Boy Wonder (2010)
Dat regisseur Michael Morrissey een groot fan van duistere comics is, dat zie je niet alleen terug in de poster hiernaast (de officiële filmposter vind ik niet echt geslaagd, to be honest), maar vooral in de manier waarop hij z’n protagonist neerzet als een getormenteerd joch dat zich ’s nachts ontpopt tot een soort vigilante superheld. Vergelijkingen met films als Kick-Ass en Super zijn snel gemaakt, maar Boy Wonder is eerder een psychologische thriller dan een actiefilm.
En terecht dat ze het woord superheld nergens gebruiken in deze onafhankelijke film, die voor slechts 500.000 dollar (!!) is gemaakt.
28 Draaidagen in New York City, en dat voor ongeveer de helft van wat een vrij bekende telefilm in Nederland kostte. Dat alleen is al opmerkelijk en het verklaart mogelijk ook deels ’t wat onwennig aanvoelende acteren. Want met minder geld is er ook minder geld voor de geluidsnabewerking, en dan klinken dialogen soms wat ‘nep’. Daarnaast is het Morrissey’s debuut als regisseur, iets waar hij zelf weinig verstand van had, zoals hij ook eerlijk toegaf. Ook dat heeft gevolgen voor het spel natuurlijk. Niet dat ik de acteurs slecht vond, maar ik had een paar momenten in de film ’t gevoel dat het beter had gekund. Wederom geef ik toe dat ik nog altijd misschien wel wat té geconditioneerd kijk, dus een andere recensent kan het acteren ook juist “realistisch en rauw” noemen, terwijl ik iets teveel loop te zeuren, want Boy Wonder verdient wel degelijk een positieve recensie.
Sean Donavan (Caleb Steinmeyer, wiens enige eerdere opmerkelijke acteerprestaties een aflevering in zowel Lost als True Blood was) is op z’n 8e getuige van de brute moord op z’n moeder tijdens een carjack. Tien jaar later is hij nog altijd een fucked up kid, maar overdag weet hij dat aardig te verdoezelen door zich op z’n studie te storten, terwijl hij eigenlijk zo min mogelijk met z’n pa om wil gaan, die voor z’n moeders dood als zware alcoholist z’n vrouw en zoon sloeg…
’s Nachts gaat Sean echter los, als hij achter niet-veroordeelde moordenaars aan gaat en ze ’n lesje wil leren. Onbedoeld en ongemerkt ‘geholpen’ door de agent die ‘m ooit opving na de moord op z’n moeder. Als deze echter vervangen wordt door Teresa Ames (Zulay Henao) raakt zij al snel geïnteresseerd in Sean, en langzaam maar zeker lijken er wat puzzelstukken samen te gaan vallen. Uiteindelijk blijken flink wat zaken nogal in elkaar verwikkeld te zijn, wat een goede ondersteuning biedt bij het overall thema: het grijze gebied tussen goed en kwaad, tussen rechtspraak en vigilantisme…
Aan de hand van af en toe onduidelijke flashbacks (ik bedoel dat hier bijna net zo positief als bij Martha Marcy May Marlene) wordt steeds duidelijker hoe verward Sean eigenlijk is, en ook de afwikkeling van de film biedt voldoende ruimte voor discussie (zie de user comments op IMDb).
En dat zorgt ervoor dat de film ook een stuk langer blijft hangen dan ik initieel dacht. Ik zou bijna zo ver willen gaan dat je Sean misschien wel kunt zien als de jongere broer van Taxi Drivers Travis Bickle, maar dat wekt mogelijk te hoge verwachtingen. Ook al spelen beide films zich af in nachtelijk New York en zijn de thema’s lichtelijk vergelijkbaar…