The Killer Elite (1975)
In mijn review van de toch wel behoorlijk tegenvallende Killer Elite had ik het al kort over The Killer Elite uit 1975, een film met James Caan en Robert Duvall (die kort daarvoor ook al samen te zien waren in The Godfather en The Godfather: Part II, btw). Naast de vrijwel identieke titel zou de enige overeenkomst het schijnbaar incoherente verhaal zijn. Maar de aanwezigheid van Sam – The Wild Bunch, Straw Dogs – Peckinpah zorgde er wel meteen voor dat ik die film ook wilde zien. En ondanks het inderdaad wat ongrijpbare verhaal (met ninja’s!??) viel me wel direct weer op hoe goed hard en politiek incorrect Peckinpahs films waren…
Aan het begin van de film zien we hoe Mike Locken (Caan) en George Hansen (Duvall) twee topmannen van een bodyguard-/’opruim’-organisatie zijn met nogal sterke links met de CIA. Ze beschermen niet alleen mensen, ze zijn ook in te huren om mensen uit de weg te ruimen. Na een geslaagde actie vieren ze feest met drank, drugs en lekkere chica’s, en de volgende ochtend volgt één van de beste lach-scènes die ik ooit heb gezien in een film. Heerlijk om te zien, maar vooral ook goed om te tonen dat het écht vrienden zijn.
Des te opmerkelijker als tijdens een volgende opdracht Hansen Locken verraadt en ‘met pensioen stuurt’, om ’t even eufemistisch te zeggen. Maar een kapotgeschoten elleboog en knie zijn als obstakels niet groot genoeg om Lockens wraak te overstemmen, en wat volgt is een nogal intensieve (en qua screen time nogal lang uitgerekte) revalidatie. Locken wordt door z’n opdrachtgevers keihard afgeschreven, en ook dát geeft ‘m extra motivatie om nog sterker terug te komen.
Na dus een lange revalidatie krijgt Locken dan toch weer een opdracht, en dat is het beschermen van een Japanse politicus tot het moment dat hij de VS verlaat. Natuurlijk voel je al dat er iets mis moet gaan, en alles komt samen als blijkt dat Hansen is ingehuurd om deze Japanner te vermoorden voordat hij het land uit is. De confrontatie die volgt heeft zeker niet de verwachte climax, en dan heb ik het nog eens niet over de ninja’s gehad ;).
Maar veel meer ga ik niet vertellen. De film is gemaakt in de jaren 70, en Peckinpah maakt hier goed gebruik van de afkeer van veel mensen tegen het gezag hadden (denk Watergate, de Vietnamoorlog, e.d.). Ik zou dan willen typen: “Ja, toen hadden ze nog echt iets om tegen te zijn.” maar dat slaat nergens op, want wat doen ‘we’ inderdaad in Irak? Helaas lijkt er onder filmmakers nu minder animo of lef te zijn om net als Peckinpah (en anderen) zulke scherpe films te maken. Mogelijk dat de communistische filosoof Slavoj Zizek dan toch gelijk had toen hij laatst bij een Occupy Wall Street-speech vertelde hoe wij als mensheid misschien wel comfortably numb zijn gebeukt door ‘het systeem’ (met de hulp van Hollywood met alle remakes, sequels en andere vormen van onoriginaliteit). Misschien kunnen er wel helemaal geen Peckinpah-achtige films meer worden gemaakt, of bereiken ze in elk geval niet meer zoveel mensen als dat in de jaren 70 nog wel gebeurde.
Okay, mogelijk een wat aparte zijstap die niet direct iets met deze film te maken heeft, maar het kwam net in me op, en als zijstap past het wel wat bij de zijstappen en onbeantwoorde vragen die ook in deze film redelijk veelvuldig voorkomen…
Als je van Peckinpah-films houdt dan is ook The Killer Elite een must. Hij zal echt niet bovenaan een lijstje van “beste films die ik dit jaar gezien heb” komen, maar de door Peckinpah neergezette sfeer, in combinatie met het gebruik van San Francisco als locatie, zorgt er wel voor dat ik blij ben dat ik ‘m gezien heb…