The Ides of March (2011)
Ryan Gosling, George Clooney, Philip Seymour Hoffman, Paul Giamatti, Evan Rachel Wood, Marisa Tomei en Jeffrey Wright in één film, dat is natuurlijk sowieso smullen van het acteerwerk. Dat George Clooney kan regisseren was natuurlijk al duidelijk (na Confessions of a Dangerous Mind en Good Night, and Good Luck (ik heb Leatherheads niet gezien)), en hier levert ie ook een gedegen politieke thriller af. Maar ondanks dat de film heerlijk voorbij vloog was ik niet flabbergasted achteraf, en dat had ik wel gehoopt. Mogelijk heb ik iets van de essentie gemist, misschien ben ik al te cynisch richting de Amerikaanse politiek, maar misschien is de film ook net niet sterk genoeg…?
Okay, als ik vooraf duidelijker had geweten dat de “Ides of March” een verwijzing is naar de woorden die een waarzegster tegen Julius Caesar gezegd zou hebben, net voordat hij vermoord werd (“Beware the Ides of March”, wat iets betekent als “Let op, vooral halverwege de maand maart“), dan had ik de film mogelijk door een iets andere bril bekeken. Want dat er iets gedood wordt (of ten gronde wordt gericht) in deze film, dat is wel duidelijk. Natuurlijk meer metaforisch dan letterlijk, iets dat menig Amerikaan op IMDb sowieso lastig vindt te begrijpen, maar dat terzijde…
Het verhaal gaat over presidentskandidaat Mike Morris (met de fijne slogan “I Like Mike“), gespeeld door Clooney zelf. Hij is alles wat Amerika nodig lijkt te hebben, maar ook een beetje too good to be true. Ik weet vrijwel zeker dat iedereen die de Occupy Wall Street-beweging een warm hart toedraagt op hem zou stemmen, maar ik verwacht ook dat in het Amerika van nu hij net als Obama z’n beloftes niet waar kan maken (zie in Inside Job bijvoorbeeld, waarom Obama de kredietcrisis niet op kan lossen; zou het verleggen van de aandacht op Europa hier een reactie op zijn, btw?). En zouden zijn té perfecte (en ik wilde daar bijna “/Europese” achter zetten) standpunten juist een über-cynische boodschap weerspiegelen, of zoek ik daar nu teveel achter?
Morris’ campagnemanager is Paul Zara (Hoffman), die gepokt en gemazeld is in het vak, en het winnen van de campagne belangrijker vindt dan z’n principes. Gosling speelt de jonge media consultant Stephen, die principes juist belangrijker vindt dan het winnen. Giamatti speelt de gewiekste campagnemanager Tom Duffy, van Morris’ tegenstander in de strijd om het Democratische presidentskandidaatschap, met een bovengemiddelde belangstelling in Stephens kwaliteiten. Tomei speelt een NY Times-journalist die vriendjes is zolang je haar van scoops voorziet, Jeffrey Wright een nogal invloedrijke senator en Evan Rachel Wood een iets te eager stagiaire in het campagneteam.
The plot thickens als Stephen het bed induikt met de stagiaire en door Duffy wordt uitgenodigd voor ’n gesprek. Ik ga daar niks over verklappen, maar die vele ingrediënten zijn wel nodig om de film een Shakespeariaanse twist te geven, die natuurlijk past bij het “Ides of March”-idee.
Natuurlijk dient een film ook zonder deze bij mij ontbrekende voorkennis te werken, maar dat deed ie bij mij uiteindelijk nét niet genoeg. Dat vind ik jammer, en waarom hij niet helemaal werkte weet ik nog niet. Het acteerwerk was zeer goed, het plot bevatte naast alle elementen van een gedegen politieke thriller ook enkele onverwachte twists, maar zoals ik al zei: ik had graag achterovergeblazen in m’n stoel gezeten, en dat was niet echt het geval.
Weet je, ik ben een sucker voor films waarbij ik zo tegen het einde ineens ontdek waar de film écht over ging. Dat ik dan denk: “Ja, zouden ze deze film echt nú durven laten eindigen?”. Mogelijk ben ik eraan gewend geraakt dat ik films pas geweldig vind als ze hieraan voldoen, waarmee ik films die ontzettend goed gemaakt zijn maar wat minder voorspelbaar zijn daarmee ‘minder’ vind. Dat macht corrumperend werkt is natuurlijk zo klaar als een klontje, maar doordat dat mogelijk ook de enige ‘conclusie’ van de film is, past dat dus niet in mijn beeld van een geweldige film. En ik geef toe: dat is mijn ‘beperking’. En als ik het “Ides of March”-idee vooraf beter had gekend, dan had ik de film mogelijk op een bevredigendere manier beleeft.
Durf ik nu gewoon niet te typen dat de film misschien toch wat tegenvalt, zeker gezien de potentie van het verhaal en de verzamelde powercast?
Weet je wat: ik kijk ‘m straks gewoon nóg een keer, maar dan met de mogelijk juiste voorkennis…