2 Days in New York (2012)
Toen ik anderhalf jaar geleden 2 Days in Paris zag was al vrij snel duidelijk dat actrice, schrijfster, componiste en regisseuse Julie Delpy goed heeft opgelet toen ze geregisseerd werd door een flink aantal grote regisseurs. Verrassend dat ze nog nooit in ’n film van Woody Allen speelde, want de overeenkomsten tussen hun manieren van verhalen vertellen zijn zo talrijk dat het bijna redundant is om te melden. Okay, Delpy maakt misschien net wat ‘makkelijkere’ films, en ook op 2 Days in New York is zeker wel wat aan te merken, maar als haar levendig neurotische, semi-autobiografische en ‘klucht-achtige’ stijl je aanspreekt, dan zul jij ook best hard genieten van haar nieuwste film.
En ik blijf maar herhalen wat Roger Avary ooit zei: “Iedereen die ooit met Julie werkt, wordt knetterverliefd op haar!“. Dat ik me dat kan voorstellen is de understatement van de week…
Vervolg, of niet?
In het ‘vorige deel’ zag je hoe Marions (Delpy) relatie met Adam Goldbergs karakter op de klippen aan het slaan was. Die relatie was echter niet zonder ‘gevolgen’, want 2 Days in New York begint met te tonen hoe Delpy een aardig creatieve manier heeft gevonden om de films expositie-wijs aan elkaar te koppelen. Je hoeft de vorige film daarmee en overigens helemaal niet gezien te hebben, want de link tussen beide 2 Days-films is minder sterk dan tussen Before Sunrise en Before Sunset (de mega-romantische Richard Linklater-dialoogfilms met Delpy met Ethan Hawke). De Before-films moet je na elkaar zien; dat is hier niet ’t geval.
Het verhaal
Marion is weer terug in New York en woont nu samen met Mingus (de ontzettend verrassende Chris Rock), die een dochtertje heeft uit ’n eerder huwelijk. Ze leven dus vrij progressief met z’n viertjes in aardige harmonie, maar dan breken de twee dagen uit de titel aan, want het betreft twee dagen bezoek van Marions vader, zus en wannabe-schoonbroer Manu. Marions vader wordt overigens gespeeld door Delpy’s echte vader, en het autobiografische wordt versterkt doordat Delpy’s moeder niet al te lang geleden is overleden. Zij speelde in de vorige film echter ook Marions moeder, dus haar overlijden is ook verwerkt in dit nieuwe verhaal. Het bezoek aan New York is voor papa dus ook ’n fijne uitvlucht, ook al is de hoofdreden van hun komst de aanstaande expositie van Marion. Ze is namelijk kunstenares met ’n focus op fotografie, maar daarnaast wil ze ook een erg inventief en naar later blijkt gedurfd conceptueel kunstwerk presenteren tijdens haar expositie…
Waar we in 2 Days in Paris al ontdekten hoe ‘boheems’ Marions ouders waren: dat wordt hier wederom aardig aangezet. Zoals alle verschillen tussen Fransen en Amerikanen overigens flink worden overdreven. Daarin is Allen erg herkenbaar, maar de ontstane chaos in Marion-en-Mingus’ appartement doet ook denken aan de films van Robert Altman. Maar vooral die extra aanzetting zou wel eens wat mensen kunnen afschrikken. Zo is Manu een gruwelijk irritante gast die maar wat graag vrienden wil worden met Mingus, maar ik denk dat ik hem na 10 minuten al de deur uit had geslagen. Daarnaast combineert Rose een zusterlijke jaloezie met ’n nymfomanie waar Mingus zich alleen maar ongemakkelijk van gaat voelen, en het zal dus niet als verrassing komen als het tot ’n heftige climax komt waarbij Marions expositie lijkt te ontsporen en Mingus heel hard van alles en iedereen wegrent…
Revelatie Rock
Delpy schreeft het scenario met Alexia Landau en Alexandre Nahon, toevallig ook de zus en schoonbroer in de film. Dat versterkt ’t gevoel dat er veel geïmproviseerd is in de film, maar dat blijkt dus vrijwel niet het geval te zijn. Zelfs Mingus’ monologen tegen ’n uit karton geknipte levensgrote Barack Obama zijn vooraf geschreven, deels als hommage aan Scorsese’s The King of Comedy, btw. Dat Chris Rock in al deze hectiek juist ’t meest stabiele karakter speelt is niet alleen opmerkelijk, maar hoe hij ’t speelt toont ook dat misschien wel Rock klaar is voor ’n écht serieuze rol…
Delpy in NY, de perfecte combinatie..?
Miss Delpy toont wederom hoe veelzijdig ze is. Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik haar nu wel eens iets totaal anders zou willen zien doen (ook al zit ik met smart te wachten op Before Midnight, de derde in de Before-reeks van Linklater). Ook is de scherpe kritiek die ze in deze film op kunst in het algemeen wil tonen nogal opzichtig, het levert in elk geval ’n in potentie geweldige scène op met één van Amerika’s meest eigenzinnige acteurs. Deze was in de handen van ’n iets ervarener (underground-) regisseur als Abel Ferrara (of Woody zelf?) mogelijk classic geworden, maar Delpy laat zich niet tegenhouden door ’n angst om pretentieus gevonden te worden…
Ook al worden de stereotypen dus wel erg stevig aangezet en voelt het einde wat te makkelijk aan, ik moet eerlijk toegeven dat ik tegen die tijd toch alweer lichtelijk verliefd op Delpy was en ik haar daarom vrij makkelijk deze foutjes vergaf. En doordat ze het verhaal in mijn favoriete stad heeft gezet vraag ik me zelfs af of ik überhaupt wel kritisch had kunnen zijn…