Casa de mi Padre (2012)
Okay, Casa de mi Padre is één grote quatschfilm. Bij vlagen hilarisch, het plezier dat de makers op de set hadden straalt overal vanaf, voor 99% Spaans gesproken (ook door Will Ferrell, die de hoofdrol speelt), met wat links naar cultheld Alejandro Jodorowsky, maar toch verwacht ik dat deze de Nederlandse bioscopen niet gaat halen. De film is namelijk zo’n weirde combinatie van telenovela (zo’n Spaanstalige soap), overduidelijk en extreem low budget filmmaken (er werd meer geld aan de marketing besteed dan aan de productie), western en familiedrama, dat ie het waarschijnlijk vooral thuis op de bank goed doet. Mogelijk met vrienden en flink wat verdovende middelen, en/of als je in precies de juiste bui bent…
Dat in Amerika lang niet iedereen in die juiste bui was bij ’t zien van deze film toont het lage punt op IMDb. De film is gemaakt door Ferrell en veel van z’n Saturday Night Live en Funny or Die-maten, en als ik kort door de bocht zou gaan zou ik zeggen dat de film wel iets meer sturing nodig heeft, want de film vliegt dus alle kanten op. Ik denk dat er een stuk of tien geweldige sketches in deze film zitten, die het afzonderlijk erg goed zouden doen (bv. als viral video of als SNL-sketch), maar voor ’n hele film is het risico wel erg groot dat het je op ’n gegeven moment té raar wordt allemaal…
Ferrell is Armando Alvarez
Okay, het verhaal: Armando is de sullige zoon van een Mexicaanse ranchero, maar papa zit wat in de financiële problemen. Als z’n geliefde zoon Raul (Diego Luna) thuis komt met z’n prachtige verloofde Sonia en ogenschijnlijk vele geld, lijken alle problemen voor de familie opgelost. Maar zoals het in ’n soap betaamt valt Armando als ’n blok voor de vriendin van z’n broer. Daarnaast blijkt z’n broer het vele geld te verdienen met drugs, en dan betreedt ie ’t gevaarlijke terrein van de gevreesde La Onza (Gael García Bernal), de lokale drugsbaas. Wat volgt zijn niet alleen oversentimentele gesprekken tussen Armando en Sonia (geweldig hoe één karakter de ander de rug toekeert en langs de camera kijkt, terwijl ze dus niet face to face een emotioneel gesprek voeren), maar ook aardig wat grof geweld.
Ik heb ooit een half uur gezien van Jodorowky’s El Topo, maar toen de cowboy met ’n naakt jongetje achterop z’n paard de woestijn in trok, toen hield ik ’t voorlopig voor gezien. Ik ben nog altijd wel geïnteresseerd in deze über-cultheld, maar waarom ik er bij deze film aan dacht is omdat het wel een invloed moet zijn geweest op de schrijvers/makers. Er zitten een paar weirde trip-scènes in, gecombineerd met een pratende witte poema (uit de Jim Henson-studio, btw), en dan heb ik ’t nog niet gehad over de muzikale intermezzo’s. Christina Aguilera komt direct al langs met een goed openingsnummer, en ergens halverwege zingt Will Ferrell zelf een behoorlijk hilarisch nummer.
Zoals ik al zei: Casa de mi Padre is quatsch en één grote mengelmoes, die zeker ook dingen jat van de grindhouse revival van een paar jaar geleden.
Yo no sé
Ik vind het erg moeilijk ’n oordeel te vellen over deze film. Ik heb een paar keer hardop gelachen, weet dat ik dat in ’n bepaalde setting met bepaalde vrienden zeker nogmaals ga doen, maar ik weet ook dat het grootste deel van het publiek deze film niet zal trekken. Ferrell articuleert z’n Spaans erg duidelijk (alsof hij iets voorleest bij Spaanse les op de middelbare school), maar het wordt nergens denigrerend naar Mexicanen. In dit licht was het ook ’n slimme move om de stoere karakters te laten spelen door Luna en Bernal, die je samen ooit zag doorbreken in Y tu mamá también. Daarnaast zit er ook een lichte sneer naar de veroorzakers van al het drugsgeweld in, want dat zijn natuurlijk de snuivers in Amerika. Of in elk geval de Amerikaanse overheid, die nog altijd denkt dat de war on drugs te winnen is door geld en wapens richting zuiden te sturen.
Maar laat ik hier niet cynisch over gaan worden bij deze film, want dan wek ik mogelijk de indruk dat er iets serieus te vertellen is over deze film. En dat zou ’n aardige fout zijn bij ’n film die zichzelf ook nergens serieus neemt.
Ja: daar zit een klein compliment in verscholen…