The Rum Diary (2011)
Ja, natuurlijk is The Rum Diary een must voor alle fans van Hunter S. Thompson, maar toch wil ik je waarschuwen dat je niet al te hoge verwachtingen moet hebben. Ik heb zeker genoten van zeer veel fijne Hunter-quotes, het kijken naar een film die zich in een tropisch paradijs afspeelt terwijl het buiten shitweer is, een ontzettend fijne love interest en wederom een kijkje in die drug & booze fueled-wereld die je mogelijk kent uit Fear and Loathing in Las Vegas, maar weet wel dat dit verhaal over een jongere Thompson gaat, die nog op zoek was naar z’n ‘stem’, en daardoor toch minder weird is dan die vorige film waarin Johnny Depp één van Thompsons alter ego’s speelde…
Een vriendin van me gebruikte na afloop het woord “onbevredigend”, en deels kan ik daar wel in meegaan. Ik had echter al wat van de mindere reacties meegekregen, dus ik had m’n verwachtingen wat aangepast. Maar hoe meer ik er over nadenk, hoe meer ik ook een bepaalde ‘scherpte’ zie. Mogelijk vormt die zich vooral in mijn hoofd, door mijn wens deze film geweldig te vinden, maar ik zie toch wel wat aanknopingspunten voor deze theorie. But then again: de loomheid van de film kan er net zo goed voor zorgen dat jij oordeelt dat de film helaas nergens écht doordrukt, nergens écht iets wil zeggen. En vergeef me als ik dat niet wil geloven en daardoor mogelijk te positief ben…
Het verhaal waar The Rum Diary op gebaseerd is, is door Depp zelf schijnbaar gevonden in de spullen die na Thompsons dood in 2005 achterbleven. Hij heeft het boek dus postuum uit laten geven en zich ook hard gemaakt dat deze film kwam. Als je Gonzo: The Life and Work of Dr. Hunter S. Thompson ook gezien hebt, dan weet je dat Depp zelfs de begrafenis van Thompson heeft geregeld, tot aan het wegschieten van z’n as met één of ander kanon. Over Depps waardering voor Thompson en z’n werk zal daarom geen twijfel bestaan.
In het zeer losjes autobiografische The Rum Diary zien we Thompson als Paul Kemp, een jonge ambitieuze journalist die graag van de alcohol af zou willen blijven (“I’m on the high end of social,” aldus Kemp over z’n drinkgedrag), die een baan krijgt bij de San Juan Star in San Juan, Puerto Rico. Puerto Rico is een vrijstaat, verbonden aan de Verenigde Staten. Dat houdt/hield uiteindelijk in dat het een belastingparadijs voor rijke Amerikanen is/was, met alle voorstelbare nadelige gevolgen voor de lokale bevolking. En ook al kreeg Thompson in het echt die baan helemaal niet (in de film solliciteerde er niemand anders op, dus daarom kreeg ie ‘m), hij lijkt daar wel z’n passie gevonden te hebben om tegen ’t establishment en voor ‘de goede zaak’ te vechten. Kemp laat zich in het begin ook maar wat graag verleiden door de luxe van een grote projectontwikkelaar (Aaron Eckhart), deels ook vanwege z’n geweldig fijne vriendin Chenault (eerdergenoemde ‘love interest’ Amber Heard).
Probleem van de film is een beetje dat hoe dieper Kemp in de duistere zaakjes duikt, dat dat ook gepaard gaat met steeds meer alcoholgebruik. Hierin wordt ie bijgestaan door fotograaf Sala. En de komst van Moburg (een geweldig rotte Giovanni Ribisi) in Kemps leven zorgt niet alleen voor het gebruik van ongedefinieerde drugs die op nogal rare wijze moet worden ‘ingenomen’, maar uiteindelijk ook tot een inzicht dat Kemp/Thompson de passie en gedrevenheid geeft die Thompsons leven zo tekende.
Iets dat veel jongeren hebben (of in elk geval zeggen te hebben), maar dat ze tijdens het verdere verloop van hun leven opgeven om toch maar die vette auto te kunnen rijden, drie keer per jaar op vakantie te kunnen of dat nóg luxere appartement te kunnen kopen. Maar doordat enkel het ontstaan van die passie/gedrevenheid in de film wordt getoond lijkt de The Rum Diary uiteindelijk een beetje als een anti-climax te eindigen, maar gelukkig weet elke Thompson-fan dat hij z’n gedrevenheid in elk geval nooit is kwijtgeraakt. Volgens Gonzo: The Life and Work of Dr. Hunter S. Thompson heeft dat er zelfs toe geleid dat hij een eind aan z’n leven maakte na de herverkiezing van George W. Bush in 2004 (Wikipedia geeft overigens een andere uitleg voor z’n zelfmoord). In de film hoor je Kemp, na het kijken van een verkiezingsdebat met de zeer rechtse Nixon, ook zeggen: “Someday someone even more right-winged than him will come along and make him look like a liberal…” (o.i.d.), en zou dit een directe verwijzing naar Bush en consorten betekenen?
Kijk, dit soort dingen wordt in de film nergens dieper uitgewerkt of aangehaald, en vormde zich dus mogelijk alleen in mijn hoofd. Feit is namelijk ook dat, net als Kemp in het verhaal, de film steeds meer focus verliest, waardoor alles uiteindelijk een beetje ‘meandert’. Natuurlijk kun je dat met een ‘diepgang-zoekende-geest’ ook weer zien als een aanklacht tegen een wereld waarin we allemaal comfortably numb zijn gemaakt en niet meer (kunnen) focussen op de zaken die écht belangrijk zijn, maar zoals ik al zei: mogelijk sla ik dan door…
Dus: met flink wat eigen invulling en mogelijk onterechte aannames zou ik The Rum Diary wel als een aardig scherpe film kunnen zien, maar misschien moet ik toch maar concluderen dat de film en het verhaal niet 100% uit de verf komt. Feit blijft echter ook dat het in een tijd waarin het buiten erg guur weer is een ’trip’ naar Puerto Rico helemaal niet zo verkeerd is, zeker als daar meiden als Amber Heard rondlopen. Want pffffffff…