Shadow Dancer (2012)

Door de recente relletjes in Belfast lijkt Shadow Dancer ineens niet zo outdated te zijn als ik in eerste instantie dacht, want ook al zijn de Irish Troubles ‘officieel’ dan wel voorbij sinds het Goede Vrijdag-akkoord, er zit nog altijd genoeg pijn en haat tussen de verschillende partijen in vooral Noord-Ierland. Maar wat ik absoluut niet begrijp is dat een commerciële bioscoopketen als Pathé deze film dan in een sneak preview draait, waar vrijwel iedereen op ’n makkelijke Hollywood-film zit te wachten, terwijl Shadow Dancer een (iets te) rustige film is die wat blijft hangen tussen drama en thriller, maar die vooral geïnteresseerden zal kunnen bekoren op ’n druilerige zondagmiddag. Gewoon thuis op de bank…

Het verhaal
In de openingsscène zien we vrij duidelijk Colette’s motivatie voor de rest van de film opgebouwd worden als haar jonge broertje per ongeluk wordt neergeschoten in een vuurgevecht tussen strijdende partijen in het Belfast van 1973. Twintig jaar later is ze zelf een alleenstaande moeder, en in ’n vrij ongemakkelijk aanvoelende scène zien we haar een bomtas plaatsen in de Londense metro. Er gaat wat mis, en niet veel later wordt ze ’t verbale vuur aan de schenen gelegd door Mac, een MI5-agent die zich bezighoudt met het recruteren en ‘managen’ van IRA-infiltranten. Aangezien Colette’s broers vrij hoge officieren in de IRA zijn is ze een uitgelezen interessant doelwit, en door te dreigen haar zoontje af te pakken ook een aardig makkelijk doelwit. Toch..?

Dan ontspint zich een verhaal dat zich ontzettend rustig ontwikkelt, en die ontwikkeling kwam totaal niet over bij ’t sneakpubliek afgelopen dinsdag. Veel gemor, en volgens mij zat aan het eind van de film nog amper de helft van het initiële publiek in de zaal. Die rust, het gemor, en ’t feit dat de film nergens echt lijkt te kiezen tussen drama en thriller, zorgde er ook voor dat mijn initiële reactie nogal teleurstellend was. Nu ik echter op IMDb wat user comments heb doorgenomen en wat meer over de achtergronden te weten ben gekomen, ben ik toch wat minder negatief geworden. En daarom denk ik dat deze film best wel een doelgroep kan vinden die ervan zal genieten. Wel ’n kleine doelgroep, maar toch…

Ondanks flaws toch intrigerend
Waar Colette’s karakterschets mogelijk wat dunnetjes was (ook al verraste de eindscène me wel behoorlijk), daar heeft de film verhaaltechnisch flink wat potentie, ondanks dat ie 10 jaar eerder dus beter gepast had. Scenarist Tom Bradby (politiek verslaggever voor ITV) herschreef z’n boek uit 2001 tot scenario, maar in de film lijkt hij wel wat weg te zakken in teveel complexiteit. Zo vraag ik me best wel wat ‘puzzeltechnische’ dingen af, over motivaties van infiltranten e.d. Daarover zou ik best wat uitleg van hem willen, want ik verwacht niet dat de regisseur van de geweldige Oscarwinnende documentaire Man on Wire, James Marsh, hier echt grote fouten in gemaakt heeft. Want ik moet toegeven dat ik na ’t lezen van de comments wel wat geïntrigeerd ben geraakt.

Owen en Anderson
Toch ontbreekt de juiste balans, wat wordt versterkt door de rustige sfeer en de trage vertelling. Al wordt die sfeer van de rauwe grauwheid van Belfast in de jaren 90 erg goed neergezet, wat in mooi contrast staat met Colette’s veelvuldig aanwezige rode jasje. Colette wordt overigens erg goed gespeeld door Andrea Riseborough, die vooral in haar droevige scènes ontzettend aandoenlijk is. Mac, de MI5-agent die haar rekruteert, wordt verrassend genoeg gespeeld door Clive Owen, die van “Calm down!” z’n trademark lijkt te maken, want bezigt hij dat zinnetje niet in alle films waarin hij speelt? Macs baas wordt nóg verrassender gespeeld door Gillian – The X-Files – Anderson, die in ’n paar scènes een vrij doorleefd hoofd had. Colette’s broer Gerry (Aiden Gillen) herkende ik overigens uit o.a. Game of Thrones.

Zoals je ziet ben ik niet helemaal duidelijk in m’n oordeel. Het goede spel, de credits die Marsh zeker verdient na Man on Wire en het ‘verrassende’ einde hebben er achteraf voor gezorgd dat de film nog altijd wat aan het ‘nagloeien’ is in m’n hoofd. En dat, terwijl m’n initiële reactie in de bioscoopzaal er wel één van teleurstelling was. Wrong place, wrong time I guess.
Maar daarvoor kan ik de sneak preview-planner van Pathé mooi de schuld geven ;).

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1770734