The Muppets (2011)
Tja, ik ben een beetje verdeeld over deze familiefilm/musical. Ten eerste moest ik gruwelijk wennen aan de over-zoete, bijna camp-sfeer die vooral de intro van de film kenmerkt (waarschijnlijk door de overdaad aan muziek- en dansnummers), maar toen dat na een kwartier plaats maakte voor ’n vrij zelfbewust verhaal – er wordt meerdere keren letterlijk fourth wall breaking commentaar gegeven op eerdere scènes – toen kwam ik er best goed in. Tegen ’t eind gaan ze wel weer los met een paar zang- en dansnummers en ik weet niet of de allerkleinsten überhaupt begrijpen hoe het nou af is gelopen met onze handpoppen, maar overall ben ik toch wel positief over deze film…
Ja, de Muppets zijn nog altijd ouderwetse handpoppen. Geen CGI, dus we zien Kermits hoofd vaak genoeg vervormen omdat de hand daarin een bepaalde positie aanneemt. Daarbij was de aantrekkingskracht van de Muppets altijd dat ze zeker tekortkomingen hadden, en dat is gelukkig gehandhaafd. Miss Piggy is nog altijd een vrij pretentieus varken met een klein hartje dat ’t liefste harder klopt voor Kermit, terwijl de drummer van de Muppetband z’n agressie heel hedendaags tracht te onderdrukken in een anger management-hulpgroep. Fozzie is nog altijd grappig ‘niet-grappig’, terwijl ik me nog altijd afvraag hoe makkelijk je chefkok wordt in Zweden, gezien ’t gestuntel van deze besnorde kok. Eigenlijk de perfecte omgeving voor Walter, de ‘broer’ van Jason Segels Gary…
Want inderdaad: daar begint ’t verhaal. Gary en Walter groeien als broers op, waarbij er in de openingsmontage helemaal voorbij wordt gegaan aan ’t feit dat Gary een ‘gewoon’ mens is, terwijl Walter een handpop is. Gary wordt steeds groter, Walter niet. Gary krijgt een vriendin (Mary, gespeeld door Amy Adams), en Walter lijkt steeds meer ’n derde wiel aan Gary en Mary’s fiets te worden. Die metafoor kan ik doortrekken door te stellen dat een driewieler natuurlijk niet past bij een volwassen leven/relatie, maar dat is wat gezocht.
Als Gary z’n vriendin wil verrassen met een bezoekje aan Los Angeles, nemen ze Walter ook mee. Daar aangekomen zien ze al snel dat de Muppet Studio compleet in verval is, en niet veel later komen ze erachter dat de kwaadaardige oliebaron Tex Richman (Chris Cooper) de studio wil kopen om ‘m direct af te breken en naar olie te gaan boren. Lijkt mogelijk wat vergezocht, maar onder de Fox studio’s schijnt wel degelijk ooit olie gevonden te zijn.
Walter en Gary (en in hun kielzog Mary) zoeken Kermit op om hem van deze snode plannen op de hoogte te stellen, en na wat overtuiging besluiten ze om alle Muppets weer bij elkaar te halen om met één grote show genoeg geld in te zamelen om de studio te kunnen kopen. En dan begint de zoektocht, die natuurlijk veel te lang gaat duren, als ze alles in beeld hadden gebracht. Daar wordt echter een leuke creatieve oplossing voor gevonden, en off they go.
De rest van de film is een vrij voorspelbaar verhaal, met alle voorbereidingsproblemen van dien, maar ook tijdens de grote show gaat er natuurlijk zeer veel mis. En dat levert een paar hilarische, maar ook best mooie scènes op. Ondertussen loopt de verhaallijn van Gary en Mary er ook nog wat doorheen (of dat teveel afleidt of niet, daar kun je over twisten) en dient Walter natuurlijk z’n roeping te accepteren. Dat levert het Oscarwinnende (!) nummer Man or Muppet? op, maar ik kan de gedachte niet loslaten dat de stemgerechtigden de letterlijke situering van de film ín Hollywood mee hebben laten wegen. De Muppet Studio is namelijk gehuisvest in El Capitan aan Hollywood Blvd., schuin tegenover de ingang van de Kodak Theatre, waar jaarlijks de gouden beeldjes worden uitgereikt. Andersom is dat misschien ook wel de reden dat de film niet echt een scherpe ‘eat this Hollywood‘-statement maakt…
Regisseur James – Flight of the Concords – Bobin heeft gruwelijk veel bekende acteurs weten te strikken in cameo-rollen, en de film is mede geschreven door Segel, die in Forgetting Sarah Marshall al aantoonde groot fan te zijn van rock-opera’s met poppen. Dat juist hij deze film wilde maken is dan ook niet zo raar. Of hij de juiste persoon is in de hoofdrol is aan flinke discussie onderhevig, maar dat is de hele film eigenlijk wel. Er zijn zeer veel verschillende stijlen samengevoegd. Het absurde van Flight of the Concords is zeker aanwezig (deels ook doordat veel van de nummers in de film geschreven zijn door Bret McKenzie), Segel nam ook z’n Get Him to the Greek–buddy Nicholas Stoller als schrijver mee, maar ze weten ook Jim Hensons oorspronkelijke sfeer af en toe goed te raken. Dat Disney er een gruwelijk zoet (en moralistisch) sausje overheen heeft gegooid leverde vooral veel kritiek van het überrechtse FOX News op, die vond dat de film een veel te left winged liberal agenda bevat. Mijn ongenuanceerde reactie is dat FOX dus eigenlijk niet wil dat kinderen een film met idealen voor een betere wereld mogen zien, waarin ze wordt geleerd om je dromen na te streven, maar niet ten koste van anderen. Dat zal inderdaad niet stroken met FOX’ gedachte dat een volledig geïndividualiseerde vrije markt het beste in alles en iedereen naar boven brengt, niet beseffend dat het ‘klassieke’ vrije markt-denken aan hetzelfde ten onder lijkt te gaan als waar het communisme aan ten onder ging: het systeem is niet hufterproof…
En zo kan ik het toch weer niet laten om er iets politieks van te maken. Sorry daarvoor ;).
Ik sluit af door te melden dat niet alles werkt aan deze film. Zo moet je je bv. wel over die veel te zoete musical-sfeer heen weten te zetten, maar toen mij dat lukte kwam bij mij wel de gedachte op dat de film behoorlijk geschikt is om m’n jonge nichtjes en neefjes te introduceren in iets waar ik in mijn jeugd erg van heb genoten. En daarmee is m’n volgende ‘verjaardagscadeauprobleem’ weer opgelost…