Paper Man (2009)
Ik was wat huiverig om deze film te kijken, omdat hij mogelijk nu pas in NL verschenen is omdat het schrijvende en regisserende Mulroney-stel ineens aandacht krijgen omdat ze ’t scenario van Sherlock Holmes: A Game of Shadows hebben geschreven. En dat voorspelde namelijk niet echt veel goeds. Maar ik moet zeggen: Paper Man is verrassend genoeg een American indie (hoe ze daarom ooit bij Sherlock betrokken zijn geraakt is voor mij een raadsel) en ook best aardig. Maar niet geweldig, want daarvoor bouwt de film niet genoeg ‘filmgeloofwaardigheid’ op om de gekunsteldheid van enkele scènes weg te nemen.
Jeff Daniels speelt Richard, een schrijver met writer’s block. En dat niet alleen: hij is ook een groot kind (niet zo erg als in Dumb & Dumber hoor) en heeft nog altijd een zelfverzonnen vriendje in de vorm van Captain Excellent (een aparte rol van een geblondeerde Ryan Reynolds). Lisa – Phoebe uit Friends – Kudrow speelt z’n zeer geslaagde vrouw en chirurg Claire, en hoe zij ooit op hem is gevallen blijft best een raadsel. Okay, hij kon haar ooit aan het lachen brengen, maar dat lijkt voor die enorm berekenende en ‘koude’ chirurg nooit genoeg te kunnen zijn. Maar ach, daar kijken we wel overheen.
Richard wil zijn tweede roman schrijven, en verkast daarvoor naar een vakantiewoning in Montauk, nog voorbij de Hamptons op ’t Lange Eilandt (a.k.a. Long Island). Daar aangekomen ziet hij al direct een veel te gekleurde zitbank, en die staat hem dus ook direct (psychisch) in de weg. Zoals je ziet: Richard zit nogal vol met eigenaardigheden en dingen waar hij mee moet zien te dealen, alvorens hij vooruit kan in z’n leven.
Dan komt hij Abby tegen, een rebelse tiener met haar eigen demonen, die hij vraagt om babysitter te worden bij ‘m. Hij heeft zelf helemaal geen kind, maar mogelijk zoekt hij iemand die op hem zelf kan passen. Abby wordt overigens gespeeld door een wat jongere Emma Stone, en ook dat zorgt er misschien wel voor dat ik nét iets minder kritisch ben. Tussen de twee ontstaat natuurlijk een wat ongewone vriendschap, die op een gegeven moment ook verkeerd wordt geïnterpreteerd, maar daar komen ze wel weer overheen.
Uiteindelijk blijken Richard en Abby elkaar nodig te hebben om een richting te vinden voor de oplossing van hun problemen. En ik moet zeggen dat daar best veel schoonheid achter schuilgaat, maar op één of andere manier kwam dat er voor mij niet bevredigend genoeg uit. Nu kan ik m’n keelontsteking/griep als verzachtende omstandigheid mee laten wegen, want mogelijk kwam ik er daardoor nooit helemaal in, maar ben toch gewoon bang dat de film iets té gekunsteld is. Een mogelijke verklaring hiervoor kán zijn dat, doordat er twee mensen tegelijkertijd aan ’t scenario werkten, er nergens één individuele/duidelijke drijfveer aan het verhaal ten grondslag heeft gelegen, wat de thematiek en de essentie van het verhaal wat vertroebeld heeft.
Zo als tussendoortje was ie zeker aardig, maar de film had veel meer potentie, if you ask me…