The Descendants (2011)

Dat The Descendants als één van de grootste kanshebbers bij de Oscars wordt genoemd (o.a. voor Beste Film, Beste Regie en Beste Acteur) is geen verrassing: de film is prachtig subtiel en ‘herkenbaar’ Alexander – About Schmidt, Sideways – Payne, met een zeer genuanceerde George Clooney in de hoofdrol. Maar het is ook een kleine film, die daarom als filmervaring niet zo groots en indrukwekkend is als bijvoorbeeld The Artist (en ik denk dat Scorsese’s Hugo nog grootser en indrukwekkender zal zijn).
En mede daarom gaat mijn voorkeur ook meer richting The Artist als de winnaar van de meest prestigieuze Oscar.

Maar ergens is het natuurlijk jammer dat ik in m’n eerste alinea al ga vergelijken. The Descendants is namelijk een fijne film die in je hoofd blijft hangen, waar je een paar dagen later met een sympatieke glimlach aan terugdenkt. Het herkenbare Alexander Payne-gehalte komt doordat Clooney (ook) een man speelt wiens leven sowieso al een beetje downhill ging, en dan gebeurt er iets wat die afdaling alleen maar versnelt. Maar dat heeft hij uiteindelijk ook nodig om erachter te komen dat hij er alleen zelf iets aan kan doen.

Clooney speelt Matt King, een advocaat op Hawaii en met z’n familie de laatste afstammelingen (‘descendants’) van de laatste koning van Hawaii. Omdat ze echter ook van een rijke blanke familie afstammen worden zo door echte Hawaïanen als ‘haoles’ gezien, en in feite zien ze er ook uit als dikke Amerikaanse toeristen. De familie bezit nog een groot stuk land waar ze iets me willen/moeten gaan doen, en dat houdt Matt eigenlijk al genoeg bezig. Veel meer dan z’n gezin dat deed, maar als z’n vrouw bij een bootongeluk zo zwaar gewond raakt dat ze in coma raakt moet Matt ineens trachten een band op te bouwen met z’n twee dochters (van 10 en 17). Als hij dan ook nóg iets heftigs te verwerken krijgt zie je voor ’t eerst hoe subtiel Clooney te werk gaat hier…

En Clooney is niet de enige acteur in deze film die z’n werk erg goed doet. De jonge vrouw die z’n oudste dochter speelt levert ook een puike prestatie, maar ook z’n jongste dochtertje zorgde wel voor wat tranen in een paar scènes. Want inderdaad: ik werd meerdere keren tot tranen geroerd, to be honest. De rest van de bijrollen zijn ook letterlijk bijrollen (Beau Bridges deed me wel sterk aan z’n broers werk als de grote Lebowski denken), waarbij vooral die van Matthew Lillard opviel. Hij is één van de acteurs in de eerste Scream-films, en ik had niet verwacht dat hij meer kon dan dat. Maar voor zijn acteerprestatie moet ik dus vooral Payne (en z’n casting director) complimenteren.

Knap ook dat je nu eens een duidelijker beeld van Hawaii krijgt dan enkel het beeld van witte stranden en golfsurfers. Zoals Matt zelf aan het begin al zegt: “…people think that living in Hawaii is like living in paradise. Paradise can go fuck itself!”, waarmee hij de toon direct zet. Het is lang niet altijd zo zonnig, en ik wist niet dat er zo’n grote wolkenkrabbers op Oahu (nog eens niet het grootste eiland) stonden.

Maar toch is Clooney de grote ster van deze film. Hij speelt niet alleen heel subtiel, maar toont ook een groot bereik. Een paar keer moest ik ook aan z’n absurdere rollen in o.a. O Brother, Where Art Thou? denken, maar vooral die scène waarin hij op z’n helemaal-niet-comfortabele schoenen een straat met haarspeldbochten afrent toont dat hij weinig last heeft van sterallures en zich compleet ‘naakt’ durft te laten zien.

Mogelijk had ik een grootsere ervaring verwacht, en mede dat ik daarom de film net niet bovenaan mijn lijstje van de Oscargenomineerde films heb staan dit jaar. Maar George Clooney is dus wel een zeer belangrijke gegadigde voor het gouden beeldje. Ik had ‘m in die categorie graag zien ‘strijden’ met Ryan Gosling voor Drive, maar die is helaas niet genomineerd. Nu wordt het een spannende strijd met Jean Dujardin, I guess…

En had ik al gezegd dat ik een paar keer tranen over m’n wangen voelde rollen?

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1033575