Black Mirror (tv-miniserie – 2011)
Eén van de grotere verrassingen van dit jaar, deze driedelige Britse miniserie met drie totaal verschillende onderwerpen en individuen, gezet in een zeer nabije maar technologisch nét iets verder gevorderde toekomst. Elke aflevering heeft een andere cast en regisseur en een compleet ander onderwerp, maar allemaal met eenzelfde ’techno-paranoia’ gevoel. Dat maakt deze tv-miniserie heerlijk scherp, en dan is ie ook nog ontzettend goed geschreven…
Het knappe aan de scenario’s van journalist en tv-presentator Charlie Brooker is dat hij erg moeilijk te geloven en zeer vergezochte gebeurtenissen zó weet te schrijven dat ze (in de realiteit van de serie) ineens wél realistisch en geloofwaardig worden. Ik ga vrijwel niets over de onderwerpen vertellen, maar toen ik laatst in de rij voor het betreden van een bioscoopzaal tegen ’n vriend vertelde over het absurde gegeven uit de eerste aflevering, toen draaiden er toch wat verbaasde maar geïnteresseerde gezichten voor ons om. En dan is die eerste aflevering nog eens niet futuristisch. Niet dat de overige delen Star Trek-ver gaan (bij lange na niet), maar daarvoor moeten bepaalde technologische ontwikkelingen en tv-programma’s nog wel even doorontwikkeld worden; voor het eerste deel hoeft dat niet.
Wat alle drie afleveringen gemeen hebben, is dat de hoofdpersonen in zeer ongemakkelijke situaties terechtkomen en daar niet echt meer uit komen. Doordat ze de gebeurtenissen niet meer in de hand hebben, maar ook doordat de dialogen zo scherp en goed doordacht geschreven zijn dat de personen eigenlijk volledig tegen hun wil in overtuigd worden. Waarmee de makers willen zeggen dat de huidige technologische ontwikkelingen ons steeds meer van onze vrijheid zullen beroven, iets wat ik ’n ervaren cabaretier (Youp of Freek) laatst ook in ’n tv-programma letterlijk hoorde zeggen. Dat kids in deze tijd niet meer zo uit de ban durven te springen als hij dat vroeger durfde, omdat het dan vier seconden later op twitter en/of Facebook staat, met video en al. Een interessant sociologisch gegeven, if you ask me…
Het toekomstbeeld dat in deze serie geschetst wordt is dus allerminst rooskleurig, maar wel gegrond in de huidige popcultuur van X-Factor, twitter, Facebook en het willen democratiseren van werkelijk alles. Ik moet ineens denken aan een grappige sneer richting democratie die ik ooit hoorde: “Als twee leeuwen en een schaap moeten beslissen wat er die dag gegeten wordt, dan valt dat niet voor iedereen goed uit, maar het is wel democratisch.”
Hier worden de huidige technologische en culturele ontwikkelingen nét een stapje verder gezet. En dan wel in de niet-zo-goede-richting, maar wel exact in de richting die we met z’n allen misschien onbewust al ’n tijdje aan ’t volgen zijn..!
Endemol is overigens één van de partijen die achter deze miniserie zit, en dat vult me wel met wat trots. Zelfs zijn ze zó trots en zelfverzekerd dat ze Black Mirror in een persbericht beschrijven als “a hybrid of The Twilight Zone and Tales of the Unexpected which taps into our contemporary unease about our modern world“, en daar sluit ik me graag bij aan. Aanrader!
Een antwoord op “Black Mirror (tv-miniserie – 2011)”