Total Recall (2012)
De remake van één van Paul Verhoevens grootste Amerikaanse successen bevat meer actie dan spanning en is daarmee gewoon ’n aardig stevige sci-fi-actiefilm geworden, die echter op punten ook flink afwijkt van ’t origineel. Ik ken ’t originele Philip K. Dick-verhaal We Can Remember It for You Wholesale niet, dus ik weet niet welke versie meer trouw is, maar ik verwacht dat ik deze Len – Underworld, Die Hard 4 – Wiseman-versie wel ’n stuk makkelijker vergeet dan het origineel…
Of Paul Verhoevens kritiek op deze film terecht is weet ik niet 100% zeker. Met z’n grootste kritiek – dat je niet echt meevoelt met de karakters en dat de afhandeling van ’t plot je daarom minder interesseert – kan ik zeker wel mee gaan, maar dat je in zijn versie (die ik aan ’t eind van m’n puberteit meerdere keren zag) wel echt mee voelde, dat is ook wat te ‘groots’ natuurlijk. Maar zijn 1990-versie was wel meer mindfuck en camp en daardoor interessanter, want helaas is ook deze hedendaagse remake weer dumbed down zodat de doelgroep vrij risicoloos zo groot mogelijk wordt gehouden. Maar daardoor is de beleving uiteindelijk wel ’n stuk minder ja…
Andere setting
Meest opvallende van de 2012-versie is het behoorlijk aangepaste verhaal. Deze film is niet gezet op Mars, maar ‘gewoon’ op Aarde. Natuurlijk wel in de toekomst. Na een chemische oorlog is aan het eind van deze eeuw de Aarde slechts nog op twee plaatsen (dicht)bevolkt: de United Federation of Britain (Groot-Brittannië en wat omringende landen) en The Colony (Australië). Via ’n ingenieus systeem – The Fall – reis je in 17 minuten van de ene kant van de Aarde recht door de kern naar de andere kant, wat halverwege ’n goed gevonden ‘zwaartekrachtshift’ oplevert.
Ook in deze versie is Doug Quaid (Colin Farrell) vrij gelukkig getrouwd met een veel te mooie vrouw (in deze regisseur Wisemans vrouw Kate Beckinsale; in het origineel was het Sharon Stone). Toch blijft hij maar één en dezelfde droom houden, waarin de appetijtelijke Jessica Biel een belangrijke rol speelt. En omdat de rest van z’n leven bestaat uit saai lopende band-werk (waarom daar nog geen machines voor zijn uitgevonden beats me) wordt hij dan ook erg aangetrokken door Rekall: een instelling waar je herinneringen kunt kopen, zodat je ineens kunt denken dat je in ’t verleden Hugh Hefner was, of een geheim agent. Dat dit volgens mij in het ‘echt’ uiteindelijk ’n gruwelijke teleurstelling oplevert als je weer in de (film)werkelijkheid terechtkomt wordt niet uitgewerkt, maar daar is dit ook niet de film voor. Meer over die filmwerkelijkheid verderop.
Tijdens de Rekall-procedure gaat er natuurlijk iets mis, en ineens (b)lijkt Quaid ’n aardig getrainde moordmachine en (b)lijkt niets meer wat het is. Die haakjes om die “b’s” heen tonen dat hier natuurlijk ook het mindfuck-gedeelte van het verhaal zit, dus daar ga ik niet verder over uitweiden. En in deze versie is dit gegeven helaas ook enkel ’n kapstok om de rest van de film, het actiegedeelte, aan op te hangen…
Pluspunten
Dat actiegedeelte ziet er, net als eerdergenoemde filmwerkelijkheid, overigens wel erg slick uit. Okay, de production design is niet zo indrukwekkend als in Blade Runner of Alien (raar toch eigenlijk, want die films zijn toch al meer dan 30 jaar oud!) en deed me vooral denken aan Minority Report. Van die film is niet alleen Colin Farrell ‘geleend’ namelijk, maar ook het transportsysteem van auto’s op magneetbanen. Hier levert ’t wel wat meer spektakel op, want die achtervolgingsscène is aardig vet. Maar ook alle andere gadgets, waaronder ’n in je hand geïmplanteerde telefoon, zullen gadgetfreaks wel bekoren. En dan is er nog eerdergenoemde The Fall…
Boekhoudkundige efficiency
Weet je: deze Total Recall neemt zichzelf, met de woorden van meneer Verhoeven, inderdaad misschien wel wat té serieus. Daarnaast is ie ook gemaakt volgens een serieus boekhoudkundige vorm van filmmaken, als in: alle in boekhoudersogen overbodige ademruimte is weggesneden, want dat is toch ook allemaal veel efficiënter? Maar zoals dat wel vaker ’t geval is: daarmee wordt de film zeker niet beter. Zelfs in ’n actiethriller als Cloverfield kreeg je af en toe de juiste hoeveelheid ruimte/tijd om even wat dingen te laten bezinken, en mogelijk dat dát de reden is dat het in die film mij wel uitmaakte wat er met de hoofdrolspelers gebeurde…
En dat is niet de enige fout die Wiseman maakt als regisseur. Ik merkte dat acteurs af en toe niet helemaal juist reageerden op ontstane situaties, en dat toont dat de regisseur niet alles goed genoeg in de smiezen had. Een goed regisseur moet op elk moment in de film exact weten hoe ’n karakter zich dient te gedragen. Dan moet hij dat natuurlijk ook nog goed over kunnen dragen op z’n acteurs en moeten zij het weer goed spelen, maar met acteurs als Farrell, Beckinsale en Biel weet je dat als het niet helemaal goed over komt, dat het de fout van de regisseur is.
Daarnaast had ik structuurtechnisch nog wat vraagtekens, want hoe kan de ‘oude’ Doug de ‘nieuwe’ Doug zo goed waarschuwen en op de hoogte brengen op ’t moment dat hij zelf al in de verkeerde handen is gevallen? In één van de gevallen wordt ’t uitgelegd, maar in het andere geval zou daar best wel eens ’n flinke fout kunnen zitten, of de ‘oude’ Doug moet naast z’n militaire expertise ook over helderziendheid beschikt hebben, en dat gaat wat te ver…
Okay, zoals je ziet was ik niet echt onder de indruk. Gewoon een simpele sci-fi-actiefilm die denkt intelligent te zijn, maar dat niet echt is. Jammer ook dat ze op één zinnetje dialoog na verder niks met de tagline “What is real?” doen.
En waar was Kuato..!???