The Five-Year Engagement (2012)
Deze film had op geen slechter moment in de sneak kunnen komen dan op de dag nadat ik het prachtig pijnlijke De rouille et d’os zag: een niet-romantisch maar o zo aangrijpend liefdesverhaal met gebroken en subtiele karakters dat zó realistisch werd gebracht dat het pijn deed. The Five-Year Engagement is vrijwel compleet ’t tegenovergestelde, waardoor ik de hele film aan die Franse film zat te denken. Ondanks de aanwezigheid van a shitload aan herkenbare gezichten in bijrollen, Jason Segel en vooral Emily Blunt…
Die twee ontmoeten elkaar met Oud op Nieuw, en een jaar later vraagt hij haar ten huwelijk. Het aanzoek loopt nogal in de soep, en dat is een voorbode voor hun verloving, want zoals de titel doet vermoeden: die trouwerij laat nogal op zich wachten. Ze wonen namelijk in het geweldige San Francisco, maar als haar carrière haar een kans biedt die ze niet kan laten liggen, verhuizen ze naar Ann Arbor, Michigan. Hij houdt van haar, dus geeft een toekomst als chefkok in een goed restaurant in die lekkere warme stad op om naast haar in de sneeuw te gaan ploeteren. Wat volgt zijn een aantal jaren waarin zij opbloeit, maar waarin hij steeds ongelukkiger wordt. Tot hij op ’n gegeven moment in een zelfgebreide trui, die zelfs te gek is voor Mart Smeets, zoveel herten en reetjes heeft geschoten dat ze elke dag hertenvlees eten.
Natuurlijk kan dat niet goed gaan, en ik moet zeggen dat de film daarin niet alle reeds gebaande paden volgt, maar op vrijwel alle andere vlakken wel. De film is geschreven door Jason Segel én regisseur Nicholas Stoller, die eerder het best vermakelijke Forgetting Sarah Marshall en ook The Muppets maakten, en ook nog eens geproduceerd door Judd Apatow. Maar waar eerder alles wat Apatow aanraakte in spreekwoordelijk goud veranderde (Superbad, The 40-Year Old Virgin, Bridesmaids, e.v.a.), daar vallen z’n laatste producties wel wat tegen. Zo was Wanderlust ook al veel te makkelijk.
De bijvoeglijk naamwoorden die ik namelijk aan deze film zou willen plakken zijn “lief”, “zoet” en “makkelijk”, en eigenlijk wil ik daar dan ook nog overal “te” voor zetten. Emily Blunts karakter was wel erg glimlacherig en ingetogen en het feit dat ze voor een chubby teddybeer als Segel valt is iets waar elke stevige kerel op hoopt, maar deed mij vooral denken aan de ongemakkelijke relatie uit La délicatesse, die ik vorige week zag. Ik had haar graag ook wat pittiger gezien. En dat Segel die grote gevoelige en onbegrepen teddybeer kan spelen weten we natuurlijk al lang, maar voor degenen die dat nog niet door hadden ontmoeten ze elkaar ook nog als hij een “Super Bunny”-pakje aan heeft.
Nee, het komt echt niet alleen door de timing dat deze film me wat tegenviel. Apatows ietwat uitgediepte sentiment is er wel, maar de lompheid ontbreekt. En ondanks dat ik niet zo ver wil gaan door te zeggen dat het enkel een chick flick is, verwacht je van een Apatow-productie wel iets scherpers: het is allemaal inderdaad wat te lief en gemakkelijk.
Ook al zat er iemand met aardig wat tranen in haar ogen naast me en zullen fans van Parks and Recreation (vooral Chris Pratt staat op doorbreken), Community en Saturday Night Live zich ook wel vermaken met al die bekende koppen in bijrollen…
"en het feit dat ze voor een chubby teddybeer als Segel valt is iets waar elke stevige kerel op hoopt" het is sowieso toch een feit dat vrouwen op inhoud vallen…. Geef mij maar een grappige, intelligente, harige chubby man ;)
met baard toch?