Ted (2012)

Natuurlijk zal niet iedereen een komedie over ’n gruwelijk grofgebekte en dus pratende teddybeer trekken, maar als dit jouw humor is (denk Family Guy meets The Hangover/Project X), dan zul jij waarschijnlijk dezelfde conclusie trekken als ik: Ted is de beste komedie van 2012..!
Ook al ga ik hieronder echt wel wat kritiek uiten, ik denk dat ik in lange tijd niet zo gruwelijk hard gelachen heb in de bioscoop. En naast ’n paar geweldige cameo’s krijg je als extra toetje ook nog eens heerlijke sneren naar o.a. Taylor Lautner, Justin Bieber én Susan Boyle…

Het verhaal
Als onpopulair jochie is John maar wat blij als hij ’n teddybear krijgt voor Kerst. Omdat hij alles met Teddy kan delen doet hij op ’n gegeven moment ’n wens, en geloof het of niet: die wens komt uit. Teddy blijkt ineens te leven, en dat levert direct een hilarische openingssequentie op, ingeleid door de geweldige (Amerikaanse) reactie van z’n ouders. Maar zoals het kindsterren wel vaker vergaat: 25 jaar later is iedereen Ted weer vergeten en is het erg fijn blowen en prostituees vermaken. Probleem voor de ‘volwassen’ John (Mark Wahlberg) is echter dat z’n geweldig geduldige vriendin Lori (Mila Kunis) toch wel iets van frictie begint te voelen en de onvermijdelijke beslissing genomen moet worden: Ted ’t huis uit of de relatie beëindigen.

En daar komt m’n eerste en enige lichte kritiek op de film: de plot is ontzettend voorspelbaar. De reden hiervoor is dat ’t idee over de grofgebekte teddybeer ooit bedoeld was als animatieserie, en dat ze – na de beslissing om er ’n speelfilm van te maken – mogelijk iets te safe hebben gespeeld qua dramatische ontwikkeling. Maar het is en blijft ontzettend knap hoe Seth MacFarlane (die ook Teds stem voor z’n rekening neemt (“I don’t sound anything like Peter Griffin!” ;))) een deel van de humor van Family Guy heeft weten te transformeren naar een werkelijk hilarische film (met ook ’n ontzettend leuke cutaway flashback). Ook al begint het niet-op-willen-groeiende-volwassen-man-gegeven wat uitgemolken te raken, is het einde van de film behoorlijk corny en is de film overduidelijk door ’n man geschreven. Zo is Kunis’ karakter bijna de ultieme mannenfantasie (lees: té perfect), al is de chemie tussen Wahlberg en Kunis wel vanaf het eerste moment duidelijk voelbaar. Hierin worden ze geholpen door opvallend leuke en mooi geschreven dialogen, dat moet ik wel eerlijk toegeven…
Maar ondanks bovenstaande (lichte) kritiek veroorzaakten de geweldige en/of grove grappen zó vaak een schaterlach bij me, dat ik MacFarlane eigenlijk alles vergeef. Daarnaast blijft het een feit: hoe goed een grap an sich ook is, die zal nooit echt goed werken als het verhaal je niet tóch meeneemt…

Heerlijk napraten
Dus ja: Ted is geweldig. Naast ’t feit dat de trailer nu eens niet al alle geweldige grappen bevatte (dat had ook nooit in twee-en-een-halve minuut gepast), bevat de trailer zelfs z’n eigen grappen, die niet in de film terugkomen. Het was naderhand ook heerlijk napraten over de film, want vrijwel elke teruggehaalde grap leverde buiten de bioscoop wederom ’n schaterlach op. Ik zei op ’n gegeven moment zelfs serieus: “Ik zou ‘m graag zo snel mogelijk nog ’n keer of drie zien…“. Vooral ook Sam Jones’ cameo vulde me met nostalgie, want hij speelt zichzelf, vertolker van 80-ies held Flash Gordon. Is hij trouwens geen leuke optie voor dat derde deel van The Expendables?

Koninklijke timing
Toch zijn er meerdere redenen voor dit nostalgische gevoel. Ik herinner me uit m’n jeugd namelijk vele komedies met makkelijke, simpele en licht moralistische verhaaltjes, en ondanks Teds grofgebektheid hebben ze daar hier ook voor gekozen. Daarnaast zie je MacFarlane’s grote komedie-talent, want het belangrijkste bij het maken van een komedie is de timing van de grappen. Nu heeft MacFarlane natuurlijk extensieve ervaring in animatie, waarin je als regisseur vrijwel volledige controle over de timing hebt, omdat je geen rekening hoeft te houden met (de kwaliteiten van de) acteurs. Dan moet dat gevoel voor timing dus vanuit jou als schrijver/regisseur komen, en MacFarlane toont wederom dat hij daar een koning in is…

Conclusie
Ja, ik kan hier wederom keihard gaan zitten lachen als ik de vele grove grappen terughaal. Natuurlijk is het makkelijk dat Ted zo’n cute uitziende teddybeer is, want daardoor kan hij bijna overal mee wegkomen. Wat overigens niet betekent dat de film (en MacFarlane) de grenzen van ’t toelaatbare niet opzoekt. Dit zit zelfs letterlijk in de film verwerkt.
En mocht het nog niet duidelijk zijn: ondanks Teds voorkomen is dit absoluut geen kinderfilm! ;)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1637725