Medianeras (2011)
Twee jaar geleden kwam één van de beste thrillers van het laatste decennium uit Argentinië (El secreto de sus ojos), en met Medianeras laten de Argentijnen zien ook op het gebied van de romantische ‘dramedy’ ontzettend fris en verrassend te zijn. Denk een beetje Miranda – Me and You and Everyone We Know, The Future – July meets Woody Allen, maar wel met een flinke dosis authenticiteit én ‘magie’. Wat een fijne film was dit zeg…
Medianeras is een film over vereenzaming door het leven in een grote stad. Martín en Mariana kennen elkaar niet, en waar de meeste romantische dramedies beginnen met een ontmoeting en dan meestal het begin van een relatie belichten, daar blijven beide hoofdpersonen maar langs elkaar heen lopen, zonder zich bewust te zijn van het bestaan van de ander. Deze parallelvertelling wordt afgetrapt met een paar fijne voice-overs, waarmee direct wordt getoond hoe overweldigend en anoniem het leven in Buenos Aires is voor beide personen. Martín is een neurotische webdesigner die z’n leven vooral op internet leeft (“door internet sta ik dichter bij de wereld, maar verder van het leven“), terwijl Mariana net uit een uitzichtloze relatie komt en haar architectenopleiding niet echt nodig heeft in haar werk als etaleur. Hoe hard ze ook op zoek is (en zijn), Mariana zoekt haar intimiteit vooral bij de vele paspoppen die ze gebruikt in haar werk. En nee, dat wordt nergens plat…
De film begon ooit als een fotoproject om Buenos Aires op een andere manier in kaart te brengen, werd daarna door regisseur Taretto uitgewerkt tot een korte film en nu gelukkig tot een lange speelfilm. Door deze volgorde zal het niet verwonderlijk zijn dat de architectuur van de stad een belangrijke rol speelt. Deze is dan ook prachtig op beeld vastgelegd, waarbij vooral gefocust wordt op het contrast tussen het harde staal en beton en de schoonheid van de natuur, die zich toch overal doorheen wil wurmen…
En daar ligt ook het thema van de film. Want hoe graag Martín en Mariana ook een modern leven willen leiden, beiden voelen die sterke natuurlijke behoefte tot intimiteit en menselijk contact. Mooiste metafoor in deze komt uit de scène waarin ze vrijwel gelijktijdig (en illegaal) een extra raam laten aanleggen in hun ‘schoenendoos’-appartementen, precies in de muur die in het Spaans medianera wordt genoemd: die kale vierde muur van een flatgebouw (vaak zo’n zijmuur) waar geen ramen in zitten, en die ervoor zorgt dat bewoners van aangrenzende flatgebouwen niet bij elkaar naar binnen kunnen kijken, maar die ze in feite dus ook van elkaar scheidt. En dat in Buenos Aires al die kale muren door reclamebureaus worden gebruikt voor het plaatsen van gruwelijk grote advertenties levert uiteindelijk een vrij hilarisch beeld op…
De film heeft een mooie balans tussen lief en rauw, tussen mooi en pijnlijk, en tussen droogkomisch en tragisch. De hardheid van de grote stad wordt het treffendst getoond door de zelfmoord van een hond (!), waar uiteindelijk zowel Martín als Mariana – wederom onbewust van elkaar – bij betrokken raken. En dat in de film binnen vijf minuten zowel een nummer van Daniel Johnston (check de trailer) als een film van Woody Allen voorbijkomt, zorgt er sowieso al voor dat ik nu al met zekerheid durf te zeggen dat deze film in m’n top 25 van het jaar gaat komen.
Medianeras vind je zeer waarschijnlijk in het arthouse- of cultvak van je videotheek. De film bevat een onconventionaliteit en ‘magie’ die de film ver boven de mainstream uit doet stijgen, ook al weet je als kijker dat de twee elkaar uiteindelijk natuurlijk gaan ontmoeten. De manier waarop dat echter gebeurt had zo vaak en hard uit de bocht kunnen vliegen, maar Taretto krijgt het voor elkaar om dat zo mooi en gebalanceerd uit te werken dat ik nu, vier dagen later, nog altijd met een grote glimlach terugdenk aan die uiteindelijke ontmoeting. Die is op meerdere manieren creatief, vernieuwend, fris en mooi. En als er een prijs was voor fijnste aftiteling, dan zou Medianeras één van de front runners zijn, if you ask me…