Jesus Henry Christ (2012)

Met zo’n titel en poster verwacht je natuurlijk quirkiness, en zeker als je weet dat dit een ‘uitbouw’ van Dennis Lee’s studenten-Oscar-winnende korte film met dezelfde titel is, dan lijkt het me logisch dat je zo’n fijne American indie als Little Miss Sunshine, Rushmore of zelfs Tadpole gaat verwachten. Helaas lijken de filmmakers door gehad te hebben dat ’t publiek een quirky film verwacht, of misschien zien ze dit zelfs wel als ‘genre’, want ze proberen wel heel erg deze film in dat helemaal niet-bestaande genre te plaatsen. Maar indie filmmaken is niet iets waar je voor kiest. Het ‘ontstaat’ doordat je een authentieke visie wilt overbrengen, en daar sterk aan vasthoudt…

Niet dat de film me nergens raakte hoor, of dat ik ’t erg vind dat ik ‘m gezien heb. Maar de hierboven genoemde films voelen wél als één afgerond en authentiek geheel aan, terwijl ik ’t gevoel heb dat Jesus Henry Christ aanknopingspunten voor een stuk of drie, vier films bevat, terwijl ze beter één ding net wat verder uit hadden kunnen werken.

Henry uit de titel is een 10-jarige jochie dat een videografisch geheugen heeft, en ook nog eens gruwelijk slim is. Hij onthoudt letterlijk alles wat hij ziet en kan die beelden ook erg snel terughalen, er connecties tussen leggen, etc. Dat betekent dus dat hij op school niks te doen heeft en op z’n 10e al naar een universiteit gaat. Maar daar gaat de film eigenlijk niet over, want dit is een film over een familie. De film opent namelijk met het verhaal van moeder Patricia (Toni – Mary and Max – Collette), dat in een korte openingsmontage met voice-over wordt neergezet. Patricia’s moeder sterft in een freak verjaardagstaart-ongeluk, en haar broers verdwijnen ook vrij rap uit de familiefoto. Uiteindelijk is alleen Patricia met haar vader over. Zij ontwikkelt zich tot streng feministe, en het is dan ook niet heel onverwacht dat ze een kind krijgt via kunstmatige inseminatie.

Als opa naar een verzorgingstehuis gaat en Henry zich steeds meer afvraagt wie z’n vader nu is, besluit opa om hem te vertellen hoe het allemaal is gebeurd. Wel in het Spaans, wat een grappige scène oplevert, maar qua functie vooral het oproepen van eerdergenoemde quirkiness lijkt te hebben.
Maar Henry gaat dus op zoek en vindt al snel z’n waarschijnlijke halfzusje Audrey en z’n biologische vader (Michael – The Queen, Unthinkable – Sheen). Papa is een bekend schrijver, maar heeft het leven van z’n dochter nogal misbruikt om een psychologisch experiment te houden als research voor een boek. Met haar hoofd op de cover en een titel Born Gay or Made That Way? is het niet zo verwonderlijk dat ze op school gepest wordt. De komst van Henry in hun leven is in het begin dan ook nogal irritant, maar je zult begrijpen dat ze elkaar wel ergens gaan vinden. En inderdaad, de obligatoire eindmontage ontbreekt niet…

Hoe meer ik over deze film ga typen, des te ironischer ik wil worden, en dat verdient de film nou ook weer niet. Maar wat zou de film beter zijn geweest als ze iets meer aandacht hadden besteed aan bijvoorbeeld de negatieve gevolgen van Henry’s videografische geheugen. Moet je eens voorstellen wat voor drama/tragiek het oplevert als je echt niks kunt vergeten. Is het geen ongeschreven regel dat je je als scenarioschrijver als een sadist mag gedragen t.o.v. je hoofdrolspeler? Dat je je niet in hoeft te houden in de rottige dingen die hem/haar overkomen? Als Lee zich hier meer mee bezig had gehouden dan met het verzinnen van zoveel mogelijk rare scènes, dan had de film me waarschijnlijk veel meer geraakt en was ’t mogelijk meer één afgerond geheel geworden. Nu is het een film met een aantal opvallende karakters, een paar aardige acteerprestaties (ik vond vooral ’t halfzusje goed spelen, Sheen en Collette hoeven zich niet echt in te spannen), een paar mooie scènes, maar met een verhaal dat heel wat meer potentie heeft dan wat er uit komt…

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1393742