Silent House (2011)
Het regisserende stel achter het behoorlijk angstaanjagende Open Water komt nu met zo’n horrorfilm waar veel jonge vrouwelijke actrices zich in moeten ‘bewijzen’, en in dit geval is het Silent House, over een jonge vrouw in een huis dat meer is dan enkel een huis, of toch niet? De jonge actrice die zich makkelijk staande houdt is Elizabeth Olsen, de rijzende ster uit Martha Marcy May Marlene. De film houdt zich, ondanks dat ie af en toe goed scary is, echter iets minder staande. Ook al trachten ze op te vallen door net te doen alsof de film uit één shot bestaat…
Gelukkig probeerden ze dat technische trucje in Open Water niet, want het grootste compliment dat ik die film gaf was dat ik hoopte dat ik niet die hele nacht bij die twee achtergelaten duikers zou hoeven blijven, omdat ik dan gek van spanning was geworden, denk ik. Hier is het trucje in het begin verrassend, dan even best leuk, daarna een tijdje ook behoorlijk irritant, tot ik ’t op ’n gegeven moment niet alleen door had waar ze de knips hadden gemaakt, maar ook waar de film naar toe zou gaan. Het in-één-shot-tonen van het verhaal zorgt er in elk geval voor dat je behoorlijk dicht op de huid van Sarah (Olsen) zit, en dat draagt wel een klein beetje bij aan ’t hoofdthema van de film, maar in mijn ogen niet voldoende om die veel lastigere productie te rechtvaardigen. Daarnaast zie je als kijker vaak minder dan Sarah, en dat vond ik vooral irritant…
Maar het verhaal: Sarah is een jonge vrouw die met haar vader het zomerhuisje van de familie op komt knappen omdat ze ’t willen verkopen. Oom Peter is er ook bij, ook al hebben de mannen nogal wat onenigheid. Allemaal secundair, want ik voelde al vrij snel dat er iets niet helemaal klopte aan Sarah. Zeker toen één van haar jeugdvriendinnetjes langs kwam en ze haar bijna niet kon herinneren. Niet veel later hoort Sarah allerlei rare geluiden in ’t huis, dat voor de spanning is dichtgetimmerd en momenteel geen stroom heeft. Dus ondanks dat het buiten nog licht is, is het binnen pikdonker zonder LED-lamp of kaarsje.
Helaas had ik vrij snel door hoe de film in elkaar zat, en waar de oplossing voor Sarah te vinden was, waardoor ik ‘m niet meer echt spannend vond. Nog niet zo lang geleden trok ik enge films eigenlijk helemaal niet, maar dat lijkt een beetje voorbij. In de sneak-zaal vielen er namelijk wel nogal wat mensen van hun stoel van de schrik, terwijl anderen (vooral stoere jongens) flauwe grapjes gingen maken, omdat ze niet toe wilden geven dat ze ‘m eng vonden. Maar er liepen ook wel wat mensen weg…
Als ik de film niet zo snel door zou hebben gehad, maar me dit achteraf (op dit moment misschien) pas duidelijk was geworden, dan had ik ‘m waarschijnlijk behoorlijk positief beoordeeld. Nu vond ik ’t een aardige film met een leuk gegeven, maar qua uitwerking had ie zeker beter gekund. Natuurlijk is Elizabeth Olsen wederom erg fijn om naar te kijken, en ze houdt zich dus vrij makkelijk staande. Wat is de reden dat vrijwel elk nieuw vrouwelijk acteertalent een keer zo’n makkelijke horror moet doen om zich te bewijzen? Komt het doordat het een risicoloos genre is waarin je wel veel van je expressieve kwaliteiten kunt tonen of zo? Wat voor mij echter vrij snel duidelijk was, is dat deze film natuurlijk nog geen 10% van de subtiliteit nodig heeft die in haar grote talent schuilt, en wat ze wel volledig laat zien in Martha Marcy May Marlene.
En als deze film eerder is opgenomen (‘internet’ is daar niet helemaal duidelijk over), dan is dit een soort van experimentele repetitie voor haar rol in die veel betere film. Niet alleen qua ‘schrikmimiek’, maar stiekem ook wel iets qua thema…