Stake Land (2010)
Haha, wat een geweldige titel om op Kerstavond te kijken. Ik kan me weinig voorstellen dat meer anti-Kerst is dan een post-apocalyptische film over een late tiener die door een geheimzinnige jager wordt getraind en beschermd in een wereld die is overspoeld door zombie-achtige vampiers.
Maar ondanks ’t mogelijk onjuiste moment om deze film te kijken was ik wel aangenaam verrast door deze mix tussen The Road en 28 Weeks Later. En hoe vaak zie je een (goede) film in ’t horror-drama-genre?
Na de gruwelijke dood van z’n ouders wordt Martin opgevangen door Mister, een voormalig jager die in de post-apocalyptische wereld van Stake Land de vampieren als z’n nieuwe prooi ziet. Op een qua expositie aardig gebalanceerde manier wordt langzaam duidelijk wat er is gebeurd met de wereld, en stiekem zitten er ook nog wel wat 9/11-achtige verwijzingen in. Waar in dit type films meestal aan ’t begin wordt uitgelegd wat er gebeurd is, zodat je als kijker direct de wereld die je te zien krijgt ‘begrijpt’, daar wordt de kijker hier dus serieuzer genomen. Ook al was ik in het begin wat huiverig, want een aardig deel van de film wordt wel in voice-over door Martin verteld.
Okay, maar terug naar het verhaal. Onderweg komen M&M een voormalig non tegen (een onherkenbare Kelly – Top Gun – McGillis), die net is verkracht door twee onverlaten. Het is een ‘dog-eat-dog’-wereld, en Mister hoeft niet lang na te denken wat te doen met deze onverlaten. Helaas blijkt één van hen de zoon van Jedediah Loven, en met zo’n voornaam moet je wel een christen-fundamentalist zijn, toch? (sorry ‘vrijgebroken’ Jedediahs van deze wereld). En daarmee kom ik ook direct bij de kracht van deze film: het grootste gevaar komt niet van de vampiers, maar net zo goed van een deel van de overlevenden, die met het uiteenvallen van de wereld ook hun beschaving zijn verloren. Vooral ’the Brotherhood’ – onder leiding van Jedediah – ziet in de vampiers een straf van God en gaat zelfs zo ver om met helikopters vampiers te droppen in ommuurde ‘stadjes’ waar mensen zich relatief veilig waanden. Want uiteindelijk zullen dan alleen de uitverkorenen overleven, is hun twisted filosofie…
M&M zijn eigenlijk onderweg naar New Eden, een mogelijk mythische plek (gesitueerd in Canada) waar de wereld nog ‘normaal’ is. Natuurlijk voel je de trots van degene die de naam voor deze plek heeft verzonnen, en met heel veel goede wil zou ik zelfs een koppeling kunnen maken tussen de geboorte van Jezus en het doel van het reisgezelschap tijdens de film. Beide gaan over een ‘herboren wereld’ waarin alles weer goed zou komen.
Haha, die weg sla ik wijselijk maar niet in.
Onderweg pikken de mannen niet alleen de non op, maar ook nog een zwangere chica waar Martin wel wat gevoelens voor begint te koesteren. Ook wordt er een voormalig marinier uit een dixie gered, en samen vormen ze een nogal ongewone familie. Natuurlijk weet je dat ze niet met een hele familie de reis zullen beëindigen, en het laatste kwartier van de film bevat een aantal sterfgevallen die vrij verrassend en daarmee ook best heftig zijn. En dat kan alleen zo heftig aanvoelen doordat de film je emotioneel wel ietwat heeft weten te raken…
Ja, een verrassende film in het genre. Natuurlijk is ie lang niet zo goed en filosofisch interessant als The Road, maar dat is ook een bijna ondoenlijke verwachting. Maar als je de film afzet tegen andere post-apocalyptische films als Doomsday en Resident Evil, dan wint Stake Land makkelijk…