Crazy, Stupid, Love. (2011)
Ja, deze film had me al toen ik de trailer een paar maanden geleden zag, en toen ik gistermiddag het depressieve herfstweer wilde ontvluchten bleken de vrij hoge verwachtingen die de trailer opriep volledig ingelost te worden. Crazy, Stupid, Love. is een romantische dramedy die natuurlijk op grote lijnen wel voorspelbaar is, maar de oplossingen die gekozen zijn in de dramatische afwikkeling tonen wel dat er tijd is gestoken in het beter-dan-gemiddeld-in-Hollywood na te denken over het scenario, waarmee ze indirect ook respect tonen voor ‘ons kijkers’. En dat mis ik als ‘kritische’ filmkijker steeds vaker. Als je zin hebt in een frisse film in dit genre: kijken dus..!
Cal (Steve Carell) wordt door z’n vrouw Emily (Julianne Moore) aan het begin van de film geconfronteerd met het feit dat ze vreemd is gegaan en wil scheiden. Hun 25-jarige huwelijk kabbelt voort op de automatische piloot, en vooral Cal heeft Emily nogal for granted genomen. Dat dreef haar in de armen van David (Kevin Bacon), en resulteert in het einde van hun huwelijk. Ondanks dat tijdens de film onverwacht mooi en subtiel duidelijk wordt hoe goed ze eigenlijk bij elkaar passen.
Om z’n verdriet wat te verdrinken belandt Cal in een nogal hippe bar met veel te veel mooie vrouwen, zoals je dat helaas alleen in films ziet. Cal heeft echter weinig aandacht voor de vrouwen, en zuigt liever door z’n rietje z’n volgende wodka-cranberrysap leeg. Z’n verdriet wordt opgemerkt door Jacob (Ryan Gosling), die besluit hem te helpen. Het waarom daarvan zal ik niet verklappen, maar dat toont ook hoe de kleine motivaties in deze film wél doordacht zijn.
Niet veel later is Cal omgetoverd van een saaie man die z’n mannelijkheid is verloren in een tight suits wearing ladies man, en de heerlijke – doch hier wat over-enthousiaste – Marisa Tomei is z’n eerste verovering. Natuurlijk voel je wel al aan dat ondanks Cals veroveringen z’n liefde voor Emily niet verdwijnt, dus hij blijft hopen op verzoening met haar. Eén van de momenten uit de trailer die je hier moet plaatsen is de scène waarin Emily met tranen in haar ogen vertelt dat ze, die keer dat ze zei dat ze over moest werken, eigenlijk naar de nieuwe Twilight-film is geweest, en die was zó slecht…
Er zijn weinig Hollywood-films waarin een andere Hollywood-film zo heerlijk eerlijk wordt afgezeken, en dat is zeker niet het enige moment dat de film zich onderscheidt van mainstream-Hollywood.
Natuurlijk vindt chickmagnet Jacob ook de vrouw die ‘m laat beseffen dat liefde niet iets is dat je met zoveel mogelijk seks moet trachten te ontlopen, in de vorm van Hannah (Emma Stone). En dan heb ik zo goed als alle acteurs wel gehad. Carell toont na Dan in Real Life wederom aan dat hij meer kan dan screwball comedies als The 40-Year Old Virgin. Het knappe aan deze film is dat Julianne Moore haar enorme kwaliteiten als actrice gewoon kan inzetten. Niet dat ze zich heel zwaar hoeft in te spannen, maar normaliter zie je dat écht goede acteurs in zulke films vaak wat ‘misplaatst’ zijn, maar dat is hier niet het geval. Hetzelfde geldt voor Ryan Gosling, die met zeer mooie films als Blue Valentine, Half Nelson, The Notebook en Lars and the Real Girl al lang heeft aangetoond één van de beste acteurs van z’n generatie te zijn. Hier toont ie echter ook een coolness die ‘m waarschijnlijk flink wat vrouwelijke fans op zal leveren. Daarnaast ziet ie er nogal afgetraind uit, wat nogal een understatement én jaloersmakend is… “It’s like you’re Photoshopped“, kan Hannah niet onderdrukken als hij z’n shirt uittrekt. En met Emma Stone, die Hannah speelt, heb je de vierde topacteur in de cast. In Zombieland, maar vooral in Easy A, toonde ze al aan de perfecte combinatie tussen ongewoon mooi en zelfbewust te zijn, maar durfde ze ook haar lichte sulligheid te tonen. Hier gooit ze er nog wat sensualiteit bij, gekoppeld aan een behoorlijk acteertalent, en ik denk dat zij ook een fijne carrière voor de boeg heeft.
Dan heb ik het nog helemaal niet gehad over Cals zoon Robbie (Jonah Bobo), die als 13-jarige hopeloos verliefd is op babysitter Jessica, gespeeld door een deelneemster aan America’s Next Top Model (Analeigh Tipton). Haar acteerkwaliteiten zijn precies voldoende om het perfecte object of affection te zijn van het “lichtelijk perverse tienerjochie” Robbie (woorden van moeder Emily ;)). Kevin Bacon en Marisa Tomei doen wat ze kunnen met hun kleine rolletjes, en vooral Tomei is leuk over-the-top.
Shit, nu heb ik alleen nog maar wat licht subjectieve informatie gegeven, en nog helemaal niet veel verteld waarom ik zo genoten heb van deze film. Alhoewel ik het in de eerste alinea al schreef. Crazy, Stupid, Love. is misschien wel de beste film in dit genre in de afgelopen jaren. Daarnaast zocht ik gistermiddag echt wat escapisme, en dat leverde de film op een geweldige manier. Nu weet ik dat ik misschien ook wat kritisch moet zijn over het gevaar dat zo’n fijne filmwerkelijkheid kan hebben op mijn beleving van de échte werkelijkheid, maar doordat de film vooral qua dialogen en dramatische ontwikkeling beter doordacht (en misschien ook wel eerlijker) is dan het gemiddelde commerciële werk in dit genre, wil ik dat niet doen. Daarnaast toont de film ook het belang van “fysionomie”. Als je je goed voelt, dan loop je rechter op, en straal je ‘meer’ uit. Maar als je down bent en besluit rechter op te gaan lopen en zelfvertrouwen uit te stralen, dan ga je je ook beter voelen. En daar hoef je mij niet voor te geloven, maar geloof dan deze pseudowetenschap maar.
Ja, ik heb fijn genoten van Crazy, Stupid, Love. In een cynische bui zou ik misschien ook wel iets kunnen vinden om te zeiken over deze film, maar daarvoor ben ik ten eerste niet cynisch genoeg, en ten tweede hebben de filmmakers respect voor ons, dus ik ook voor hen…