Contagion (2011)

Ik heb een beetje een ambivalent gevoel bij Steven Soderberghs Contagion. Aan de ene kant weet hij een sfeer neer te zetten die ik nog altijd ‘voel’, en dat is best knap. Aan de andere kant liep ik ook de zaal uit met een “Hey, waar was nou ’t spektakel?“-gevoel. En achteraf gezien is dat deels kritiek, maar ook deels een compliment. Soderbergh gaat namelijk niet voor de standaard Hollywood-formulefilm, en daardoor voelt de film een beetje aan als een reportage van bijvoorbeeld Nieuwsuur, oftewel: realistisch. En dat is een gedurfde aanpak, waarvan ik niet weet hoe die bij het grote publiek aan zal slaan…

Als film vind ik echter ook dat de gekozen ‘rode draad’ wel wat mager is om zo’n grootse film aan op te hangen. Don’t get me wrong: meestal vind ik het juist gaaf als grote films juist vanuit één kleine ‘essentie’ zijn gemaakt, maar die voelde hier net ietsjes te kaal. Had de film dan desolater gemaakt, zoals The RoadI Am Legend, of 28 Weeks Later… Ik fantaseer namelijk ook best graag over sitauties waarin het ontzettend mis gaat (door ons eigen toedoen), maar ergens koester ik dan ook de hoop dat er ná zo’n catastrofe wel iets kan overleven. Als ik optimistisch ben zijn dit dan de mensen die iets van de catastrofe geleerd hebben, en in m’n donkere momenten overleeft dan enkel het pure overlevingsinstinct, met alle gevolgen voor de ‘zwakkeren’ van dien. En in mijn hoofd levert dat misschien wel mooier drama op, dus die donkere fantasie overwint wel eens…

Maar terug naar Contagion. Misschien moet ik even melden dat ik hieronder meer vertel dan wat ik zelf wist voordat ik de zaal in liep. Ik ga natuurlijk geen grote zaken onthullen, maar een paar dingen kan ik niet vermijden, ben ik bang.
Het verhaal begint namelijk met een hoestende Gwyneth Paltrow die terugkomt van een zakenreis naar Hong Kong. Niet veel later ligt ze met stuiptrekkingen op de keukenvloer, en dan gaat het van kwaad naar erger. Zo snel zelfs, dat haar man (Matt Damon) het allemaal niet direct kan bevatten. Dan wordt er vrij veel geknipt naar diverse andere verhaallijnen, waaronder die over de CDC (Center for Disease Control), met aan het hoofd Laurence Fishburne, en naar de steeds koortsachtigere zoektocht naar de bron van het virus door de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO), met een belangrijke rol voor Marion Cotillard. Ook zien we een verhaallijn met een nogal irritante blogger (Jude Law), die vraagtekens zet bij de manier waarop het nieuws over het virus wordt verspreid door zowel de CDC als de WHO. Ik kan erg ver mee gaan in z’n cynisme, maar heeft hij niet net zo’n geheime agenda als waar hij z’n ’tegenstanders’ van beschuldigt?

Het is knap hoe je als kijker ook het gevoel krijgt dat je ‘in the dark’ gehouden wordt; ik verbeeldde me op een gegeven moment namelijk dat ik in zo’n situatie continu op internet en/of Facebook aan het checken zou zijn wat er gebeurde, en dat werd eigenlijk volledig achterwege gelaten, wat wel een gevoel van ‘onmacht’ opriep. Niet dat het een film is die hedendaagse technologie niet begrijpt en daarom maar vermijdt, want op de momenten dat er over gesproken wordt, gebeurt dat op een normale manier. In veel films worden hype-gevoelige onderwerpen als Twitter e.d. vaak onrealistisch gebruikt, of juist net iets teveel aangezet. Hier is het gewoon een normaal onderdeel van ’t gesprek, zoals het hoort…

ContagionContagion gaat dus veel meer over de manier waarop er met zo’n virus omgegaan wordt (en doet dat volgens mij wetenschappelijk ook aardig onderbouwd) en hoe er veel aan wordt gedaan om paniek te voorkomen; veel minder om het spektakel. Dat is – zoals ik al zei – een gedurfde aanpak die mijns inziens niet helemaal uit de verf komt. Maar de ongemakkelijke sfeer wordt wel erg goed opgeroepen, en daarom is dit toch zeker wel een film om lekker groot in de bioscoop te kijken. Verwacht echter geen standaard spektakelfilm. Daarnaast is er natuurlijk wel een powercast bij elkaar gehaald (ja, dat woord gebruikte ik afgelopen week ook al bij The Ides of March), met Damon, Paltrow, Fishburne, Cotillard en Law, maar dan vergeet ik bijna de best geweldige rol van Kate Winslet te noemen (nominatie voor beste bijrol?) en de ietwat kleine bijrol van John – Winter’s Bone – Hawkes.

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1598778

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *