Wanderlust (2012)
Dat deze film na een roulatie in het sneak preview-circuit de bioscopen vrijwel niet haalde maar ergens in augustus op DVD zal verschijnen verbaast me niet echt, ondanks de vrij aantrekkelijke cast. Naast Paul – Our Idiot Brother – Rudd en Jennifer – Horrible Bosses – Aniston zien we namelijk ook Alan – Flirting with Disaster, M*A*S*H – Alda, Malin – Happythankyoumoreplease – Akerman en alleskunner Justin – Mulholland Drive – Theroux voorbij komen. Maar de reden dat dit een wat incrowd-komedie is geworden komt waarschijnlijk doordat de makers (en een deel van de ondersteunende cast) in de jaren 90 vrij succesvol waren met hun MTV-komediegroep The State.
Ik weet echter niet of het symbolisch is voor hun afnemende ‘grappigheid’, of dat deze film mijn plank gewoon wat mis slaat, maar in het rijtje Wet Hot American Summer, Role Models, Wanderlust zie ik wel een afnemende kwaliteit. Alle drie deze films zijn geregisseerd door David Wain, en in variërende mate ook (mede) geschreven door leden van bovengenoemde komediegroep. En het is bijna logisch om te zeggen dat ook deze film weer geproduceerd is door Judd Apatow, maar doordat hij zoveel produceert (naast z’n regie van o.a. 40-Year Old Virgin en Knocked Up), wordt dat ook steeds minder een garantie dat de film geweldig is.
Nu voel ik dat ik aardig negatief aan het doen ben over Wanderlust, en dat is ook niet helemaal terecht, want ergens is het wel een grappig tussendoortje. Dat lijkt het echter ook te zijn geweest voor de makers, want aan alles voel je dat het geweldig leuk moet zijn geweest op de set. Veel scènes lijken (deels) geïmproviseerd, waarbij vooral de scène waarin Paul Rudd zich voor de spiegel voorbereid op iets lekkers waarschijnlijk een half uur kan vullen als extra op de DVD. Natuurlijk zie je tijdens de eindcredits ook veel bloopers voorbijkomen, maar mogelijk dachten ze dat door al deze fun op de set dat dat ook automatisch wel in de film terecht zou komen. En dat komt het deels ook wel, maar niet genoeg om deze film in de buurt van m’n top-10 van beste komedies van ’t jaar te plaatsen.
Zoals je ziet ben ik weer met namen, links en andere films aan ’t strooien alsof het een lieve lust is. Dat is inderdaad een teken dat ik over de film niet zo heel veel te melden heb. Het verhaal gaat over twee hippe Manhattanites, waarvan hij (George (Rudd)) de rol van kostwinner op zich neemt met een suf baantje, terwijl zij (Aniston) al haar ideeën over een carrière kan/mag uitproberen. Momenteel presenteert ze een documentaire over pinguïns met teelbalkanker bij HBO, maar meer dan een flauwe sneer naar dit TV-kanaal achter geweldige series als True Blood en Game of Thrones en prachtige TV-films als Too Big To Fail, The Life and Death of Peter Sellers, e.v.,v.a. levert dit niet op.
Ze hebben net een appartementje gekocht in ‘The West Village’, maar als ze beiden hun baan verliezen moeten ze op zoek naar iets anders. George’ broer wil hen wel even opvangen, maar niet voordat ze onderweg een nacht hebben doorgebracht in een hippie-B&B, geleid door Seth (Theroux) en ooit gesticht door het LSD-slachtoffer Carvin (Alda). Natuurlijk staat dat commune-leven gruwelijk ver van hun werkelijkheid, maar je voelt al direct aankomen dat ze daar terug zullen komen, hun relatie onder druk zal komen te staan vanwege alle ‘vrije’ verleidingen, maar uiteindelijk zal het toch allemaal wel goed komen, toch..?
Ja, waar bv. Wet Hot American Summer mij een geweldig nostalgisch verlangen naar 80-ies zomerkamp-komedies als Up the Creek gaf, daar vond ik ’t hier allemaal veel te makkelijk en voorspelbaar. Soms is dat helemaal niet erg, maar hier werkte ’t voor mij niet. En dat is best jammer, want er zat zeker meer potentie in het verhaal…