een Japanner zich verschuilt in een Chinees stadje, en door z’n uiterlijk niet herkend wordt…).
In deze film krijgt Tae-Sik namelijk te maken met zowel Koreaanse landgenoten als met Chinese handelaren, en ik kon af en toe niet goed onderscheiden wie nu wie was. Als ik über-optimist zou zijn zou ik dat extra spannend kunnen noemen, maar als mezelf vond ik het vooral wat verwarrend.
Maar gelukkig trachtten ze met The Man From Nowhere nergens de beste film van het jaar te maken, waarin je alles perfect moet begrijpen om te kunnen genieten. Ze hebben geprobeerd om een heerlijk vette en lompe actiethriller te maken, en dat is ze zeer goed gelukt. De film was ook het grootste kassucces in Zuid-Korea in 2010. Helaas wordt ie vergeleken met Liam Neesons Taken, die ik ooit gruwelijk tegen vond vallen in de sneak. Ik irriteerde me namelijk ontzettend aan de slecht geschreven dialogen e.d. (ook al vond op DVD iedereen die film wel ‘goed’).
Wat ik enkel wil zeggen: ik vond The Man From Nowhere een stuk beter dan Taken.