Small Town Murder Songs (2010)
Damn, wat blijft die muziek in m’n hoofd hangen..! En als ik zo op IMDb de reacties van mensen op Small Town Murder Songs zie, dan merk ik dat ik er nog altijd niet boven kan staan, als simpele mainstream-kijkers een karakterstudie als Small Town Murder Songs gaan afzeiken omdat ze niet begrijpen wat de makers met deze film wilden, en het dan maar gaan gooien op “’n slecht plot, saaie karakters en de slechtste film van ’t jaar“. Ik zou willen roepen: “Kijk dan gewoon Transformers 3 nog een keer, als je jezelf niet open kunt stellen voor iets dat niet de standaard-route volgt“, maar dan gooi ik teveel negativiteit de wereld in, en dat wil ik niet. Zeker niet bij een film die misschien niet de beste film van ’t jaar is, maar mij wel behoorlijk positief verraste. En nogmaals damn!, die muziek…
Maar inderdaad: het plot van Small Town Murder Songs is heel ‘klein’. Peter Stormare (met dikke politiesnor!) speelt de zojuist gedoopte politiecop Walter met een verleden waar hij graag vergeving voor vindt. Hij heeft geleerd z’n agressieve impulsen te beheersen (toch?), maar gaat nog altijd gebukt onder iets uit z’n verleden. En ondanks al z’n goede wil en daden, in het kleine Canadese dorpje wordt zoiets niet snel vergeten, wat hem alleen maar nederiger en behulpzamer maakt. Gooi er ook nog een moeizame relatie met z’n vader in, en je moet toch allang door hebben dat je deze film niet op een standaard-plot-ontrafelen-manier moet kijken, toch? Het gaat om Walters ontwikkeling, en als ik er zo aan terugdenk, dan vond ik de climax juist best verrassend.
En plottechnisch maakte het mij eigenlijk niks uit wie ‘het’ had gedaan, en waarom…
“Het” is de moord op een jonge vrouw, die aan het begin van de film bij een meertje wordt gevonden. Het is de eerste moord in het dorp, dus er worden wat big city cops bijgehaald. De grootste verdachte is echter het nieuwe vriendje van Walters ex, dus dat plaveit de weg voor een film met nogal wat onverwerkte en onuitgesproken emoties uit Walters verleden. En juist het niet-spoon feeden van alle achtergrondinformatie trok mij juist in de film. Maar als je daar niet open voor staat, dan zul je deze film inderdaad niet voelen, en dan zal je ego deze film mogelijk af willen zeiken, om effe ‘koude grond psychologie’ toe te passen. Ik ben blij dat ik in de loop der jaren geleerd heb dat vooral zo’n kleine films vaak juist met passie en erg persoonlijk gemaakt zijn, en dat de makers daar eigenlijk altijd wel íets mee willen zeggen. Of ze dat gelukt is, of jij dat interessant vindt of dat je het daar mee eens bent is een tweede, en ik weet dat ik ooit mijn onbegrip (of inability om op de juiste manier naar zo’n film te kijken) ook wel eens heb afgereageerd op een film. Maar gelukkig zeik ik ’n film niet meer af omdat ik ‘m niet direct begrijp, zeker niet bij zo’n kleine persoonlijke karakterstudie als dit.
Daarnaast was het willen ‘begrijpen’ van een film (en dat begrijpen focust zich vaak op het plot, want dat is rationeel te plaatsen) voor mij ook wel eens een obstakel om van een film te genieten. Want daardoor miste ik vaak compleet de essentie/bedoeling van de makers. Nu ik dat willen begrijpen echter vrijwel volledig los kan laten, geniet ik des te meer van films als deze. Nu moet ik nog even leren om boven de (domme?) opmerkingen van mensen te leren staan, zodat ik in zo’n recensie meer aandacht kan geven aan de dingen die me precies raakten ;).
Nog wat sidenotes: de muziek in de film is van Bruce Peninsula. Zijn muziek is behoorlijk beïnvloed door gospelmuziek. Ik wist niet dat ik dat mooi zou vinden, maar ik vond het heerlijk bij de film passen en direct een gevoel oproepen die de film (ook) qua sfeer een beetje tussen Fargo en O Brother, Where Art Thou plaatst. Daarnaast is de film erg mooi geschoten, speelt Stormare misschien wel de beste rol uit z’n carrière, en toont de film dat het goed uitvoeren van kleine, ‘lokale’ en persoonlijke thema’s inderdaad een universele aantrekkingskracht oplevert.
Als je je er maar voor openstelt…