Chasing Mavericks (2012)
Dat ik nog nooit van deze film gehoord had, terwijl hij toch geregisseerd is door maar liefst twee respectabele regisseurs (Curtis – L.A. Confidential, Too Big to Fail – Hanson en Michael – Nell – Apted), dat was sowieso al vrij opmerkelijk. Nu ik ‘m gezien heb begrijp ik ’t wel, want ondanks dat het op ’n ‘mooi’ waargebeurd verhaal is gebaseerd (over surflegende Jay Moriarty), is de film niet veel meer dan gemiddeld goed. Waarschijnlijk heeft men net niet genoeg drama toe willen voegen aan ’t originele verhaal, waardoor ’t ’n beetje zo’n waargebeurde-film-op-‘n-RTL-maandagavond gevoel oproept. Ondanks de aardige sfeer, de zeer mooie locaties en een aantal gruwelijk grote golven. Al is dé golf waar uiteindelijk naar toe wordt gewerkt ook niet overdonderend genoeg…
Het verhaal
De film begint met Jay als jong manneke, gek van golfsurfen. We beginnen eind jaren 80, als Jay bijna verdrinkt bij ’t redden van het hondje van z’n jeugdliefde Kim. Hij wordt nog net gered door Frosty, ’n doorgewinterd surfer en gruwelijk toevallig ook Jay’s buurman. Daar merk je al dat het scenario niet alle aandacht gekregen heeft die zo’n verhaal verdient. Als schrijver moet je je namelijk bewust zijn van de ongeloofwaardigheid van ’t toeval dat surfgek Jay nooit eerder door had dat hij schuin tegenover ’n surflegende woont, die elke dag met boards op z’n dak de golven gaat bedwingen. Neem dan de benodigde creatieve vrijheid om dit wél geloofwaardig te maken. Dat doe je niet door ’t in ’n terloopse zin door Frosty te laten noemen. Filmrealisme werkt anders, en dat moet ’n schrijver weten…
Zeven jaar later is Jay 15/16 en één van de beste jonge surfers van Santa Cruz, Californië. Op ’n dag achtervolgt ie Frosty, die ’s ochtends vroeg weer op één van z’n geheimzinnige surftripjes gaat. Een korte rit later zijn ze ergens bij Half Moon Bay, waar inderdaad op ’n paar kilometer uit de kust ’n bepaalde break is (vanwege ’n onverwachte rotsformatie onder water), waardoor daar bij de juiste wind de zogenaamde Mavericks ontstaan: mogelijk de hoogste surfbare golven ter wereld. Dit wordt door Frosty en ’n paar maten angstvallig stilgehouden, maar als Jay dit ontdekt weet je al hoe het verdere verhaal zal gaan lopen. Jay blijkt overigens erg volhardend en wordt uiteindelijk door Frosty in 12 weken klaargestoomd om deze golven te gaan bedwingen, en in die periode moeten Jay en Frosty ook wat dingen uit ’t verleden verwerken, want anders gaan die golven Jay sowieso z’n leven kosten, zo groot zijn ze wel…
Corny
De ingrediënten voor ’n mooi pijnlijk drama, afgewisseld met aardige surfbeelden, zijn allemaal aanwezig. Daarom vond ik ’t jammer dat ’t drama zo corny wordt neergezet. Nu weet ik dat er ook ’n flinke doelgroep voor de zogenaamde RTL-waargebeurd-verhaal-films is, en ik hoorde in de zaal iemand zelfs diverse keren hardop lachen (en juichen). Ik was op dat moment echter mezelf al aan het afvragen waarom het acteren net wat minder was. Niet zozeer van Gerard – Machine Gun Preacher, Law Abiding Citizen – Butler (als Frosty), die ook écht lijkt te kunnen surfen, maar wel van de rest van de cast. De reden waarom ligt in ’t feit dat de acteurs allereerst op hun surfkwaliteiten zijn geselecteerd, en daarna pas op hun acteerkwaliteiten. Want dat er geen échte surfhelden als “as himself” op de aftiteling staan, dat is de grootste verrassing van de film. Al het gesurf lijkt door de acteurs zelf gedaan te zijn, en dat is opmerkelijk…
Té respectvol..?
Maaaaaaaaaar, helaas is dat surfen in andere films ook beter in beeld gebracht. Ik denk aan de ‘guilty pleasure‘ Blue Crush, maar ook aan de cultdocumentaire The Endless Summer. Ik verwacht dat als jij vooraf ’t verhaal achter Jay Moriarty wél al kent en daarom deze film ook wilt zien, dat jij ook meer zult genieten van deze film dan ik. Niet dat ik me bijna twee uur heb lopen irriteren, zeer zeker niet, maar ik had wel direct door dat ’t geen goede film was. Té respectvol met ’n verhaal om gaan kan er dus toe leiden dat ’n film qua dramatische structuur (en regie) wat minder wordt, en dat is hier wel ’t geval, helaas…
Dat ik vooraf nog niet van deze film gehoord hadden was dus niet zo heel raar, ondanks dat ie van o.a. Curtis Hanson was. Michael Apted lijkt al ’n tijdje de weg wat kwijt te zijn, en met deze film komt hij niet terug aan de top. En naast Butler wordt er dus niet echt opmerkelijk geacteerd. Jonny Weston (Jay) heeft ’n vrolijk surfers-hoofd, Abigail Spencer (als Frosty’s vrouw) en Levin Rambin (als Kim) bieden voldoende eyecandy en ’t was goed om Elizabeth Shue weer eens in ’n wat rauwere rol te zien, maar niks om over naar huis te schrijven, helaas.
De grootste schuldige voor ’t weer snel zullen vergeten van deze film is dus vrijwel zeker schrijver Kario Salem, die niet voldoende afstand heeft genomen om van ’t mooie waargebeurde verhaal ook ’n mooie film te schrijven…