Alien: Resurrection (1997)
Ik moet eerlijk toegeven dat ik na afloop van m’n Alien-marathon ’t wel even gehad had met die buitenaardse wezens. Deels komt dat natuurlijk doordat de films er niet beter op zijn geworden (Alien en Aliens zijn ontzettende classics geworden, terwijl Alien³ behoorlijk tegenviel), maar daardoor was ’t eigenlijk wel fijn dat ik dit vierde deel een stuk beter kende dan ik vooraf dacht. Ik zal hieronder trachten duidelijk te maken waarom dat niet zo raar is als dat het mogelijk klinkt ;).
Aan het eind van zo’n negen uur films kijken raakte m’n concentratie wat minder, waardoor ik deze film misschien wel positiever beoordeel dan ik normaliter zou doen, omdat die herkenning het gebrek aan concentratie deels vergoedde. Maar ik merk dat de verhouding tussen ‘recensie’ en ‘beleving’ een stuk aan het doorslaan is richting het laatste, en ik weet niet hoeveel jij daaraan hebt. Daarom eerst maar eens iets over ’t verhaal.
200 Jaar na Ripley’s dood in Alien³ wordt ze als kloon geïntroduceerd, op het moment dat er een alien-‘baby’ uit haar lichaam wordt gesneden. Voor het klonen hebben ze wat bloed uit Alien³ kunnen gebruiken, en het lijkt dus alsof een kloon niet alleen het volledige geheugen van de host overneemt (Roger Ebert beschreef het goed cynisch: “as if cookie dough could remember what a gingerbread man looked like“), maar in dit geval ook de ‘zwangerschap’. Of heb ik iets gemist, want wat was anders de reden dat ze voor het hosten van die alien-baby juist Ripley gebruikten? Sadisme..?
Nieuw in dit verhaal is een ruimteschip, met aan ’t hoofd Michael – The Doors, Dead Man – Wincott, en een crew bestaande uit Ron – Hellboy, Drive – Perlman, Winona – Reality Bites – Ryder, en nog wat gespuis. Hun handeltje met Weyland Industries is behoorlijk grof, en als soort van dr. Mengele zien we Brad – Child’s Play, Blue Velvet – Dourif voorbij komen.
Net voordat deze ‘smokkelaars’ weer vertrekken gaat het natuurlijk weer mis, want Weyland heeft nog altijd niet geleerd dat de aliens zich niet in laten tomen. Interessant aan deze film is echter dat Ripley dus nog veel sterker haar moederinstinct voelt dan in Aliens en Alien³, en dat geeft de film wel wat meer dan dat derde deel. Maar aan de andere kant: echt serieus heb ik dit vierde deel nooit genomen. Want is het niet gewoon een simpele commerciële melkkoe geworden? Ook al heeft regisseur Jean-Pierre Jeunet wel z’n eigen ‘stijl’ meegenomen naar de set, die men toen al kende van bv. Delicatessen en The City of Lost Children, en die hij vier jaar later compleet anders maar wel ‘carrière-definiërend’ neerzette in Le fabuleux destin d’Amélie Poulain (oftewel Amélie).
Maar de grootste verrassing voor mij was dat het verhaal geschreven is door een jonge Joss Whedon, die nu hoogtij viert als regisseur van bv. The Avengers, of als schrijver van bv. The Cabin in the Woods. En wat mij net zo hard verraste, was dat hij vóór Alien: Resurrection al ’t scenario schreef voor Toy Story!
Sorry, heb niet ’t gevoel dat ik de film goed genoeg heb beleefd (of kan herinneren) om een serieuzere recensie te schrijven. Ik merk dat ik dan wat meer met namen ga strooien, of het wat meer in ‘belevingsvorm’ ga schrijven. De reden ligt deels bij ’t feit dat dit dus de laatste in de marathon was en ik wat ‘alien-moe’ werd (daar kan de film dus niks aan doen), maar natuurlijk ook bij ’t feit dat dit vierde deel een combinatie is van een melkkoe, gemaakt door een eigenzinnige regisseur, met een verhaal waar wel degelijk potentie in zit (Ripley’s moederinstinct worden hier meer gebruikt dan in ’t derde deel), maar uiteindelijk toch vooral ook aantoont dat in Hollywood winstbejag steeds meer de plek van authenticiteit inneemt.
Maar vanavond zie ik dus Prometheus, waar de eerste reactie niet helemaal positief was. Ergens ben ik echter wel blij dat deze recensent ‘m “saai” vond, want zo zal de eerste film in deze Alien-saga door veel hedendaagse criticasters ook bestempeld worden…