Dirty Mary Crazy Larry (1974)
In mijn zoektocht naar vette 70-ies auto-achtervolging/politiefilms viel deze naam natuurlijk direct op. Waar ik heeeeeeeeeeel even moest denken aan de naam van die band waar Jungle Julia in Tarantino’s Death Proof zo’n fan van is, blijkt de link tussen QT en deze film op een ander vlak te liggen (ik durf de naam van die band ook niet te noemen, want dat is echt compleet iets anders ;)). Maar de juiste link: in Jackie Brown kijkt Bridget Fonda naar deze film op tv. En laat in deze film haar vader Peter de hoofdrol spelen.
Helaas haalt de film ’t zeker niet bij The Driver en Vanishing Point, alhoewel deze qua thematiek wel veel overeenkomsten vertoont met laatstgenoemde.
Fonda speelt Larry, een voormalig autocoureur (zie Vanishing Point) die samen met z’n voormalige mecanicien Deke het overval-pad is ingeslagen. Net voor hun laatste klus heeft playboy Larry de nacht doorgebracht met Mary, die hij ’s ochtends achterlaat. Op het moment dat de overval plaatsvindt vindt Larry Mary echter vrolijk in z’n getaway car zitten, en kan hij niets anders doen dan haar meenemen. Deke is daar helemaal niet blij mee, maar Larry denkt stiekem ook nog aan de redelijk wilde nacht die hij met haar gehad heeft, dus ergens vindt ie het ook wel spannend.
Toch blijkt dat niet uit de dialogen, want die zijn opvallend lomp. Als ze weer eens iets stoms heeft gedaan hoor je Larry dingen zeggen als “I’m gonna break her tits” en “I swear if I get my hands on her I’m gonna break every bone in her crotch.” Inderdaad: niet zo heel vrouwvriendelijk. But then again: in de jaren 70 ‘kon’ dat allemaal. Deke begint gedurende de film echter te ontdooien, terwijl de afstand tussen Larry en Mary groter wordt. Een interessant gegeven, waar helaas echter niet veel meer mee gedaan wordt…
En dat is een beetje het ding met de hele film: de film had heel wat meer potentie dan wat er uiteindelijk uit komt. Okay, de achtervolgingsscènes deden me af en toe vermoeden dat ze een hele relaxte verzekeringsmaatschappij of geweldige stuntmannen hadden, want er zit zeker spectaculair scheurwerk in de film. Maar het verhaal is wat te simpel, zonder – in mijn ogen – de diepgang die je wel in bijvoorbeeld Vanishing Point kunt vinden, de dialogen zijn af en toe zeer matig en het acteerwerk laat ook nogal te wensen over. Dat zal een regie-ding zijn, want Fonda is natuurlijk een vrij grote acteur. Regisseur John Hough had/heeft vooral ervaring als tv-regisseur, werd door ’t box office-succes van Dirty Mary Crazy Larry zelfs ooit genoemd als mogelijke regisseur voor de Bondfilm For Your Eyes Only, maar denk dat het goed is dat dat niet doorgegaan is en hij zich daarna weer op tv-series is toe gaan leggen.
Als ik de film op een wat dieper vlak zou willen bekijken (wat natuurlijk helemaal niet hoeft), dan kom je dus al snel bij het betere Vanishing Point uit. Qua thematiek vergelijkbaar (de ondergang van het vrije individu in onze maatschappij…), maar het verschil met Vanishing Point is dat in die film het individu zelf z’n lot ‘kiest’, terwijl het hier meer ‘per ongeluk’ gebeurt. Met wat goede wil zou je dat nóg cynischer kunnen zien (dat we als mens de keuze zelf(s) niet meer hebben of we vrij willen zijn of niet), maar ben bang dat waar Vanishing Point die nadere studie zeker wel verdient, dat je er hier waarschijnlijk snel achter komt dat het een onbevredigende zoektocht wordt. Misschien wilden ze inderdaad wel gewoon een coole film maken, zoals de titel doet vermoeden. En dan past het ook wel dat QT juist deze film gebruikt…
Hm, ik móet even "Dirty Mary, Crazy Larry" verdedigen…
Volgens mij ben je gewoon nog niet echt bekend met de magie en stijl van de 'exploitation film' – wellicht ligt het je niet, wat uiteraard helemaal niet erg is. Deze film is BadAss! En, zonder te overdrijven één van de betere in het genre. Een exploitation flick beschuldigen van het missen van diepgang is als een kermisattractie beschuldigen van het missen van filosofische inhoudelijkheid. Different ballpark, altogether. Het laatste wat je moet zoeken in een exploitation flick is diepgang en dramatische hoogstandjes; dat zijn de 'vijanden' van het genre. Exploitation cinema is ontstaan uit gebrek aan budget, acteurs en goede scenario's. De insteek werd het exploiteren van de elementen die wel voor handen lagen: seks, geweld en (campy) humor. Hiermee werd een origineel en esoterisch genre geschept. Films die je noemde, The Driver en Vanishing Point, zijn cultfilms. Dat is een veel algemenere categorie. de 'exploitation film' is veel specifieker, en meer toegespitst.
De magie en waarde van exploitation flicks zit 'm in de elementen die juist door de beperkingen tot bloei kwamen: directheid, schaamteloosheid, non-conformisme, rebellie, taboes doorbreken, confrontatie… allemaal elementen waar exploitation flicks in stralen, en hun plek en waarde in world cinema mee definiëren – meestal in een geweldadige context. "Dirty Mary, Crazy Larry" schept een onverhullend en confronterend tijdsbeeld van het 70s Americana gevoel. Rebellie en vrijheid, zonder enige morele muren. Dat is de thematiek, that's it. De invulling is stijl en vorm. Genieten.
Dat gezegd hebbende: ik weet vrijwel zeker dat ik exploitations flicks kan vinden die jou wellicht wat meer liggen. Ten minste, als je er met de juiste gemoedstoestand in stapt. Leuke uitdaging voor mij…
-Fabe