Seeking a Friend for the End of the World (2012)
Seeking a Friend for the End of the World is zo’n offbeat rom-com die op sommige momenten erg mooi is, maar net niet dat heerlijke American indie-gevoel weet te halen dat bv. Juno en Little Miss Sunshine wel haalden. Toch vond ik het een erg fijn tussendoortje dat ergens een mix is tussen Perfect Sense en Lars von Triers Melancholia, maar merk ik nu ook dat ik maar beter niet kan vergelijken, want dáár was ik ook meer van onder de indruk. De reden: Seeking a Friend… had net wat meer body mogen hebben, of de karakters iets meer peper in hun spreekwoordelijke anus…
Verhaal
Als blijkt dat het einde van de Aarde door ’n aanstormende asteroïde onafwendbaar is geworden rent Dodge’s vrouw nogal hard weg. Dodge (Steve Carell) is – ironisch gezien – een verzekeringsagent, en er worden inderdaad nog Armageddon-packages verkocht door de maatschappij. Het einde van de wereld is nabij, maar die Amerikaanse verzekeraars weten mensen toch nog verzekeringen aan te smeren hiervoor. Lichte sneer naar de AIG’s van deze wereld, of gewoon onderdeel van de collectieve paniek die ontstaat..? Nee, niet te maatschappijkritisch kijken, net zoals de collectieve paniek niet door iedereen negatief benaderd wordt, want getrouwde mensen voelen zich ineens vrij genoeg om met alles en iedereen ’t bed in te duiken, serieuze mensen gaan ineens heroïne proberen en in winkels wordt niet meer betaald.
Dodge is echter zo’n serieus type dat Carell met een paar vingers in z’n neus kan spelen, dus hij blijft eigenlijk gewoon doorwerken. Ook blijft hij in ’t verlies van z’n vrouw hangen, zeker als z’n wiet-rokende buurvrouw Penny (Keira Knightley) hem per ongeluk nog wat dieper de poep indrukt. En dan blijkt ook nog dat z’n eerste liefde Olivia zo’n 18 jaar later, met de aankomende verwoesting van de Aarde in ’t vooruitzicht, erachter is gekomen dat Dodge toch wel de enige was waar ze echt ooit van hield. Wat volgt: een road-trip op zoek naar Olivia, waarna Dodge Penny zal helpen om haar familie in Engeland nog te kunnen bezoeken…
Liefde als vlucht of oplossing?
De vergelijking met Melancholia en Perfect Sense maakte ik natuurlijk niet zomaar. De thematiek van Melancholia wordt halverwege namelijk letterlijk aangehaald, terwijl de vergelijking met Perfect Sense ontstond doordat er op ’n ietwat ongeloofwaardige manier wel ’n prachtig liefdesverhaal ontstaat. Ik neem aan dat er meer mensen tijdens ’n ontluikende verliefdheid wel eens fantaseren over ’n wereld die enkel bestaat uit die verliefdheid en jouw object of affection, en een aanstaande verwoesting van de Aarde geeft je dan ook de mogelijkheid om je voor de volle 100% op en in die liefde te storten. Want hoe mooi kan die liefde zijn als je geen rekening (meer) hoeft te houden met de werkelijkheid..?
Conclusie
Toch komt de film niet helemaal uit de verf. Misschien is ’t allemaal wel iets té lief of loopt ’t net iets te makkelijk richting dat mooie einde, maar het einde van Perfect Sense geeft me nog altijd ’n bevredigender en ‘mooier’ gevoel dan het einde van Seeking a Friend…. Misschien ook wel omdat er weinig aangedikt wordt en ook de karakters net niet hard genoeg om je medeleven weten te vragen. Daardoor zal de film niet iedereen overtuigen. Mij gelukkig wel genoeg, want ik heb heerlijk genoten, mede omdat de film ook goed aansluit op dat unheimliche(s) gevoel dat ‘onze tijd’ steeds meer begint te kenmerken, en dat in bijvoorbeeld The Dark Knight Rises veel groter en bombastischer wordt aangeraakt…