We Need to Talk About Kevin (2011)
Uit betrouwbare bron weet ik dat ik Morvern Callar nog altijd moet zien, en als die film uit 2002 cinematisch net zo verrassend/overdonderend is als deze nieuwe van Lynne Ramsay, dan weet ik het nog zekerder. Want damn!, wat blijft deze film op een indrukwekkende manier hangen. Hij werd afgelopen zondag als derde film vertoond tijdens het PAC-festival, waar ik de vierde film bewust heb laten schieten vanwege m’n vermoeidheid, maar mogelijk kon ik me daardoor ook wel goed mee laten voeren in dit drama over een moeder die om moet leren gaan met diverse schuldgevoelens.
Ik wilde net in plaats van “goed mee laten voeren” “heerlijk mee laten voeren” typen, maar dat woord past niet echt bij deze film. Daarvoor is het onderwerp te heftig en is de film te ‘zwaar’. Let op: dit is geen mainstream-film, dus kijk ‘m niet als je dat door woorden als “overdonderend” e.d. wel verwacht…
Ergens baalde ik wel dat ik al wist wat de zoon van Eva (een wederom geweldige Tilda – Io sono l’amore – Swinton) in deze film gaat doen. Nu kan ik daar in deze recensie moeilijk omheen blijven schrijven (ik zal het wel proberen), en die voorzichtigheid wordt op IMDb, de filmposter en ander promotiemateriaal ook helemaal niet gehanteerd. En uiteindelijk gaat deze film ook niet over zijn acties, maar over de manier waarop zijn moeder daar mee om moet leren te gaan. Laat ik me maar aan de disclosure van de poster houden: Kevin is “mummy’s little monster”.
Het knappe aan de film is niet alleen de manier waarop diverse tijdlijnen door elkaar zijn geknipt, maar vooral hoe deze uiteindelijk tot één geheel worden gesmeed. Overigens is de lengte van Tilda Swintons haar niet het enige herkenningspunt om te weten waar we in het verhaal zitten, ook de cameravoering vóór ‘de gebeurtenis’ is veel rustiger dan ná ‘de gebeurtenis’. In de climax van de film komen de verschillende stijlen samen en krijgt zelfs het rustgevende en vaker herhaalde beeld van opbollende gordijnen voor een opengeschoven balkondeur op een warme zomeravond een creapy gevoel. Daarnaast is het gebruik van de kleur rood erg aanwezig, om te tonen dat ze het omgaan met de gebeurtenis never nooit kan ontlopen, maar op één of andere manier moet zien te verwerken.
Beelden van rottend eten, posters die niet goed aan de muur bevestigd zijn, het continue schoonschrobben van haar met rode verf bekladde huis: allemaal beelden om te laten zien hoe groot het verval is. Maar toen rees bij mij uiteindelijk ook de vraag: is de actie van zoon Kevin (geweldig gespeeld trouwens door diverse acteurs, maar zeker door Ezra – City Island – Miller) de reden voor dat verval, of is het ‘wegvallen’ van Eva’s vrijheid op het moment dat ze een relatie en kind krijgt met Franklin (een steady John C. Reilly) die reden? En ineens herinner ik me het beeld van een jonge Eva die met haar armen wijd ‘crowdsurfend’ tijdens één of ander tomatenfestival ergens in Spanje van haar vrijheid geniet. Zou daar een religieuze betekenis achter zitten? Als een Jezus die aan het begin van haar lijdensweg staat? Een lijdensweg, bedoelt om de zonden van anderen (de acties van haar zoon, het ‘gestruisvogel’ van haar man (zie de titel), …) weg te nemen?
Wow, dat zou ook best wel eens één van de thema’s van deze film kunnen zijn, besef ik me nu…
En voordat streng ongelovigen ineens denken dat ze deze film dan maar niet moeten zien (ik zie inderdaad overeenkomsten tussen mensen die streng geloven en mensen die daar net zo streng tegenin willen gaan): de film is nergens religieus. Natuurlijk is Eva’s ‘reis’ wel een spirituele, maar als je echt van films houdt, dan zal dát je nooit tegenhouden.
Ja, dit was zo’n film waarbij ik tegen het einde ineens dacht: “Shit, zou ze het zo durven laten eindigen?”. Precies waar ik het in m’n vorige recensie (van The Ides of March) ook over had. Deze film is gruwelijk intrigerend, en mogelijk dus wel geweldig. Al was mijn ‘begrip’ van deze film direct na het kijken nog minder ver dan nu, want ik had de film mogelijk twintig seconden eerder laten eindigen. Maar nu ik het ‘vergeving van zonden’-thema daarop loslaat, klopt dit einde misschien wel perfect.
Shit, wat een film!
Aanrader! Indrukwekkend, anders en creapy…. Deuren dicht vannacht!
Ik was net zo onder de indruk, het lukt de film om onder je huid te kruipen. Ik vroeg mezelf echt af of de gebeurtenis het resultaat is van hoe hij opgevoed is of dat dit er geheel los van staat. In hoeverre zijn de ouders verantwoordelijk? Goede recensie!