Lockout (2012)
En weer trap ik er in..! Na From Paris with Love, Colombiana, Transporter 3 en Taken (ja, die vond ik ook behoorlijk irritant, helaas) heeft Luc Besson weer een film geschreven en geproduceerd waarin ik me ontzettend ergerde aan de simpel- en stomheid van het scenario. Nu moet ik toegeven dat voor ’n ongetrainde kijker Lockout waarschijnlijk genoeg vermaak zal bieden, en mogelijk als je minder kritisch bent zie je de dingen die ik hieronder aan ga halen helemaal niet, maar ik hoorde mezelf meerdere “Tsssssss‘s” en “Pfffffff‘s” slaken en zuchten tijdens het kijken naar deze nieuwe film met Guy – Memento, Animal Kingdom, Prometheus – Pearce. Ook al doet hij in elk geval wel aardig z’n best om er nog iets van te maken…
Verhaal
Het is 2079, en Amerika/de wereld lijkt één of andere politiestaat te zijn geworden. Echt duidelijk wordt het niet, want de film lijkt met een behoorlijk laag budget gemaakt te zijn. Alles is grijs en donker (kostenbesparing) en de visual fx bij ’n achtervolging op één of andere futuristische motor zijn echt lachwekkend slecht. Het lijkt bijna op ’n animatie die een dag voor de oplevering van de film gemaakt is, en er maar een paar uur was om te renderen of zo. Ik zat me echt af te vragen of ze gewoon niet meer geld hadden, dachten dat dit wél goed genoeg was, dat ze sowieso weinig tot geen respect hebben voor ‘ons kijkers’, of een combinatie van deze redenen.
Maar terug naar ’t verhaal. De zwaarste gevangenen zitten in M.S. One, een zwaarbewapende gevangenis die in een baan om de aarde draait. 500 van ’s werelds beruchtste criminelen zitten daar opgesloten, en als de dochter van de president (Maggie – Lost – Grace) op ’n humanitaire missie op ’t ruimtestation arriveert duurt het niet lang voordat één van de gevangenen kans ziet ’n pistool af te pakken en binnen no time alle gevangenen vrij te laten. De beveiliging op ’t station is dus al net zo’n lachertje als het scenario van de film, dus de poep knalt nogal hard tegen de spreekwoordelijke ventilator en niet veel later is de hoop van de secret service gevestigd op Guy Pearce, een voormalig CIA-agent die net is opgepakt. Hem wordt de kans geboden z’n vrijheid terug te verdienen door een eenmansmissie naar ’t station te ondernemen en de presidentsdochter te bevrijden, voordat de criminelen erachter komen hoe waardevol ze is…
Niet genoeg ruimte, in de ruimte…
Kijk, als premisse kan het nog alle kanten op. In dit genre zijn films als Pandorum of Equilibrium echter veel beter. Een veel kleiner verhaaltje, met meer tijd en ruimte om, ondanks de futuristische en dystopische setting, toch iets geloofwaardigs neer te zetten. Hier lijkt filmmaken als ‘zo efficiënt mogelijk lopende band-werk’ opgevat te zijn: scènes die in ’n goede film jou als kijker de ruimte geven om mee te gaan in ’t verhaal zijn geschrapt, en waarschijnlijk dacht men ook: hoe korter de film, des te kostenefficiënter de productie verloopt en ’n kniesoor die daarop let…
Nou, helaas ben ik dus zo’n kniesoor. Handelingen gebeuren veel meer omdat ze zo zijn geschreven dan dat ze vanuit de karakters of de logica van de film volgen. Ze gebeuren om het plot zo efficiënt mogelijk te tonen, en daarin zie je direct een link met vooral Colombiana. Karakters weten dingen te snel, situaties ontwikkelen zich zonder dat iemand twijfelt over wat hij/zij moet doen, en ik voel steeds meer de noodzaak opkomen om hier ’n woord voor te gaan verzinnen.
Psycho
Het ‘beste’ aan de film in mijn ogen is dan toch nog het acteerwerk. Naast Guy Pearce doet Maggie Grace wat ze kan met het simpele scenario. Peter Stormare speelt de schofterige baas van de secret service zo goed mogelijk, en de twee ‘hoofdgevangenen’ zijn ook wel aardig angstaanjagend: de één omdat hij zo kalm en rustig is, de ander omdat hij juist zo’n psycho is. Waarschijnlijk een geweldige rol om te spelen voor Joseph Gilgun, die je eerder kon zien in ’t aardige Harry Brown en ’t geweldige This is England.
Te kritisch?
Maar Luc Besson benadert filmmaken dus wederom als lopende band-werk, if you ask me. De aangestelde regisseurs Mather en St. Leger zijn duidelijk nog te onervaren en waarschijnlijk ingehuurd omdat ze niet al te duur waren. En weet je: op TV zou ik zo doorgezapt zijn, maar deze zal over ’n paar jaar ook maximaal SBS6 of RTL8 halen, denk ik. Moet ik dan toch maar meer van dat soort zenders gaan kijken en m’n ‘geest’ ook langzaam murw laten beuken totdat ik alleen nog maar aan consumeren kan denken en gewoon kritiekloos mee doe in de maatschappij, of sla ik nu weer door? ;)