Trust (2011)
Het opvallende aan Trust is het dunne lijntje tussen deze film GEWELDIG en één van de belangrijkste films van het jaar vinden én ‘m níet voelen en dan de vrij duidelijke minpunten zien. Ik neem aan dat je deze film veel heftiger en ‘eerder’ zult voelen als je de weerzinwekkende ervaring van de hoofdrolspeelster uit deze film deelt (of kent uit je directe omgeving), en dan mag ik mezelf natuurlijk zeer gelukkig prijzen dat ik het nooit ervaren heb. En vanuit compassie met mensen die deze ervaring wel hebben voel ik me ook wat bezwaard om m’n kritiek te uiten, maar als ik eerlijk ben voelde ’t af en toe alsof ik naar één van die ‘waargebeurde’ films op een RTL-zender zat te kijken. Ook al moet ik toegeven dat de film ook meerdere momenten bevat die me wel behoorlijk aangrepen…
Naast de kritiekpunten, die ik hieronder zal vermelden, moet ik ook melden dat ik een aantal keren gestoord werd tijdens het kijken. Ik heb de film dus een aantal keer onderbroken, wat natuurlijk een reden kan zijn dat ik niet echt ín het verhaal kwam. Dat zal een vrij aanzienlijk deel van m’n mindere ervaring verklaren, maar zeker niet alles. Want tegelijkertijd kan ik zeer afstandelijk/lomp zeggen dat mensen die wél een soortgelijke ervaring hebben juist door die emotionele betrokkenheid de minpunten van deze film niet meer zien. Neem daar bij dat regisseur David Schwimmer (inderdaad: Ross uit Friends..!) zelf bestuurslid is van de Santa Monica Rape Foundation, dus je zult ook begrijpen hoe groot zijn passie is voor dit onderwerp. Ik durf echter wel te zeggen dat hij daardoor nét niet de juiste emotionele afstand heeft kunnen nemen om van Trust een film te maken die iedereen overhoop zal blazen…
Okay, het verhaal: Annie Cameron (de behoorlijk verrassende en debuterende Liana Liberato) is een vrij onopvallend 14-jarig highschool-meisje die worstelt waar elk tienermeisje mee worstelt: haar populariteit op school en aantrekkingskracht richting jongens. Ze heeft wel wat vriendinnen, maar maakt de beste ‘connectie’ met Charlie, een 16- of 17-jarige jongen die ze via een chatroom kent. Natuurlijk voel je dan als kijker al wat nattigheid (het is namelijk een film), maar ze praat openlijk over hem met haar ouders, dus dat lijkt allemaal wel snor te zitten. Op het moment dat Charlie echter vertelt dat hij toch al 20 is, en niet veel later al 25, dan had ik toch verwacht dat ze het daar tenminste met haar beste vriendin over zou hebben. Nu ken ik die tienermeisjesemoties niet echt, dus mogelijk vond ze het nog altijd spannend, of geloofde ze hem toen hij zei dat hij de enige is die haar écht snapt. Natuurlijk weet hij als zo’n vieze ‘groomer’ exact de juiste dingen te zeggen om haar toch te overtuigen. Zelfs als uiteindelijk blijkt dat hij al achter in de 30 is.
Over het directe vervolg zal ik niet teveel vertellen, maar ik vond het in elk geval wel gedurfd hoe Schwimmer het in beeld brengt. Zeker in een Amerikaanse film. En dat moet ik de film ook zeker wel meegeven: alles wordt erg eerlijk verteld. En ik begrijp ook echt wel hoe makkelijk zo’n 14-jarig meisje ingepalmd kan worden, maar ik weet ook hoe ik soortgelijke dialogen en/of zelfverantwoording veel beter zag in films als Hard Candy of Under Suspicion. Hier voelt het wat overhaast geschreven aan. Okay, nu mag je denken: “Ja filmofiel, dit is een realistische film, jij denkt teveel alsof het leven een film is en dat iedereen de juiste dingen op de juiste manier zegt”, en daar heb je ook wel gelijk in. Maar ter verdediging mijnerzijds: Trust is ook een film…
Uiteindelijk maakt Schwimmer een aantal gedurfde keuzes, en daar verdient ie zeker wel de credits voor. Dus kijk deze film als je het onderwerp interessant vindt, om wat voor reden dan ook. Mogelijk dat jij wel goed in het verhaal zit, en dan kan deze film zwaar indruk maken. Bij mij deed ie dat helaas niet, en ik wil nog één kritiekpunt aanhalen die de film voor mij wat minder maakte.
Zoals je begrijpt bevat een film over zo’n onderwerp een aantal heftige scènes. Mijn moeite om mee te gaan voelde ik echter vooral in een tweetal scènes. De eerste was een scène tussen de ouders (Clive Owen en Catherine Keener), die je ook in de trailer ziet. Dat is zo’n scène waarin de moeder uitbarst dat de vader meer tijd voor z’n dochter moet nemen in plaats van achter de dader aan te gaan, maar dat kwam bij mij helemaal niet over. Haar uitbarsting kwam een beetje uit de lucht vallen. Een subtieler voorbeeld is een scène tussen vader en dochter, waarin hij z’n emoties de vrije loop laat. Het eerste deel voelde ik echt redelijk heftig met ‘m mee, maar toen ineens was de ‘magie’ verbroken. De reden zal waarschijnlijk in de regie of montage liggen, maar het is echt zo’n ding dat je mogelijk over het hoofd ziet als je – zoals ik eerder al zei – zo gepassioneerd over het onderwerp bent, dat je op het moment van editen niet de benodigde afstandelijke blik hebt om dit te bemerken…
Dit is een belangrijke film. Niet dat ie zo enorm goed is, je zegt ’t zelf al, hij voelt echt enorm als een waargebeurde-woensdag TV film, maar dat is misschien juist wel goed, want het is dezelfde doelgroep die deze film moet gaan kijken: Ouders, en met name moeders. De les uit deze film is natuurlijk ‘Hou je kids in de gaten als ze aan het chatten zijn’, en in zo’n hele film maakt dat veel meer indruk als in zo’n postbus 51 spotje.
Dat doet de film dus goed.
Puur filmisch gezien kom ik echter niet verder als dat David Schwimmer aardig kan regisseren, maar niet beter als doorsnee. Geen Ben Affleck die even overdonderd met Gone Baby Gone en The Town.
Het akteerwerk van Keener en Owen vond ik zo-zo, maar Liana Liberato speelt de rol van tot het irritante toe naieve meisje met verve.
Al met al vond ik de film aardig, ik heb geen kinderen dus kon er geen les uit trekken, maar ik snap wel hoe belangrijk deze film is en ik hoop dat uiteindelijk alle ouders ‘m gaan zien.