Project X (2012)
Ik weet niet wie er meer verbaasd is, jij of ik, maar ik heb afgelopen donderdagavond KEIHARD gelachen om Project X, een film die iedereen die z’n verantwoordelijkheidsgevoel niet los kan laten tegen de borst zal stuiten. Want wát een decadentie, wát een verloedering, wát een goddeloosheid, maar ook: WÁT EEN FEEST..!!!
Nee: laat die zorgen los dat een film als Project X een generatie zal verknallen, want dat vonden mijn ouders ook van films als Porky, Platoon, Up the Creek en misschien zelfs wel van Weird Science. En ik heb niet ’t gevoel dat ik ‘verknald’ ben, dus ik durf wel te stellen dat hun ‘angst’ voor 95% ongefundeerd bleek te zijn…
Thomas staat op het punt om 17 te worden, en hij en z’n vrienden Costa en J.B. zijn nogal sukkelig. Ze wonen in North Pasadena (Californië) en gaan daar naar de plaatselijke high school. Costa komt echter uit Queens, en volgens zijn eigen verhalen was hij daar dé party-koning. Als Thomas’ ouders besluiten hun huwelijksdag, die toevallig op dezelfde dag valt als Thomas’ verjaardag, met een ‘weekendje weg’ te vieren, heeft Costa z’n maten snel overgehaald om “het feest der feesten” te organiseren om er zo voor eens en voor altijd voor te zorgen dat de jongens wél populair worden. En dat lukt uiteindelijk, want wat een van-god-los-feest wordt het uiteindelijk. Op een gegeven moment voel je de mogelijke controle die ze over het verloop hadden compleet wegglippen, en ik was verbaasd hoe heerlijk ik mee kon gaan in het ‘verhaal’…
Een verhaal dat helemaal niet vernieuwend is natuurlijk. Ik noemde eerder Weird Science al, omdat die John Hughes-film ook zo’n ‘out of control’-feest bevat. En ik wil Hughes niet beledigen door Project X met zijn films te vergelijken, want Hughes’ films vingen de toenmalige tienergeest geweldig, maar gingen ook nog gepaard met een interessante ‘diepgang’. Die moet je hier natuurlijk niet verwachten, maar de film komt dan ook uit de stal van Todd – Old School, The Hangover – Phillips. Hij heeft de film niet geregisseerd, maar als producent komt ie nu wederom met een film die de fatsoensnormen dan wel ruim overschrijden, maar volgens mij ook de perfecte vrijdag- of zaterdagavond film voor kids/jong-volwassenen tussen 16 en 24. Wat Old School en The Hangover voor 30+’ers deden, dat doet Project X volgens mij voor die jongere generatie. En ergens ben ik wel blij dat ik me nog altijd in die leeftijdscategorie kan verplaatsen…
Ik begin deze review met het tonen van ook m’n eigen verbazing dat ik zo hard genoten heb van deze film. Als serieus recensent zou ik misschien iets over de goddeloosheid en het ontbreken van ook maar iets van verhaal, geloofwaardig drama of karakterontwikkeling moeten zeggen, maar primair beoordeel ik ’n film op basis van mijn beleving. En ik kon me helemaal mee laten gaan zonder me eigenlijk ook maar één moment ergens aan te irriteren. Dat zegt natuurlijk iets over mij als persoon (ik ga feestjes nog altijd niet uit de weg, so to speak…), maar zeker ook iets over de film. Een film met dezelfde doelgroep en in ’tzelfde genre die nu in me opkomt is het in mijn ogen volledig mislukte The Inbetweeners Movie. Mogelijk dat ik meer affiniteit heb met (of gewend ben aan) Amerikaanse humor, maar die Britse film vond ik dus verschrikkelijk. Mogelijk dat het iets met de acteurs te maken heeft. De drie hoofdrolspelers in Project X zijn gevonden door grote landelijke audities te houden, maar belangrijker: het zijn onbekende gastjes. In combinatie met de ‘found footage’-achtige aanpak krijg je daarom een ietwat documentaire-achtig gevoel, alhoewel de vele handheld-beelden vrij snel wel degelijk geregisseerd blijken. Maar dat maakte mij eigenlijk niks uit. Wat er op het feest allemaal gebeurt kun je afdoen als een slechte invloed op de jeugd, maar jongeren zullen toch hun eigen moraal moeten ontwikkelen. Hoe harder je als verantwoordelijke volwassene gaat roepen dat dit soort films verboden moet worden, des te harder deze kids uit de ban willen springen om er zelf achter te komen waarom dit soort dingen verboden moeten worden.
Nee, ik vind het niet jammer dat dit soort films gemaakt worden. En als je dan gaat zegen: “Ja, maar wie gaat die schade dan allemaal betalen?“, dan denk ik alleen maar: “Get that stick out of your ass en geniet eens wat meer van ’t leven dan dat je anderen vertelt hoe ze moeten leven. En ook nog: het is een film!” (ook al is ie mogelijk wel gebaseerd op een feest dat een Australisch gastje in 2008 gaf).
En weet je, ik vind het misschien wel jammer dat ik te weinig van dit soort feesten heb meegemaakt… ;)