Take Me Home Tonight (2011)
Ik zag deze komedie ergens rond nummer 10 of 11 staan in één of ander ‘leukste-komedies-van-2011’-lijstje, en ook al is er genoeg aan te merken op deze film, als je weet wat je moet verwachten, dan is het een best lekker en simpel tussendoortje. Het verhaal speelt zich af in de 80’ies, dus verwacht extra veel foute muziek uit die tijd. Mogelijk moet ik er wel bij vermelden dat ik eind jaren 80 een sucker voor highschoolfilms was en dat ie ’t daarom best goed deed bij mij…
Ja, het verhaal is erg simpel en voorspelbaar. Geschreven door de schrijvers van That ’70s Show is de hoofdrol van Topher Grace te verwachten, ook al is het verhaal dus een decennium later gezet. Maar waar ze in die TV-serie zich nog wat in moesten houden op vooral seksueel vlak, daar laten ze die restricties hier varen. Maar qua sfeer voel je wel overeenkomsten met die ‘wannabe‘-serie. Qua nostalgie naar de 80’ies was bv. Adventureland als film zeker beter, en qua “restricties laten varen” durfde bv. Project X ook wel wat stappen verder te gaan.
Grace speelt Matt, na highschool afgestudeerd aan het befaamde MIT, maar omdat hij niet weet wat hij wil werkt ie ’tijdelijk’ in een videotheek in een winkelcentrum. Dat zal mijn identificatie met hem echt wel wat vergemakkelijkt hebben, maar verder hielden de overeenkomsten daar wel op. Alhoewel ik ook altijd nog wel weg kan dromen bij the one that got away. In Matts geval is dat Tori Frederking (Teresa – I Am Number Four – Palmer), en in flashbacks zien we wat voor een ongelooflijke nerd Matt was in z’n middelbare schooltijd. Maar nu is Tori terug in Los Angeles en zit er voor Matt maar één ding op: liegen over z’n baan, zodat hij eindelijk de kans krijgt en hopelijk ook de guts heeft om haar telefoonnummer te vragen. Dat het verhaal hem uiteindelijk veel meer laat doen zal niet als een verrassing komen.
Matt wordt overigens bijgestaan door z’n tweelingzus Wendy (Anna Faris, de go to girl als je een dom blondje nodig hebt) en z’n beste vriend Barry (Dan – Balls of Fury, Taking Woodstock – Fogler), volgens de vrij creatieve begincredits een groot fan van Reagan en eigenlijk een nog grotere loser dan Matt.
Het grootste deel van de film speelt zich op één avond af, waar Matt niet alleen een feest bezoekt van de immens populaire maar wat simpele vriend van z’n tweelingzus, maar ook terechtkomt op een bankiersfeestje. Hij heeft namelijk gelogen dat hij bij Goldman Sachs werkt, en laat Tori nou ook in die wereld werken. Natuurlijk moet Matt zich dan uit diverse situaties zien te redden, maar dat hebben de schrijvers voor ‘m opgelost. Niet geheel overtuigend, maar zoals je inmiddels wel al zult weten: als je écht kritisch bent zul je niet van deze film genieten.
Topher Grace speelt de rol van de niet-op-willen-groeiende-en-voormalig-loser-met-potentie aardig. Op zich is het al verfrissend dat ze niet wéér Jesse Eisenberg hebben gevraagd, alhoewel dat wel een betere acteur is. Anna Faris is een keertje niet blond, en volgens de dialogen ook niet echt dom, terwijl Dan Fogler doet waar hij goed in is: die irritante té zelfverzekerde zak spelen. En dan vindt hij ook nog een zak coke in een gestolen auto, die uiteindelijk overigens in een ‘hoorbare lach’ mijnerzijds resulteerde.
Voormalig model Angie Everhart komt voorbij in een erotisch nogal ‘ongemakkelijke’ scène, terwijl Michelle – Gossip Girl, Mysterious Skin – Trachtenberg een aardig mysterieuze rol speelt. Teresa Palmer heeft trouwens wel een goed 80’ies-babe-hoofd, if you ask me. Verder zul je Lucy – You Will Meet a Tall Dark Stranger, (Untitled) – Punch en Michael – Planet Terror, The Rock – Biehn ook nog wel herkennen.
Ja, dit voorspelbare tussendoortje doet vrijwel exact wat je verwacht, maar zeker met een krat bier en wat vrienden kan deze film je vrijdag- of zaterdagstapavond goed inluiden, verwacht ik. Dat de film al in 2007 is opgenomen, maar door allerlei preuts gedoe over een eerdergenoemde coke in de film is uitgesteld en nu dus moet ‘concurreren’ met een film als Project X helpt de film niet echt. Daarnaast is de timing ook nu niet echt gelukkig (alhoewel hij in Amerika een jaar geleden al in de bioscopen draaide en hier straight to video gaat), want in de eerste scène zien we wel hele grote posters van Whitney Houston hangen. Maar bij een paar scènes heb ik dus echt hardop gelachen. Bijvoorbeeld als whiteys Matt en Barry de songtekst van Straight outta Compton op zo’n manier playbacken dat zelfs Henny Huisman onder de indruk zou zijn…