Drive (2011)

Ondanks dat de aandacht tijdens het laatste Cannes-festival naar die andere Deense regisseur ging (die met Melancholia overigens ook één van de beste films van ’t jaar afleverde, naar mijn bescheiden mening), daar ging Nicolas Winding Refn wel even met de regieprijs aan de haal voor het geweldige Drive, afsluiter van het PAC-festival afgelopen zondag. Ik weet eigenlijk niet waar ik moet beginnen met m’n praise voor deze film, maar misschien is het grootste compliment voor deze film wel dat ik ‘m nu drie dagen later al lang wéér had willen zien.

Okay, eerst kort iets over het verhaal. Ster-in-wording Ryan Gosling speelt “Driver” (ja, zo’n existentiële film is het), een stuntman in Hollywood die ’s nachts wat bijverdient als getaway driver voor criminelen. Hij stelt geen vragen, draagt geen pistool, maar geeft de criminelen – voornamelijk overvallers – een vijf minuten venster waarbinnen ze terug in z’n auto moeten zitten. In een knap gemaakte openingsscène zien we niet alleen zijn kunsten als chauffeur, maar vooral ook de kracht van Refns regie, Newton Thomas Sigels camerawerk en vooral Matthew Newmans editing. Zo soepel als Driver de politiecops en -helicopter te snel en slim af is, zo soepel loopt die scène ook. Nergens standaard, maar wel helemaal kloppend. Very nice indeed.

Driver is net verhuisd naar een ‘nieuwe’ woning en ontmoet z’n buurvrouw Irene (de ontzettend fijne Carey Mulligan) en haar zoontje. Papa zit in de bak, en je voelt direct de spanning tussen Driver en Irene. Helaas heb je ook al lang gevoeld dat Driver zo’n goede chauffeur is omdat hij nogal wat agressie in zich heeft. De reden hiervoor zien we (gelukkig) niet, maar het feit dat hij op één of andere manier op zoek is naar verlossing drijft de film knap voort.
Als Irene’s man (Standard?) vrijkomt ontstaat een ongewone vriendschap tussen de mannen, en als Driver besluit Standard te helpen om een score uit de gevangenis te settelen, dan gaat er natuurlijk iets gruwelijk mis. Gevolg is dat Driver met een zak geld van-heb-ik-jou-daar zit opgescheept en talloze bad guys achter zich aan krijgt, waaronder de grove Ron – Hellboy – Perlman en de mogelijk nóg creapy-er Albert – Taxi Driver – Brooks.

Ja, Drive is een misdaadfilm zoals een misdaadfilm moet zijn. Met een stille loner als held in een vies jasje met geborduurde scorpioen op de rug, een vaderfiguur (Bryan – Breaking Bad – Cranston) en een love interest die voor voldoende motivatie zorgen om hem z’n demonen op een ‘positieve’ manier in te laten zetten, bad guys die te grof voor woorden zijn (en dus alles verdienen wat hen aangedaan wordt), een heerlijke 80-ies musical score, campy roze titels, zeer vloeiende editing, goed en zeer gedegen camerawerk (vooral de scène in de lift zal ik me nog lang blijven herinneren) en aan het roer een regisseur die zowel mooie ‘liefde’ en gruwelijk geweld moeiteloos in elkaar weet te passen.

Drive was schijnbaar ooit bedoeld als soort Fast & Furious-achtige film met Hugh Jackman in de hoofdrol. Vandaar mogelijk ook die debiele sue crazy Amerikaanse vrouw die de distributeur van deze film wil aanklagen omdat ze de bioscoop in ging met de gedachte een F&F-film te krijgen, maar ineens een serieus en gewelddadig misdaaddrama kreeg voorgeschoteld, maar dat even terzijde.
Schijnt dat Gosling na afloop van zijn auditie Refn naar z’n hotel bracht in z’n auto, en ze onderweg naar muziek luisterden en over de film praatten. En op dat moment werd het voor Refn duidelijk dat hij z’n ziel niet moest verkopen aan de Hollywood-machine, maar dat hij een film moest maken over een duistere held die ’s nachts tegen z’n ‘demonen’ vecht, rijdend over de uitgestrekte straten van een stad die zo groot is als de provincie Utrecht: Los Angeles.

En gelukkig maar, want veel getalenteerde regisseurs worden door ‘Hollywood’ verleid tot het maken van films voor veel geld (Craig – Hustle & Flow, Black Snake Moan – Brewer met z’n remake van Footloose bv..???), die vrijwel altijd teleurstellen. Refn doet dat dus zeker niet (of dat nu toeval of Goslings verdienste is of niet), en alhoewel hij na het winnen van de regieprijs in Cannes nu nog veel meer verleid zal gaan worden, is z’n volgende film – over een Thaise politieagent die z’n problemen met een gangster uitvecht in de thaiboxring met de hoopvolle titel Only God Forgives – misschien wel vergelijkbaar met het geweldige Bronson.
En Gosling is wederom van de partij…

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt0780504