Haywire (2011)
Gezien Steven Soderberghs verleden vraag ik me serieus af of ik iets heb gemist, want hij lijkt met Haywire de plank volledig mis te slaan. De fantast in mij komt verderop met een nogal vergezochte verklaring, want de film lijkt grotendeels niets meer dan een showreel voor mixed martial arts-ster Gina “Conviction” Carano, verpakt als actiefilm met een paar ‘hints’ naar indie filmmaking. Want het veelvuldig gebruik van 70’ies B-film-muziek, het ‘kaal’ tonen van alle gevechten en de rustige en vrij lange ’tussenshots’ laten me nog altijd niet met 100% zekerheid zeggen dat deze film volledig mislukt is. Maar die paar procenten in mij, die me nog laten hopen dat ik iets gemist heb, die zullen weinig anderen voelen, verwacht ik. Om me heen hoorde ik zelfs geluiden als “De slechtste film van ’t jaar“. Zo ver wil ik niet gaan, maar die 6,4 die de film op IMDb krijgt lijkt toch vooral zo hoog vanwege de flinke schare fans die miss Carano heeft in de MMA scene…
Kort het verhaal, voor zover dat noemenswaardig is: Mallory Kane (Carano) werkt voor een private contractor (kijk Iraq for Sale: The War Profiteers en vind ’t dan ook jammer dat de film hier verder niks scherpers mee doet), is betrokken bij een soort van double cross bij opdrachten in Barcelona en Dublin, en gaat dan op pad om haar naam te zuiveren en erachter te komen wie haar een loer tracht te draaien. Onderweg knokt ze met o.a. Channing Tatum, Michael Fassbender en Ewan McGregor, en in feite draait het erg simpele verhaaltje alleen daarom: in ‘kale’ en realistisch gefilmde gevechten haar capaciteiten tonen. Nu heb ik net een paar video’s op YouTube van haar bekeken, en daar gaat het er nog wel iets lomper aan toe. Maar daar verdient de film wel wat credits, want alles wordt zonder geluidseffecten (om klappen harder te laten lijken) en ook zonder montage-trucs getoond. Daarmee valt de film wel wat op, maar het voedt ook de fantast in mij die ik verderop ‘los’ zal laten.
Dat Carano kan knokken wordt wel duidelijk. Helaas wordt ook duidelijk dat ze niet echt kan acteren. Ik moest daarom ook aan The Girlfriend Experience denken, één van Soderberghs eerdere films, waarin hij pornoster Sasha Grey de hoofdrol gaf. Maar die film was een overduidelijke indie, en daar was ’t wat ontbrekende acteertalent daarom ook deels niet zo erg (en ook lichtjes functioneel), dus die film vergaf ik dat wel. Maar hier vergeef ik ’t Soderbergh toch een stuk minder. En één van de redenen daarvoor zal ook zijn dat naast de hierboven genoemde namen ook nog eens Michael Douglas, Bill Paxton, Antonio Banderas en Mathieu Kassovitz voorbij komen. Met zulke acteurs in je film valt het ontbreken van enige karakterontwikkeling of een goede dramatische structuur natuurlijk nóg meer op…
Kassovitz (die je mogelijk kent uit Spielbergs Münich, of als regisseur van La Haine) zegt in de film op een gegeven moment tegen Mallory, als ze vertelt panisch te worden in een doolhof: “The whole point is to relax and lose yourself.” Zou dat een misplaatste aanname van Soderbergh richting het publiek van deze film zijn? Als dat zo is, dan lijkt hij iets te arrogant te hebben gedacht dat het maken van een simpele actiefilm zonder al te veel inspanning en aandacht voor verhaal en dramatische ontwikkeling zou kunnen. Hij heeft deze film schijnbaar nog vóór Contagion opgenomen, dus mogelijk wilde hij z’n hoofd even leeg maken met een no brainer, voordat hij aan een film begon waar hij wel z’n energie, passie en talent in wilde steken…
Weet je, in de handen van een ‘standaard’ regisseur en zonder bovenstaande grote namen, dan zou dit een straight-to-video titel á la Never Back Down of één van de True Justice-titels van Steven Seagal zijn geweest, en dan had ik ‘m nooit gezien. Maar ik weet ook niet of deze film door fans van dit soort genrefilms gewaardeerd zal worden.
De rol van Michael – Gentlemen Broncos – Angorano dient overigens ook wel heel opzichtig enkel die van aanhoorder van de flashbacks van Mallory (de eerste drie kwartier vertelt ze haar ervaringen in o.a. Barcelona en Dublin in een auto tegen hem), en dat is wel erg makkelijk gedaan. Maar ja, het hele scenario, ondanks dat het van Lem – The Limey, Kafka – Dobbs is, is véél te makkelijk en cliché. Zo erg zelfs, dat ik me dus af begon te vragen of Soderbergh iets anders wil zeggen, want hij verdient natuurlijk nog altijd wel wat credits.
Maar achteraf denkt die fantast in mij dat hij Carano misschien wel ooit ergens is tegengekomen op een feestje en daar per ongeluk een verkeerde move heeft gemaakt. En dat zij hem toen net zo lang in een head lock heeft gehouden totdat hij beloofde haar filmcarrière een boost te geven, als ze hem maar losliet.
Verder zal ik m’n fantasie maar wat intomen, want als ik die ook nog loslaat op Soderberghs keuze voor Sasha Grey in de eerdergenoemde The Girlfriend Experience, dan zou ik z’n integriteit in twijfel trekken, en dat verdient hij niet. Want hij is en blijft één van de meest veelzijdige regisseurs van dit moment.
Het is alleen wel jammer dat ie vanaf nu dan ook een mislukte no brainer actiefilm aan z’n zeer brede oeuvre kan toevoegen.
Heb deze film afgelopen week gezien in de sneak bij de Zien.Ben het niet helemaal eens met je kritiek.
Wil deze film enigzins vergelijken met The Tourist, ook een leuk gemaakt tussendoortje.
Aldaar was er echter sprake van een doorgewinterde Jolie in de hoofdrol, terwijl Carano nauwelijk acteerervaring heeft.Echter haar vechtscenes maken wel veel goed, deze zijn van een goed niveau.
Ik heb in elk geval met plezier deze film gezien.