The Raven (2012)
The Raven is ’n toonbeeld van ’n film die valt of staat bij je verwachtingen. Verwacht je een intieme kijk in het hoogstwaarschijnlijk getroebleerde leven van Edgar Allan Poe, één van ’s werelds grootste (horror)schrijvers, dan kom je bedrogen uit. Al is de film waarschijnlijk wél geïnspireerd op het nogal eigenaardige einde van Poe’s leven. Verwacht je echter ’n wat aparte kostuumfilm waarin wel degelijk wat gruwelijkheden voorbijkomen, zoals je die mogelijk kent uit de Poe’s verhalen en ’n beetje in de stijl van James McTeigue’s eerdere V for Vendetta, dan is The Raven aardig vermakelijk…
Het verhaal
John Cusack speelt Poe, wiens verhalen de inspiratie vormen voor ’n seriemoordenaar in 19e eeuws Boston. Zoals ik al insinueerde: Poe wordt oppervlakkig neergezet als ’n wat arrogante opium- en alcoholverslaafde schrijver, maar z’n expertise wordt op prijs gesteld door detective Fields (Luke – Immortals – Evans), omdat hij verwacht dat Poe de moordenaar wel eens te slim af zou kunnen zijn. En zoals je weet: seriemoordenaars zijn in films altijd wel in voor ’n spelletje. Koude-grond-psychologie vertelt ons dat zo’n seriemoordenaar eigenlijk gepakt wil worden, en dat hij daarom aanwijzingen achterlaat op z’n slachtoffers. Volgens mij is het gewoon ’n trucje om spannende puzzelfilms te maken, maar soit…
Natuurlijk wordt Poe’s begeerlijke love interest Emily Hamilton (Alice – She’s Out of My League, Men In Black 3 – Eve) ook in het mysterie betrokken, en dat biedt de makers ’n interessante manier om feiten en fictie aan elkaar te linken. Historisch gezien waarschijnlijk compleet onwaar, maar The Raven is geen kostuumfilm die je op dat vlak moet gaan analyseren, want dat verknalt je beleving. Zo is het taalgebruik ook ietwat te hip, en waar die mix van stijlen in V for Vendetta wél wat bijdroeg aan de mysterieuze sfeer, daar werkt dat hier ’n stuk minder. Al is de sfeer die McTeigue weet te creëren wel ’t meest positieve aan de film. Het zal je ook wel wat doen denken aan Guy Ritchie’s Sherlock Holmes-films, ook al zijn die wat (overdreven) ‘hipper’.
Dooddoeners
Ik wist vooraf dat The Raven enkel bloederig entertainment zou zijn, maar was uiteindelijk wel aangenaam verbaasd dat ik er zo lekker in zat. Het was wel wat laat op de avond, en mogelijk dat ‘slaapdronkenheid’ wat hielp, maar toch. Nu vind ik “makkelijk tussendoortje” en “in z’n soort best goed” nogal dooddoeners, maar bij deze film passen ze goed. En niet alleen thematisch…
Maar let dus op als je fan bent van Edgar Allan Poe. Het zal voor fans mogelijk leuk zijn om zelf al te raden aan welke verhalen bepaalde scènes refereren (al lukte mij dat als Poe-leek ook al één keer). Aan de andere kant: ik verwacht dat échte fans van Poe teleurgesteld zullen zijn in de oppervlakkige manier waarop hij wordt neergezet. Niks ten nadele van Cusack overigens, want hij is waarschijnlijk nergens uitgedaagd om ‘dieper’ te gaan. Laat ik dat hier dan ook maar niet doen…