Hanna (2011)
Wat heerlijk om na een paar mindere films een onverwachte topper als Hanna te zien. Een soort sprookje (check de trailer hieronder) over een meisje dat door haar vader is opgevoed in de bossen van Finland, maar op haar 16e besluit om uit te gaan zoeken wie ze eigenlijk is, en waarom haar vader haar zo ontzettend goed heeft bijgebracht in diverse talen en vechtkunsten. Compleet met een CIA-agent/evil witch, een liefhebbende maar niet-volmaakte vader, een paar aparte bad guys en een aantal ontzettend coole actiescènes…
Een actiethriller die niet alleen iets wil zeggen, maar die ook nog eens vernieuwend is, is vrij uniek in deze tijd waarin schijnbaar de helft van de uitgebrachte films in Hollywood een remake of een franchise-film is. Mogelijk dat deze film daarom de bioscopen hier niet gehaald heeft: hij is mogelijk niet ‘standaard’ genoeg om risicoloos uit te brengen tussen de hedendaagse ‘Hollywoodmeuk’.
Hanna doet zeker denken aan het originele idee achter de Bourne-films (“Wie ben ik?”, “Waarom ben ik zo’n geoliede moordmachine?”, “Wat is mijn doel?”), en dat wordt het beste duidelijk door de mysterieuze sfeer in de film. Want naast het feit dat Hanna (een geweldige Saoirse – Atonement, The Way Back – Ronan) op zoek gaat naar wie ze is, is ze ook gewoon een meisje dat nog nooit iemand anders heeft gezien dan haar vader. De ontluikende vriendschap met Sophie (Jessica Barden uit Tamara Drewe) geeft de film nog wat extra hart. Als Sophie’s ouders herken je trouwens Jason – Lock, Stock and Two Smoking Barrels, The Curious Case of Benjamin Button – Flemyng en Olivia – The Sixth Sense, The Ghost Writer – Williams.
Maar voordat ik nog meer names ga droppen (de grootste heb ik namelijk nog niet genoemd) wil ik m’n complimenten maken aan de cameravoering (van Alwin H. Kuchler). Er zitten namelijk een aantal geweldige shots in de film (zoals één lange take van vader Erik (Eric Bana) over straat en door een metrostation, waar vervolgens één van die geweldige actiescènes plaatsvindt, en dan weer verder), en ook de stijlvolle kadrering verhoogt de cinematische atmosfeer. Iemand noemde de kadrering zelfs ‘Kubrickiaans’, en dat is natuurlijk een erg groot compliment.
De film is verrassend genoeg geregisseerd door Joe Wright. Hij maakte eerder namelijk Atonement (ook met Saoirse Ronan) en de geslaagde adaptatie van Pride & Prejudice (die met Keira Knightley), maar dat waren dus vooral period dramas. Op het moment is hij overigens bezig met een adaptatie van de Tolstoi-klassieker Anna Karenina. The Soloist deed het helaas niet voor mij, maar dat maakt ie hier dus meer dan goed. Doordat hij meestal serieuze drama’s maakt weet hij hoe hij tijd moet nemen om karakters te introduceren, maar hij durft ook een rust te hanteren die de spectaculaire actiescènes alleen maar intenser maken. Niet dat de film vol zit met actiescènes (de adrenalinejunks die Crank, Transporter e.d. goed vinden zullen deze film waarschijnlijk wel afzeiken), maar de scènes die erin zitten tonen dat een film niet één grote eindscène hoeft te zijn om geweldige actie te bieden.
Zal ik de naam Cate Blanchett ook nog noemen? Zij speelt namelijk de CIA-operative die er alles aan doet om Hanna te pakken te krijgen. Ooit schoot ze haar moeder al dood, en als Hanna vijftien jaar later besluit om de wereld in te trekken, dan weet ze dat er uiteindelijk maar ruimte is voor één van hen tweeën. Blanchett speelt de spreekwoordelijke heks met net genoeg zichtbaar onderdrukte emotie om haar juist extra interessant te maken. En dat doet Tom – Gosford Park, In the Loop – Hollander ook als nazistische huurmoordenaar: z’n ‘gayness’ toont ie met z’n kleding en loopje, maar z’n grofheid en stijl deed mij wel wat denken aan Kubricks A Clockwork Orange.
En als slagroom op het toetje wil ik nog wel even melden dat The Chemical Brothers de muziek voor de film verzorgd hebben…
Okay, ik denk dat ik deze film wel genoeg de hemel ingeprezen heb. Hij is over een maandje te huur op DVD, en als je van een actiefilm meer wilt dan slechte dialogen en zoveel-actie-dat-je-bijna-niet-meer-na-kunt-denken-omdat-je-dan-ziet-hoe-slecht-de-film-in-elkaar-zit, dan is dit de beste keuze van het jaar, if you ask me…
Hebben wij dezelfde film gezien? Ik vond ‘m juist vrij clichématig en over the top. Goed akteerwerk, maar dat was ’t dan ook.
Wellicht waren jouw verwachtingen laag, de mijne in ieder geval duidelijk te hoog…