Ruby Sparks (2012)
Allereerst: Ruby Sparks is een leuke romantische film met een erg aparte insteek. Er wordt ’n mooi verhaal verteld over liefde en de onmogelijkheid van mannen om dat niet trachten te controleren. ‘n Verhaal dat over creativiteit zelf gaat en enorm veel potentie heeft om ook lekker scherp te zijn. Als je zin hebt in ’n lieve quirkie film over ’n verrassende liefde, dan zul jij smullen. Lees dan niet verder, maar kijk deze film..!
Maar als je net als ik op zoek bent naar ’n verrassende film over deze en andere interessante thema’s, dan ben jij aan ’t eind misschien ook wat teleurgesteld over de af en toe veel te makkelijke en voorspelbare manier waarop alles afgehandeld wordt.
Het verhaal
Eerst zal ik je meer vertellen over het aparte verhaal. Calvin (Paul Dano) is ’n J.D. Salinger-achtige schrijver die op z’n 19e een boek heeft geschreven dat de wereld veroverde, en waar hij tien jaar later nog altijd heerlijk van kan leven. Ideeën voor ’n nieuw boek komen echter maar niet, totdat z’n psychiater hem de opdracht geeft om te schrijven over ’n meisje dat hij in z’n dromen ontmoette, waarbij hij zich niet druk hoeft te maken of het slecht geschreven is of niet. Niet veel later krijgt Calvin ontzettend veel inspiratie en wordt hij niet alleen verliefd op z’n verzonnen karakter, maar gebeurt er ook iets ongelooflijks: Ruby komt letterlijk tot leven..!
Stranger than Fiction meets The Twilight Zone, maar helaas wordt Calvins reactie redelijk plat neergezet. Waar ik waarschijnlijk direct richting vrijwillige opvang van de plaatselijke GGZ zou rennen, daar lukt het Calvin toch aardig snel om het te ‘accepteren’. Zodra dat gebeurd is zien we de vriendloze-bijna-kluizenaar direct opfleuren, en die ‘genieten van de verliefdheid’-sequentie is erg leuk neergezet. Daarnaast is de reactie van Calvins broer (Chris – The Newsroom – Messina) op meerdere momenten hilarisch. Ruby wordt overigens gespeeld door Zoe Kazan, niet alleen de kleindochter van filmlegende Elia Kazan en real life vriendin van Dano, maar ook schrijver van het verhaal…
Interessante thema’s
Maar natuurlijk kan dit nooit allemaal goed gaan, en dan komen er zeer interessante thema’s om de hoek kijken. Denk aan de eerdergenoemde mannelijke controledrang, maar zeker ook aan het idealiseren van vrouwen door mannen en het overwinnen van je demonen voordat je écht ’n relatie aan kunt gaan. Daarnaast was het creatieve aspect voor mij als (wannabe) schrijver/scenarist erg herkenbaar, want ik herken (gelukkig) ’t gevoel dat karakters die je beschrijft écht tot leven lijken te komen. Ben echter bang dat dit bij mij juist leidde tot teveel hoop op ’n echt scherpe film over het schrijverschap. Ik vond het verhaal namelijk veel te voorspelbaar en zelfs wat oppervlakkig. Eigenlijk voelde ik dat al in de openingsscène (Calvins eerste droom over Ruby), die mij deed hopen dat de rest van de film iets verrassender zou zijn. Zeker omdat de regie in handen was van Jonathan Dayton en Valerie Faris, het duo dat zes jaar geleden zoveel indruk maakte met Little Miss Sunshine.
Balans
Naast dat het bij Ruby natuurlijk de bedoeling is dat ze ‘geschreven’ over komt, was dat bij de rest van karakters echter ook wat het geval. Dat is lang niet altijd erg, maar juist in zo’n film is dat wat funest voor de balans. Vooral bij Calvins moeder en stiefvader dacht ik: “Heeft Calvin hen ook geschreven of zo, of zou daar nog iets achter zitten..?“, maar helaas. Daarnaast is het verhaal geplaatst in Hollywood en andere locaties die iedereen zal associëren met de illusie van film, en dat versterkt die ‘balansverstoring’. Had dit verhaal gezet in één of ander grauw onbeduidend stadje; dat contrast had volgens mij beter gewerkt. En hoe geweldig was deze film geweest als ie was geregisseerd door Paul Thomas Anderson, Richard Kelly of Charlie Kaufman (dan zal ik Tarkovsky of Lynch nog maar achterwege laten).
Conclusie
Damn, ik voel wel dat ik aardig aan ’t zeuren ben, wat ook niet helemaal terecht is. Zeker ook omdat de mensen om mij heen de film echt prachtig vonden en ik zeker weet dat veel mensen van deze film zullen genieten. Misschien heeft het met ’n soort beroepsdeformatie te maken en zat ik mezelf (wederom) wat in de weg, maar wat mij betreft had de uiteindelijke afwikkeling dus een stuk minder makkelijk en lief, maar wat dramatischer en véél scherper gemogen…