Robot & Frank (2012)
Misschien dat Robot & Frank zó subtiel is dat de kans dat je ‘m niet voelt wat groter is, want dat gebeurde bij mij namelijk: ik voelde de emotionele impact die debuterend regisseur Jake Schreier nastreeft helaas niet. Mogelijk miste ik dus wat, want ondanks dat ik het ’n beste fijne en ‘zoete’ film over ouder worden, vriendschap en acceptatie vond, waarin ook goed wordt gespeeld, vond ik ’t verhaal uiteindelijk wat te dun.
Het verhaal
Frank (Frank Langella) is ’n voormalig cat burglar die in de nabije toekomst ergens in upstate New York woont. Omdat z’n dochter (Liv Tyler) de wereld aan het verbeteren is en z’n zoon (James Marsden) elke keer vijf uur heen en ook weer vijf uur terug dient te rijden om te kijken hoe het met Frank is, besluit zoonlief om ’n robot-butler voor pa aan te schaffen. Pa Frank wordt namelijk steeds vergeetachtiger, maar of je het al dementie of Alzheimer mag noemen blijft de hele film wat onduidelijk.
Natuurlijk zijn er nog tal van zaken uit het verleden die op hun plek moeten vallen. Als crimineel zat papa best vaak in de bak, dus echt aanwezig was hij niet bij de opvoeding van z’n twee kids. Z’n vrouw heeft ‘m dan ook al jaren verlaten, en Frank is ook nog altijd geen begripvolle vader. Langella speelt dit goed genuanceerd, waardoor je de hele film door jezelf afvraagt of je hem nou moet mogen of niet. Zeker als hij het voor elkaar krijgt z’n robot als inbraak-hulpje in te zetten, iets wat overigens een aantal grappige situaties oplevert en toont dat Frank ook nog best kwiek is af en toe…
Gekunsteld of niet..?
Je blijft lange tijd in het ongewis of Frank nou nog altijd ’n meesterlijk crimineel brein heeft, of dat hij al best ver heen is qua vergeetachtigheid. Aan de ene kant is dat mooi, maar het voelde bij mij was gekunsteld aan. Het ene moment weet hij ’n politieagent vrij makkelijk te bespelen, maar het andere moment denkt ie dat z’n zoon nog altijd op Princeton zit. Ik begrijp dat Alzheimer zo willekeurig je geheugen aan kan tasten, maar het hield me juist meer op afstand, dan dat het me ín het verhaal trok. Mogelijk dat ik daarom niet zo onder de indruk was van de uiteindelijke afwikkeling, die op soortgelijke manier in ’n paar andere films beter uitgewerkt is. Als ik de titel van ’t beste voorbeeld noem scoor ik misschien punten bij m’n vrouwelijke lezers (omdat ik weinig vrouwen ken die die film niet in hun top 5 of top 10 hebben staan), maar dan zou ik bijna iets spoilen, wat ik wil voorkomen…
Nostalgie vs. vooruitgang
Naast Langella, Tyler en Marsden komt ook de almaar aantrekkelijk blijvende Susan Sarandon voorbij. Geloof het of niet, maar zij is dus al 66..!! Ze speelt ’n bibliothecaresse, ’n beroep dat in de nabije toekomst natuurlijk aardig overbodig wordt. Frank en z’n stiekeme object of affection geven de film daarmee ’n soort nostalgie, die best cute is, maar niet echt scherp uitgewerkt. En op dat vlak wrong de film wel wat meer. Mogelijk zat het er wel in en zag of voelde ik ’t gewoon niet, maar ik had graag ’n iets scherpere analyse gezien van wat onze technologische vooruitgang betekent voor de manier waarop we met elkaar omgaan. Het wordt natuurlijk wel af en toe aangehaald, maar daar bleef het eigenlijk bij…
Potentie heeft het verhaal genoeg, en mogelijk is jouw interpretatie en beleving van de film wel ’n stuk bevredigender dan de mijne. Ik vond ’t een aardige film met een paar mooie en zeker meerdere grappige momenten, maar uiteindelijk liep ik wat onvoldaan de bioscoopzaal uit.
Te hoge verwachtingen, toch nog té geconditioneerd, of mag ik onze debuterende regisseur de schuld geven..?