Ill Manors (2012)
Een Britse film over de rappende en drugdealende/-gebruikende jeugd in één over andere suburb kan natuurlijk interessant zijn, en Ill Manors bevat ook ’n paar scènes die aardig uit de verf komen. Maar helaas zat er (mij) ook genoeg in de weg, waardoor ik me uiteindelijk afvroeg waarom deze film in de sneak preview te zien was. Mocht ie een Nederlandse bioscooprelease krijgen, dan voorspel ik namelijk geen groot succes, want daarvoor is dit speelfilmdebuut van rapper Plan B te weinig in balans.
Rap-exposé
Als regisseur heet B overigens Ben Drew, maar z’n raproots zijn overduidelijk aanwezig. In mijn ogen veel te duidelijk, want waar ik de eerste keer aardig positief verrast was toen bleek dat de tekst van een ‘rap-intermezzo’ qua inhoud letterlijk bij het verhaal paste, daar wordt het uiteindelijk veel te vaak ingezet, waardoor je het gevoel krijgt dat je als kijker niet echt serieus genomen wordt. Zo van: “Als je niet begrepen hebt hoe het verhaal in elkaar steekt en wat de motivatie van deze karakters is, dan herhaal ik alles wel even in ’n rap, zodat je het zeker wel begrijpt.”
Okay, er zitten wat verrassingen in de structuur van het verhaal. Ik zal ze hier niet verklappen, want dan ontneem ik jouw mogelijke kijkervaring van één van de weinige positieve dingen. Daarnaast vond ik hoofdrolspeler Riz Ahmed, die Aaron speelt, behoorlijk goed acteren. Hij is zeker niet de enige acteur in de film die je nog wel vaker terug zult zien, maar dat sommigen zo van straat zijn geplukt kun je ook wel zien, want een paar momenten voelde ik m’n tenen ietwat krommen.
Geen interessante maar wel ’n aardige puzzel
De film volgt de levens van acht karakters, die allen leven in Forest Gate, een buitenwijk van Londen. Hun levens lopen deels langs elkaar heen, maar natuurlijk ook door elkaar heen, en je ziet hoe Drew aardig gepuzzeld heeft om alles met elkaar te verbinden. Geen geweldige puzzel, en natuurlijk ook gejat van betere films, maar het levert dus wel ’n paar verrassingen op. Helaas vond ik de film een stuk te lang duren, en doordat het verhaal me niet genoeg boeide en ik dus niet met de karakters meeleefde, kreeg ik op ’n gegeven moment zelfs de hoop dat bij ’n brand iedereen gewoon maar om het leven zou komen zodat ik naar huis kon, en dat is geen goed teken, to say the least…
Nee, ik moet niet veel meer typen. Ik weet dat er een doelgroep voor dit soort films is op DVD, maar het overdreven gebruik van uitleggerige raps en het onvermogen van de regisseur om je mee laten voelen met de karakters zorgt ervoor dat ik het helemaal niet erg vind dat ik ‘m alweer hard aan het vergeten ben. Laat het een leuke oefening zijn geweest voor de makers en acteurs, hopelijk hebben zij er wel iets positiefs aan overgehouden…